Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

η τάξη των νεόπτωχων...



Στην Santa Barbara, βλέπε Κολωνάκι, έχει δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο parking. Ανοίγει κάθε βράδυ στις 7 και κλείνει το άλλο πρωί στις 7. Στο πάρκιν αυτό, μπορεί κανείς να δει πολυτελείας αυτοκίνητα να αράζουν κάθε βράδυ και τους οδηγούς τους να τα μετατρέπουν σε υπνοδωμάτιο.
Η ιστορία της Barbara Harvey είναι σχεδόν συνοπτική των υπόλοιπων που κυριολεκτικά κατακλύζουν τον χώρο.



Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έχασε την περιουσία της, λόγω της αδυναμίας της να πληρώσει το ενοίκιο στην περιοχή. Εξανεμίστηκαν οι αποταμιεύσεις. Της έμεινε το τζίπ της, η πρόνοια και τα 8 δολάρια που παίρνει την ώρα για κάποια εργασία. Εργαζόταν ως υπεύθυνη σε χρηματοοικονομική εταιρία.
"Ποτέ δεν περίμενα πως θα μου συμβεί, λέει. Είναι κάτι που κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να συμβεί σε αυτόν. Αλλά να που γίνεται. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα".
Αυτή είναι η νέα τάξη των αστέγων.


Άστεγοι μέσα στα αυτοκίνητά τους. Δίχως την στέγη της σκέψης, πως σε τούτον τον κόσμο εκείνο που παραμένει σίγουρο είναι μονάχα η καλή καρδιά και όχι η περιουσία.
Άραγε γιατί κανείς τους δεν σκέφτεται ότι μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να χάσεις όλα σου τα χρήματα; Είναι το μόνο εύκολο.
Τι τους κρατά δεμένους με την ψευδαίσθηση πως θα έχω χρήματα για πάντα;
Εμας;

28 διάβασαν και είπαν σχετικά:

Ανώνυμος,  1 Ιουνίου 2009 στις 11:01 π.μ.  

Καλημέρα! και Καλό μήνα! Δημητρό
Επιτέλους σε επισκέφτηκα στον καινούριο σου ιστοχώρο...
Είναι πανέμαρφος με πολλά κοινωνικά και αξιόλογα θέματα...
Συγχαρητήρια,φίλε μου
...Η σημερινή σου ανάρτηση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δυστυχώς όσο μεγαλώνει η οικονομική κρίση τόσο πληθαίνουν και αυτά...
Κάτι πρέπει να γίνει,να παρθούν κάποια μέτρα,να λάβουν δράση οι πολιτικοί να αντισταθούμε όλοι σ'αυτά τα τραγικά γεγονότα.
Δημητρό μου,σε χαιρετώ
Πολλά φιλάκια...Καλό καλοκαίρι!
Μαρία Μαζαράκου

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 11:39 π.μ.  

Βρε καλώς την Μαρία!!
Καλό καλοκαίρι να έχουμε, και μέσα στην ψυχή μας :)
Πολλά πρέπει να γίνουν αρκεί να μην ξεχνιόμαστε με τα διάφορα και αγνοούμε τα όσα γίνονται έξω από το σπιτικό μας!!
Να είσαι καλά Μαράκι! Θα τα λέμε!!

http://aggeliki-sirri.pblogs.gr/,  1 Ιουνίου 2009 στις 11:43 π.μ.  

"Μόνο η αγάπη μένει".
Όσα κι ότι χάσεις, αν αγαπάς και σ' αγαπούν έχεις τα πάντα.

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 12:46 μ.μ.  

Ίσως και να έχεις δίκιο τελικά Αγγελική μου!!!
Καλή σου μέρα, και καλό μήνα :)

Σταλαγματιά 1 Ιουνίου 2009 στις 1:04 μ.μ.  

Ποτέ δεν θεώρησα το χρήμα ως συστατικό για τη ευτυχία.
Ποτέ δεν το είχα στον βαθμό που το είχαν εκείνοι και πιστεύω πως όλα στην ζωή είναι ρευστά.
Σήμερα είσαι έτσι και αύριο αλλιώς.
Το θέμα είναι πως αυτοί που έχουν μάθει στα πολλά δεν αντέχουν στα λίγα και εμείς που μάθαμε στα λίγα δεν θα αντέξουμε στα πολλά.
Με την έννοια ότι θα χάσουμε το νόημα.

