Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

χωρίς διέξοδο. Για την παγκόσμια μέρα κατά των ναρκωτικών


"Ηταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλληκάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης δεκαετίας της βιογραφικής του ύπαρξης ... Εκεί, ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο.. Σε εκείνη την πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «επαναστατημένων» νέων φίλων του. Κοινός παρονομαστής της "φιλίας" τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά...
πραγματική αίσθηση της "καταπίεσης"...Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του ΠΩΣ και του ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που θάδιωχνε, χωρίς κόπο την "ανία" που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και οπωσδήποτε ...; αισθησιακά...
Ναρκωτικά !...
Σε άλλες εποχές, σε αυτήν εδώ την πόλη - σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της «φαιδράς πορτοκαλλέας» καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το δικαίωμα της κάθε ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να χαρείς την εφήμερη ζωή!
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί...
Σωστά!
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στριμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τεσσάρι μιάς κάποιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη και συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς...Τότε ήταν αθέλητη αδιαφορία...Ξεκίνησε καθώς ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους...Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα ΒΟΗΜΙΑΣ...
Καταλάβαινε, όμως, οπόταν την έβρισκε τη γλυκειά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς...εκείνο το χάϊδεμα στο κεφάλι από το χέρι του πατέρα... Καταλάβαινε με όλο του το ΕΙΝΑΙ την ανείπωτη χαρά μιάς βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς και...ΕΝΑ, ΔΥΟ,ΤΡΙΑ...ΧΟΠ, έκαμνε το γιγάντιο βήμα....Και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημύριζαν από φως τα μάτια της μαμάς, φούσκωνε με περηφάνεια το στήθος του πατέρα ...;
Του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενό, όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα...Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα...Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην «αδιαφορία» γιατί στο μυαλό του παιδιού έτσι μεταφραζόταν ο αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το πολυπόθητο βιοτικό επίπεδο;
Έτσι τουλάχιστον το έβλεπε αυτός!
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, τόσο απρόσιτος, σχεδόν μαγικός...Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους φτάσεις...Να ψιθυρίσεις στο αυτί τους «Ε, μανούλα, πατερούλη, τί γίνεται; Εμένα με...ξεχάσατε;»
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικοβιομηχανικά μας πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη μας πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα...Τα άψυχα ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ποθητής...ευπορίας μας!
Η αθέλητη κόπωση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες και λείπουν από το σπίτι στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει πολλές σύγχρονες μορφές: Αντικοινωνικές πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά...
Το εικοσάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, τώρα πιά πανεπιστημιακός φοιτητής ήθελε από πολύ καιρό να ...;ΦΥΓΕΙ! ...;Και τούτη η καταραμένη σημερινή δόση της άσπρης σκόνης το βοήθησε να φύγει ΟΡΙΣΤΙΚΑ! ...; "
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Read more...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

μικρό απόσπασμα από το βιβλίο "Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα"

Λοιπόν, πως το λένε...
Υστερα από απαίτηση πολλών ακροατών.....
Να το θέσω αλλιώς, επειδή πολλοί ζήτησαν ένα μικρό δείγμα γραφής από το μυθιστόρημα, θέλω να πω οτι δυσκολεύομαι πολύ να το κάνω. Αυτό, επειδή πρόκειται για ένα όλο, και δύσκολα μπορεί κανείς να απομονώσει κάτι.
Ωστόσο, θα τολμούσα να παραθέσω κάποια μέρη, ριψοκινδυνεύοντας. Αλλωστε, τι είναι η ζωή δίχως ρίσκο.
Το πρώτο κομμάτι έχει νά κάνει με την Ελλάδα... και όχι μόνο.
Ο ήρωας, για κάποιο λόγο επιστρέφει στην πατρίδα, από την Ελβετία, όπου εργάζεται ως βιολόγος σε κάποιο διάσημο ερευνητικό κέντρο. Δυο σκέψεις του:

Η Ελβετία για τον Στεφανά, όπως και να το δεις όμως, δεν είναι Ελλάδα. Η Μάνα είναι μοναδική. Ας υμνούν άλλοι την Γη και τα «παγκόσμια αδέρφια». Η αγκαλιά της μάνας μονάχα κλείνει όλο τον κόσμο μέσα της και όχι το ανάποδο. Είναι ένας ομφάλιος λώρος που κανείς δεν θέλει στ' αλήθεια να κόψει. Πολύ περισσότερο, όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, έχεις ανάγκη από Ελλάδα να σου πει παραμύθια τα βράδια, να σου θυμίσει πως γεννήθηκες ήρωας, αδελφός της στρατιάς των ηρώων. Ολων παιδιών της.

Η Ελλάδα είναι σαν την αγάπη που ζει σε κάποιον μυστικό και ιερό χώρο μέσα στην δαιδαλώδη αλλά τόσο ελκυστική δομή του κυττάρου.

Καμιά φορά χωρίς να το καταλάβεις, όταν βυθίζεσαι στο μυστήριο και το δέος του γενετικού κώδικα, είναι καλό να μπορείς να διακρίνεις ένα μικρό φως, κάτι σαν καντήλι που τρεμόκαιει στο βάθος, για να φωτίζει πρώτα τον δικό σου λαβύρινθο και κατόπιν εκείνον του βιβλίου της ζωής.

― Αυτός είναι ο στόχος, είπε μια μέρα στον Γιώργο Δημάκο, τον νεαρό βοηθό του. Τούτο το φως να μείνει άσβεστο. Τούτο το φως να παραμείνει μυστήριο.

Συνεχίζεται.....

Read more...

Μπορείς τα πάντα

Καλημέρα,

Μα το έχουμε ξαναπεί. Τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε τα αστείρευτα ταλέντα που έχουμε.

Μα δεν είναι μόνο αυτό!

Την δύναμη ψυχής που πηγάζει από τα βάθη μας, τα ανεξερεύνητα εκείνα ορυχεία μας, κρυφά όμως και παραμελημένα από τους περισσότερους, τόσο γνωστά και αγαπητά όμως για άλλους.

Και εξηγούμαι:

Ο πρώτος άνθρωπος που επίσημα έχει καταγραφεί να ζωγραφίζει με το στόμα ήταν αυτός:

carter.jpg

Έζησε το 1836 και τον έλεγαν John Carter. Παράλυτος με ένα πινέλο στο στόμα, έμαθε να ζωγραφίζει και, εκείνη την εποχή, άφησε έργα όπως αυτά:

art.jpg


Την ίδια εποχή παρακαλώ, την Γερμανία, ο Carl Herman Unthan (1848-1928), γεννήθηκε χωρίς χέρια. Όμως

Στην ηλικία των 2 μπορούσε να τρώει μόνος του, στα 10 εμαθε να παίζει βιολί, στα 16 τον έστειλαν σε ωδείο, στα 20 έδινε συναυλίες ( μάλιστα σε μια από αυτές, αντικατέστησε μόνος του μια χορδή που έσπασε, το έκανε με τα δάχτυλα των ποδιών του) παντρεύτηκε την Antonie Neschta κατά την διάρκεια μιας περιοδείας του στην Κούβα, πήγε στην Αμερική και εκεί πολιτογραφήθηκε. Το 1925 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του Das Pediscript και όχι manuscript, επειδή την δακτυλογράφησε με τα πόδια του. Εκδόθηκε δέκα χρόνια αργότερα, το 1935, δηλαδή εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του.

Και μετά λέμε δεν μπορώ, είναι δύσκολο, τι θα κάνω, όλο υποκρισία και ελαφρότητα. Οι όποιες δυσκολίες μας τύχουν, φαντάζουν ανυπέρβλητες, πατάμε πάνω σε αυτές για να κερδίσουμε αυτολύπηση η την συμπάθεια των άλλων, και τα παρόμοια!

Δύναμη, αγαπημένοι μου συγκάτοικοι

Καλημέρα

Read more...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Λίγη λαογραφία. Ο κλήδωνας στην Ίμβρο


Στις 23 Ιουνίου το βραδάκι, μετά την δουλειά, οι νέοι και οι κοπέλες της γειτονιές μαζεύονταν σε μια αυλή ή ένα αλώνι. Μια κοπέλα της παρέας, συνήθως εκείνη που φιλοξενούσε, είχε και την οργάνωση και την εποπτεία, να γίνει όσο γίνεται πιο σωστά ο Κλήδονας.
Το αντικείμενο του Κλήδονα ήταν ένα τσουκάλι γεμάτο νερό. Δυο τρία κορίτσια πήγαιναν να το γεμίσουν.