Καλό μήνα Δημήτρη και καλό καλοκαίρι

Yiouli 1 Ιουνίου 2009 στις 1:12 μ.μ.  

Καλό μεσημέρι καλέ μου φίλε!!! Η αλήθεια είναι πως παιδεύτηκα για να σε βρω!!! Με μπερδεύει το blogger!!! Στο παθ τα βρίσκω όλα πιο εύκολα, νομίζω!!! Πάντως μου λείπουν οι σκέψεις σου, οι προβληματισμοί σου, η γραφή σου!!! Ελπίζω να βρω έναν τρόπο να σε βρίσκω πιο εύκολα!!! Καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση!!!

AERIKO 1 Ιουνίου 2009 στις 1:13 μ.μ.  

Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει
τη ζώσα μοιρασμένη στιγμή.Ευτυχώς τα αληθινά και απο ψυχής θα έχουν πάντα αξία και όχι "τιμή".Καλημέρα Δημητρό μου όμορφη εβδομάδα και
Καλό Μήνα.!:))

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 1:24 μ.μ.  

Αναστασία αυτό μου θυμίζει τον Μενέλαο στην Ελένη του Ευριπιδη. "Ο ευτυχισμένος οταν κακοπάθει νιώθει πικροτερη την δυστυχία, παρόσο αυτός που από παλιά την ξέρει." Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν γυρίσματα της τύχης. Ολοι κάποια στιγμή δυστυχούν και όπως είναι ανθρώπινο, ολοι θεωρούν τις δικές τους συμφορές τις πιο δυσβάσταχτες. Ομως ο κάθε άνθρωπος διαφορετικά αξιολογεί το νόημα της δυστυχίας και διαφορετικά την αντιμετωπίζει. Αιτια γι' αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας έχει ζήσει και ο βαθμός ευτυχίας που είχε πριν να τον βρουν οι συμφορές.
Καλό μήνα να έχουμε Αναστασία, λαμπερο σαν τον ήλιο.

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 1:28 μ.μ.  

Εδω θα είμαι ελπίζω Γιούλη μου, αν είμαστε καλά. Καλό μήνα να έχουμε, απολαμβάνοντας τον ήλιο που έχουμε μέσα στην καρδιά μας!!!

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 1:29 μ.μ.  

Πολύ καλά έκανες και μου θυμισες την διαφορά αξίας και τιμής Αερικό μου. Από τα πιο σημαντικά επιχειρήματα ανθρωπιάς. Ευχές λαμπρές και από εμένα!!!!

παλίρροια 1 Ιουνίου 2009 στις 2:28 μ.μ.  

To Aερικό με καλύπτει απόλυτα με την άποψή της και προσθέτω και τις δικές μου ευχές Δημητρό,για ένα καλό,ξεκούραστο καλοκαιράκι,καλό μήνα,μια καλή εβδομάδα!!

Ανώνυμος,  1 Ιουνίου 2009 στις 3:27 μ.μ.  

Καλησπερα και καλό μήνα! Ναμαι κι εγώ στο ΄ανανεωμένο σου κονάκι, με την ωραία μουσική υπόκρουση!
ΑΧ μυαλά. Πότε επιτέλους οι ανθρωποι θα μάθουμε να κάνουμε βήματα όχι μεγαλύτερα από ότι αντέχουν τα πόδια μας? Να σου πω μεταξύ μας δεν τους λυπάμαι που κοιμόνται στα 4χ4 μεγάλου κυβισμού τζιπ τους, παρκαρισμένα στο γκαράζ! Οπως έστρωσαν κοιμούνται!

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 3:51 μ.μ.  

πολλές ευχές και από μένα palliroia!! Να είμαστε καλά τούτο το καλοκαίρι!!

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 3:52 μ.μ.  

Πιστεύω οτι έστρωσαν όμορφα, αν θα δεις και άλλες φωτογραφίες... είναι όμορφα...σαν σπιτάκι μικρό... όπως έστρωσαν ε; χμμ... αν επενδύεεις σε φθαρτά τότε ναι ίσως έχεις δίκιο...
Ευχούλες λαμπρές!!

margarita 1 Ιουνίου 2009 στις 5:01 μ.μ.  

ola ok......to elava to e-mail....
kalo apogeuma!

korinoskilo 1 Ιουνίου 2009 στις 5:15 μ.μ.  