"Κόρες με τ' άσπρα κίνησαν, στην βρύση για να πάνε,
να παρ' αμίλητο νερό, του Κλήδονα να βάνε."

Επλυναν το τσουκάλι σε τρεις βρύσες: αν δεν υπήρχαν, το έπλυναν και γέμιζαν από αυτή που υπήρχε.
Επρεπε όμως να το φέρουν "αμίλητο", να μην μιλήσουν δηλαδή στο δρόμο. για τον λόγο αυτό γέμιζαν το στόμα τους με νερό και όταν έφταναν το έφτυναν στο αλώνι, ή στην αυλή, απόδειξη πως δεν μίλησαν. Ο καθένας είχε ετοιμάσει το δικό του κλήρο σημάδι. Ενα δαχτυλίδι, ένα σκουλαρίκι, ένα χάντρο, ένα κουμπί, μια κορδέλλα δεμένη κόμπο κλπ. Η κληδονίστρα έλεγε:
"Μελετήστε τα σημάδια που θα μπούνε στο νερό.
για να γράψει ο Κλήδονάς μας του καθένός το τυχερό."

Οταν όλα τα σημάδια έμπαιναν στην κληροδόχη, η κληδονήστρα με βήμα αργό και επίσημο πλησίαζε, έσκυβε πάνω από το τσουκάλι και σκέπαζε το κεφάλι της με ένα μεγάλο άσπρο μαντήλι ( τλουπάνα) και κάτι έλεγε, χωρίς να ακούγεται, μια προσευχή στον Αι Γιάννη να βάλει το χέρι του ή ξόρκια στον έξω από εδώ, που παντού χώνει την ουρά του, να πάνε όλα καλά. Υστερα αποκαλυπτόταν, σκέπαζε το στόμιο του δοχείου με ένα κόκκινο πανί και το έδενε μέ άσπρη κλωστή. Κατόπιν έπαιρνε το δοχείο με την ίδια ιεροπρέπεια και το τοποθετούσε επάνω στα κεραμίδια μιας στέγης. Εκεί θα έμενε όλη την νύχτα κάτω απο τα άστρα
"Κληδώσαμε τον Κληδονα στ' Αγιού Γιαννιού τη χάρη
και κάθε καλορίζικο άυριο θα το πάρει."

Ετσι η πρώτη φάση τελειωνε μεσα σε μια ατμόσφαιρα ηρεμίας και κάποιας αγωνίας για το άλλο βράδυ που θ' ανοιγόταν.


Το άλλο βράδυ, ανήμερα της γιορτής του Αη Γιάννη όλοι από νωρίς μαζεύονταν να ανοίξουν τον Κλήδονα. Η κληδονίστρα με την ίδια επισημότητα κατέβαζε τον Κλήδονα από τη στέγη και τον μετέφερε στο αλώνι ενώ όλοι τραγουδούσαν:
"Ανοίγουμε τον Κλήδονα στ' Αγιού Γιαννιού τη χάρη
και κάθε καλορίζικο ας έρτει να το πάρει."
Την στιγμή που η ιέρεια με τα "άγια" έμπαινε στο αλώνι μια από την παρέα την προσφωνούσε:
"Καλως την τη βασίλισσα με το χρυσό το χέρι,
χαρά στο νιο τον τυχερό που θα σε κάνει ταίρι."
Και κείνη απαντούσε
"Αρχίνησε να τραγουδεί το ζαχαρένιο στόμα
πουλιά πετούν στον ουρανό, πουλιά πετούν στο χώμα."


Ανοιγε κατόπιν τον Κλήδονα και άρχιζε να βγάζει τους κλήρους. Η κληδονίστρα είχε το δικαίωμα από το..."πρωτόκολο" να κληδωνίσει όσους ήθελε αυτή, και οι "χρησμοί" που έδινε ήταν πάντα ευπρεπεις, ανάλογοι με τη θέση της, όπως:
"Με μαστορια στο θέριμα δουλεύεις το δρεπάνι,
μάστορας θάναι κι ο καλός που θάρθει να σε πάρει."
Και ενώ η γιορτή άρχιζε μέσα σε ήρεμο και ήπιο κλίμα, όσο η ώρα προχωρούσε και τα πειράγματα έπεφταν τσουχτερά και πιπεράτα, τόσο ο ενθουσιασμός φούντωνε, φωνές, γέλια, χαρές. Τα πυρά διασταυρώνονταν, γιατί, όταν κανένας "στόλιζε" κάποιον που βγήκε ο κλήρος του έπαιρνε την απάντηση πληρωμένη, όταν ερχόταν η σειρά του:
"Περνάς και δε με χαιρετάς, βαριέσαι να μιλήσεις
μια καλημέρα να μου πεις, την δίψα μου να σβήσεις
Περνώ και δεν σε χαιρετώ, τα μάτια χαμηλώνω
τα κάνω για τη γειτονιά, να μην σε φανερώνω"
Αυτά και άλλα πολλά, λέγονταν μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρελλής χαράς και όταν έβγαινε και το τελευταίο σημάδι, όλοι μαζεύονταν γύρω στην κληροδόχη και τραγουδούσαν:
"Αγιε Γιάννη Κληδονά, και του χρόνου με χαρά
Ναμαστε όλοι γύρω γύρω, να τραβήξουμε τον κλήρο."

Αντε και του χρόνου!!!!

Read more...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Ο Χρήστος παίζει Motzart KV 466. Beethoven , Pathetique, sonata (3rd mov). O πατέρας καμαρώνει.

Εχθές τέλειωσε επίσημα πια με την συναυλία του, το Ωδείο, για την φετινή χρονιά.
Ενας συγκινημένος πατέρας, με καμάρι, παρουσιάζει τον γιο του, να παίζει Μότσαρτ και Μπετόβεν.


Αντε και του χρόνου!!!

Read more...

Στην Παγκόσμια μέρα του Πατέρα


Σε πενήντα χρόνια από σήμερα,

δεν θα έχει σημασία τι αυτοκίνητο είχα,

σε ποιο σπίτι έμενα,

πόσα χρήματα είχα στην τράπεζα.


Ομως ο κόσμος, ίσως να είναι λιγάκι καλύτερος

επειδή ήμουν σημαντικός στη ζωή ενός μικρού παιδιού.

Read more...

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ενα σκυλί με δύο πόδια. Εσύ έχει την πίστη του ιδιοκτήτη του;

Το εύχομαι.... Το εύχομαι.... να αξιωθώ να έχω τέτοια αγάπη... να δίνω και να παίρνω τέτοια αγάπη!!!!!

Read more...

σε ενοχλεί κάτι; Παγκόσμια μέρα αφιερωμένη στους πρόσφυγες

Για την σημερινή παγκόσμια μέρα αφιερωμένη στους πρόσφυγες, έχω να αφιερώσω τις παρακάτω πασίγνωστες εικόνες.
Είμαι σίγουρος πως σε όλους μας έχουν να ξυπνήσουν...

Read more...

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

καλό δρόμο παιδιά μου

Τούτες οι αράδες είναι με όση αγάπη έχει η καρδιά μου, αφιερωμένες στα παιδιά που μόλις πριν λίγο, πήραν τους βαθμούς από τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Μάτια λαμπερά, μάτια θλιμμένα, με δάκρυα στολισμένα.
Στέκονται αμήχανα μπροστά στις πόρτες της ζωής, μη ξέροντας ποια να ανοίξουν... τι θα αντικρύσουν στο άνοιγμά της...
Ανάμεικτα συναισθήματα, ένα κουβάρι από αναμνήσεις και προσδοκίες. Ενοχές και επιβραβεύσεις.
Πόλεμος στην ψυχή μέσα. Σκέτος πόλεμος.
Εγώ εκεί δίπλα, να καμαρώνω.... μην μπορώντας να συκγρατήσω τα κρυφά μου δάκρυα....
Πολυτραγουδισμένες οι παρακάτω νότες, μα δεν βρήκα άλλο ταιριαστό αυτή την στιγμή.
Σημασία έχει πως είναι τυλιγμένο με πολλή έγνοια και βαθύ συναίσθημα.