εμενα αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι ..... η μοναξια.....
δεν εχουν δηλ να παν καπου για ενα διαστημα ή να φιλοξενιθουν απο φιλο , οικογενεια κτλ?
αυτο ειναι πιο θλιβερο για μενα παρα τα χαμενα λεφτα :/


καλο μηνα :)

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 5:22 μ.μ.  

ξέρεις τι να κάνεις τώρα Μαργαρίτα!
Καλό απόγευμα!!

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 5:24 μ.μ.  

Μάλλον δεν έχουμε Λένα... και ναι!!!
Πόσο δικιο έχεις!! Αλλά για σκέψου, για πόσο καιρό... κράτος πρόνοιας από την μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο με τεράστιο αριθμό άστεγων και νεόπτωχων. Πως να είναι άραγε οι σχέσεις εκεί μέσα; Ισως παραθυράκι να είναι τούτη η ανάρτηση...

korinoskilo 1 Ιουνίου 2009 στις 5:28 μ.μ.  

εκει μεσα που ενοεις δεν καταλαβα :/

γεωργια νεφελη,  1 Ιουνίου 2009 στις 5:33 μ.μ.  

ΔΗμητρο....υπεροχο το καινουργιο σου σπιτι...χρονια πολλα και παντα με αγαπη στην καρδια.....

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 6:34 μ.μ.  

Λέω μέσα στο αυτοκίνητο, το τεράστιο 4χ4 είναι μια μικρή γκαρσονιέρα. Με άλλα λόγια δεν είναι εντελώς άστεγοι. Αυτό λέω. Αλλά και πάλι σου λέω, άστεγος από φίλους, είναι πολύ σημαντικό. Πολύ ωραία η επισήμανση σου!!!

marilianni,  1 Ιουνίου 2009 στις 6:44 μ.μ.  

Mα τιποτα δεν ειναι δεδομενο σε αυτην την ζωη,αλλο τοσο και περισσοτερο το χρημα.Μην ξαφνιαζομαστε λοιπον.Καλο μηνα Δημητρο ,να εισαι καλα.

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 7:24 μ.μ.  

Ευχαριστώ Γεωργία μου, ολοι οι δάσκαλοι και οι γονείς από κοντά να είναι κοντά, για να έχει ελπίδα ο κόσμος μας :)

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 7:28 μ.μ.  

Οπως λέγαμε και πρωτύτερα Μαρίλια πως τίποτα τελικά δεν πρέπει κανείς να θεωρεί δεδομένο. Οχι μόνο τον συνάνθρωπο του, πόσο μάλλον υλικά πράγματα έξω από αυτόν. Που στο κάτω κάτω του δόθηκαν για να τα διαχειρίζεται και όχι να τα κατέχει... Καλό μας μήνα!!

Lilith 1 Ιουνίου 2009 στις 7:44 μ.μ.  

Δυστυχώς, οι άνθρωποι εύκολα παρεξηγούν τη φράση:
"Να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο" :).
Το αύριο πάντα έρχεται και όσο πιο πολλά έχεις, τόσο πιο πολλά χάνεις...

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 7:57 μ.μ.  

Το θέμα είναι πως θα μπορούσαμε καλύτερα να προετοιμαστούμε γι' αυτό; Εννοώ από άποψη παιδείας. Ποιος θα μας το μάθει καλά; Η οικογένεια, το σχολείο, η κοινωνία... ποιος; Έχω κάτι υπόψη μου που λέγεται... ακτημοσύνη... αλλά αυτό εμπλέκεται σε μια άλλη μεγαλύτερη συζήτηση με πολλές παραμέτρους... Καλησπέρα lilith :)

Ανώνυμος,  1 Ιουνίου 2009 στις 8:24 μ.μ.  

Απο τα παραπανω με τρομαξε αυτο το σχολιο της Ελενας.
Οτι σπερνεις θεριζεις ισως

Μπραβο Δημητρο εισαι αστειρευτος τελικα οχι μονο στο να συλλαμβανεις, αλλα και να παρουσιαζεις τα θεματα.

Δημητρης 1 Ιουνίου 2009 στις 9:08 μ.μ.  

Κι εμένα όταν το πρωτοδιάβασα αλλά ύστερα σκέφτηκα πως οι θα μπορούν οι συγγενείς να σε συντρέξουν μια ζωή;
Θα μου πεις γιατί όχι;
Ίσως...
Αχ Βαγγέλη... ακούω αυτό που λες, ύστερα από ένα πολύ δύσκολο απόγευμα...Ας είναι όμως... Να είσαι καλά! Καλό σου βράδυ