Read more...

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

ένα πανέμορφο παραμύθι. Πως να γίνεις ο μεγαλύτερος συγγραφέας


Με πολλή χαρά θα φιλοξενήσω σήμερα στο σπιτικό μου, ένα όμορφο παραμύθι της καλής μου φίλης Κατερίνας Καριζώνη.
Ελπίζω ο καθένας να βρει σε αυτό εκείνο που ζητά από το παραμύθι:
Παραμυθία.
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια πολύ φιλόδοξη γυναίκα που το όνειρό της ήταν να γίνει μεγάλη και φημισμένη συγγραφέας. Όλη τη μέρα έγραφε , έσκιζε και πετούσε χαρτιά προσπαθώντας να γράψει μια συναρπαστική ιστορία αλλά δεν τα κατάφερνε.
Μια μέρα εκεί που μουτζούρωνε τα χαρτιά της , πετάχτηκε μέσα από μια σελίδα ένα πνεύμα.Ήταν ένα μικροσκοπικό πλάσμα σαν καλικαντζαράκι που φορούσε κάτασπρα ρούχα και χρυσά κουδουνάκια.
-Είμαι το πνεύμα των παραμυθιών , της είπε το πλάσμα κι όλα τα κουδουνάκια του χτύπησαν μελωδικά.
-Το πνεύμα των παραμυθιών , έκανε σαστισμένη η γυναίκα .Ω , τότε σίγουρα μπορείς να με βοηθήσεις.
-Χμ, συνέχισε το πνεύμα .Ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά σου .Όπως ξέρω και ποιο είναι το κρυφό σου όνειρο.
-Αφού το ξέρεις πνεύμα, βοήθησέ με , το παρακάλεσε η γυναίκα.Πες μου μια συναρπαστική ιστορία , μια ιστορία που να τη διαβάζουν όλοι με κομμένη ανάσα, μια ιστορία ππου να με κάνει γνωστή σ΄ όλο τον κόσμο.Τόσες μέρες κάθομαι πάνω απ΄τα χαρτιά μου και δεν κατάφερα να γράψω παρά μόνο δυο τρεις φράσεις κι αυτές χωρίς νόημα.
-Ακου να σου πω, ξαναμίλησε με σοβάρό ύφος εκείνο.Εγω είμαι πολύξερο κι έχω μεγάλη φαντασία .Μπορώ να σου διηγηθώ μια ιστορία που θα σε κάνει και διάσημη και πολύ πλούσια.Θα είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου .Ποτέ ένα ανθρώπινο μυαλό δεν θα μπορέσει να σκεφτεί και να γράψει κάτι τέτοιο.
-Πολύ ωραία,φώναξε ενθουσιασμένη η γυναίκα.
Το πνεύμα γέλασε.
-Ναι, αλλά αυτά κοστίζουν .
-Πώς ; Τι θέλεις δηλαδή;
-Θέλω , συνέχισε το πνεύμα , να μου δώσεις λίγα χρόνια απ΄ τη ζωή σου .
-Τι εννοείς;
-Αυτό που λέω.Βέβαια το ξέρω , είναι λίγο σκληρό , αλλά δυστυχώς η τέχνη απαιτεί θυσίες .Και στο κάτω κάτω μετά απ΄ αυτό το βιβλίο θα γίνεις η πιο πλούσια και διάσημη συγγραφέας του κόσμου .
Η γυναίκα το σκέφτηκε , το ξανασκέφτηκε , έριξε μια ματιά στις άδειες σελίδες και του είπε:
-Εντάξει.
Τότε το πνεύμα των παραμυθιών κάθισε σταυροπόδι πλάι στα χαρτιά της κι άρχισε με σοβαρό ύφος να της διηγείται μια παράξενη και συναρπαστική ιστορία.
Η γυναίκα έπιασε το μολύβι κι άρχισε να γράφει .΄Εγραφε , έγραφε ασταμάτητα .Οι μέρες περνούσαν , οι νύχτες έφευγαν , η γυναίκα σηκωνόταν ελάχιστα από το το γραφείο της , οι εποχές άλλαζαν έξω απ΄ το παράθυρο , τα χρόνια κυλούσαν , αλλά το βιβλίο δεν τέλειωνε. Στο μεταξύ βέβαια η συγγραφέας άρχισε να γερνά.Τα μαλλιά της άσπριζαν , το πρόσωπό της γέμιζε ρυτίδες , το σώμα της καμπούριαζε.Ωστόσο η ιστορία προχωρούσε και ήταν τόσο μαγευτική που η γυναίκα είχε ξεχαστεί ολότελα κι ούτε που πρόσεχε την μεταμόρφωσή της.
΄Ενα πρωί μετά από πολύ καιρό το πνεύμα των παραμυθιών της είπε χαρούμενο.
-Η ιστορία έφτασε στο τέλος της .Τα καταφέραμε .΄Εχεις γράψει το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου .Τώρα σε περιμένουν η δόξα και τα πλούτη .Εγώ όμως πρέπει να σ΄αφήσω και να γυρίσω στο σπίτι μου.
-Γειά σου πνεύμα και σ΄ ευχαριστώ πολύ, του ψιθύρισε η γυναίκα.
Κι εκείνο αποχαιρετώντας την , βυθίστηκε μέσα σε μια σελίδα του βιβλίου.
Η γυναίκα έγραψε και την τελευταία φράση κι άφησε το μολύβι να πέσει πλάι στα χαρτιά της.΄Ενιωθε πολύ εξαντλημένη.Τα κόκαλά της πονούσαν .Τα μάτια της δεν έβλεπαν καλά. Τα χέρια της έτρεμαν. Σηκώθηκε τρεκίζοντας και πήγε ως τον καθρέφτη. Κι όταν κοιτάχτηκε έμεινε άφωνη. Είχε γεράσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει πια τον εαυτό της.
-Εγώ είμαι αυτή; αναρωτήθηκε με τρόμο
Ύστερα ξανακοίταξε με απελπισία το γέρικο είδωλο της κι έβαλε τα κλάματα.
-Δεν ωφελεί να κλαις, άκουσε τότε μια φωνή κι είδε έναν άγνωστο μαυροντυμένο άντρα να την κοιτάζει απ΄το βάθος του καθρέφτη.
-Ποιός είσαι εσύ; τον ρώτησε τρέμοντας .
-Είμαι ο θάνατος , της είπε εκείνος .Ήρθα να σε πάρω μαζί μου .Δυστυχώς οι μέρες σου σ΄ αυτόν τον κόσμο τελείωσαν.΄Εχεις πέντε λεπτά καιρό για να ετοιμάσεις τα πράγματά σου και να φύγουμε.
-Πέντε λεπτά; φώναξε η γυναίκα τρομαγμένη.Στάσου , θάνατε .Το πνεύμα των παραμυθιών μου ζήτησε μερικά χρόνια .Δεν μου ζήτησε ολόκληρη ζωή.
-Τι να σου πω, σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα εκείνος.Δεν ξέρω τι συμφωνήσατε .Κι ούτε με νοιάζει.Εκείνο που ξέρω είναι το ήρθε η ώρα σου να εγκαταλείψεις τον κόσμο.
-Ναι , αλλά το βιβλίο, τα πλούτη , η δόξα;Πότε θα προλάβω να τα χαρώ όλα αυτά;Για στάσου μια στιγμή .Πού είσαι πνεύμα κατεργάρικο; φώναξε θυμωμένη η γυναίκα.Με γέλασες .Δεν ήταν τίμια η συμφωνία.
Το πνεύμα των παραμυθιών την άκουσε κι έβγαλε το κεφάλι του έξω απ΄ τις ιστορίες .
-Ακου να σου πω, απάντησε νευριασμένο .Αυτή ήταν η συμφωνία μας .Δε φταίω εγώ , αν η ιστορία τράβηξε λίγο παραπάνω.΄Αλλωστε το βιβλίο είναι αριστούργημα .Θα σου εξασφαλίσει την μεγαλύτερη δόξα που γνώρισε ποτέ κανείς.
-Τι να την κάνω τη δόξα αν είναι να πεθάνω.Στάσου πνεύμα. Τη χαλάμε τη συμφωνία , συνέχισε ασθμαίνοντας η γυναίκα γιατί η ζωή σωνόταν από μέσα της .Πάρε πίσω το βιβλίο σου και δωσ΄μου πάλι τα χρόνια μου.
Το πνεύμα κοντοστάθηκε.
-Οπως θέλεις , απάντησε χαμογελώντας πονηρά. Μετά όμως να μην παραπονιέσαι ότι δεν έγινες μεγάλη συγγραφέας.
Κι αρπάζοντας τα χαρτιά πάνω απ΄το γραφείο της άρχισε ένα ένα να τα σκίζει.Καθώς έσκιζε όμως τις σελίδες τα χρόνια ξαναγύριζαν σιγά σιγα΄ στη δύστυχη γυναίκα και την ξανάκαναν νέα και όμορφη και δυνατή , όπως ήταν παλιά .Εκείνη κοίταζε τις σκισμένες σελίδες αμίλητη.Μια παράξενη θλίψη βάραινε την καρδιά της.Το πνεύμα το κατάλαβε.
-Αν θέλεις να γίνεις μεγάλη συγγραφέας , τη συμβούλεψε , θα σου πω κάτι και να μην το ξεχάσεις ποτέ .Το μυστικό για να γράψεις το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου είναι να νοιάζεσαι μόνο για τη χαρά που θα σκορπίσεις γύρω σου .Και τίποτα άλλο.Τίποτα .Τ ΄ ακούς;
Και ξαναβυθίστηκε μέσα στον άσπρο πολτό του χαρτιού.

Read more...

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

σκηνές από την παρουσίαση του βιβλίου μου: Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα.

Οπως κάθε φορά που μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου στιγμές από τον ψυχικό σου κόσμο, η καρδιά σου χτυπά δυνατά από χαρά, έτσι ήταν και το χθεσινό απόγευμα.
Από νωρίς χαρούμενες νεανικές φωνές άρχισαν να στολίζουν τον εκδοτικό οίκο. Από τα ράφια και τους πάγκους, ξύπνησαν οι συγγραφείς από τον μακάριο ύπνο τους, και λες πως τέντωναν τα αυτιά τους, άνοιξαν τα μάτια τους, να καλωσορίσουν τα νιάτα που περνούσαν από δίπλα τους. Άλλοι ξεφύλλιζαν, άλλοι χάιδευαν, άλλοι διάβαζαν, ώστε ζωή σαν χείμαρρος πολύχρωμος γέμισε τα πάντα.
Λίγες τεχνικές δυσκολίες, μου φαίνεται απαραίτητες σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, μας αναστάτωσαν για λίγο. Ωστόσο, δεν έλειψε η διάθεση για χιούμο, κι έτσι όλα ξεπεράστηκαν, όπως έπρεπε.
Δεν πέρασε ώρα, και τα πάντα ήταν σχεδόν έτοιμα.
Οι δυο μου μαθήτριες, οι οποίες με τίμησαν εξόχως με την ανταπόκριση τους να συμμετάσχουν στην παρουσίαση, είχαν το άγχος, που κάνει τα μάγουλα τους να κοκκινίζουν και να γίνονται τόσο χαριτωμένες. Λες και δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που αποφοίτησαν από το σχολείο και ας ήταν αρκετά τα χρόνια, ιδίως για την Νεφέλη. Θα την ξεχωρίσετε στα αριστερά του τραπεζιού. Την ανάγνωση αποσπασμάτων είχε αναλάβει η Μαριάννα. Η χάρη προσωποποιημένη.
Στην μέση ο Ηλίας Λιαμής. Φίλος και αδελφός από τα νιάτα μας. Εχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί, ώστε τούτη τη φορά, τούτη την περίσταση θα την χαιρόμασταν.
Το στίγμα δίνει η υπέροχη παρουσίαση, κόπος και προσφορά του συνάδελφου Δημήτρη Χαραλαμπίδη.
1.jpg
Υπέροχη μουσική και εικόνες, μυνήματα που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις περισσότερα γι' αυτό που βλέπεις. Ε, γι' αυτό ήμασταν κι εμείς εκεί.
Ο καθένας από τη σκοπιά του, μοιραζόταν εκείνο που ξύπνησε μέσα του η ανάγνωση του βιβλίου.
Η Νεφέλη προσπάθησε να εξηγήσει τον τίτλο, τι σημαίνει πως η ζωή δεν τελειώνει με ήττα, και πότε τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Την σκέψη της στόλιζε κάθε φορά η Μαριάννα διαβάζοντας σχετικά μικρά αποσπάσματα. Σαν χρώματα σε έναν ζωγραφικό πίνακα, που δημιουργόταν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας.
2.jpg
Το πιο σημαντικό μέρος της ζωής μας, εκείνο που ποτέ δεν πρέπει να ηττηθεί είναι η χαρά. Αυτό το συστατικό της νίκης, ήταν εμφανές εχθές. Το γέλιο, παρόλο που θίγονταν δύσκολα θέματα, ήταν εκείνο που έδινε το στίγμα. Σαν να έλεγε πως ό,τι και να λέτε εσείς πρέπει να το πείτε όπως πρέπει. Με χαρά. Ιδού το πειστήριο.
3.jpg
Τόσα χρόνια, έχω πολύ καλά καταλάβει πως αυτό που με κρατά ακόμα ζωντανό, εσωτερικά και εξωτερικά είναι η επαφή μου με τα νιάτα. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μαθητές μου, που είναι και δάσκαλοί μου, με κάνουν και αισθάνομαι ευγνώμων που η ζωή με έταξε δίπλα τους.
4.jpg
( στο βάθος, διακρίνεται δειλά η αρχή μιας καινούργιας φιλίας, ο Νίκος Θεοδωράκης, που με τίμησε με την παρουσία του!)
Τι είναι η ζωή δίχως φίλους;
5.jpg
Και τι είναι η ζωή χωρίς αγάπη;
6.jpg
Το μόνο που μένει τώρα είναι να περιμένω, να διαβάσετε το βιβλίο και να μοιραστείτε κι εσείς την μουσική από την ψυχή σας, που θα ξυπνήσει μέσα σε ένα καταιγισμό συναισθημάτων και ερωτήσεων. Μα πάνω από όλα, η συμμετοχή στην περιπέτεια της ζωής, για να αφαιρέσουμε το τελευταίο γράμμα από την ζωή μας.

Read more...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

το βίντεο της παρουσίασης. Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα.

Σε λίγο πρόκειται να αναχωρήσω για την παρουσίαση του βιβλίου.
Για "γούρι" θα αφήσω στο σπιτικό μου να παίζει το βίντεο που έχει ετοιμάσει ο αγαπημένος μου συνάδελφος Δημήτρης Χαραλαμπίδης.
Έστι για να ζηλέψετε όσοι δεν θα μπορέσετε να έρθετε στην γιορτή!
Χαμόγελο
Ελπίζω αύριο να έχω λίγο υλικό να μοιραστώ μαζί σας, από τα όμορφα που θα γίνουν απόψε.
Με πολύ αγάπη λοιπόν σας το παραθέτω:

Read more...

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

γενέθλια...

Σήμερα ο νους πάει πολλά χρόνια πίσω.

Τότε που οι μέρες στα παιδικά μου μάτια, φάνταζαν ήρεμες, φωτεινές.

Τίποτα δεν προμύνηε την καταιγίδα.

Μέρα γενεθλίων και αναμνήσεων η σημερινή. Μα και στόχων. Ισως.

Ομως τέτοιες μέρες προτιμώ τις αναμνήσεις.

Μοιραζόμαστε μερικές;


1.jpg



Στη κούνια δυο μηνών,

να ατενίζω με απορία το μέλλον.









2.jpg



Ποτέ δεν μου άρεσαν τα όπλα. Κάποιο Πάσχα, μου έκαναν δώρο αυτό το πιστόλι.

Η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια μου, ώστε θέλησαν να την αποτυπώσουν και στην φωτογραφία.















3.jpg

Με τον παππού μου τον Νικόλα.

Οσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου "Μικρασίας Έρως", ίσως αναγνωρίσετε στην φωτογραφία αυτή τον Νικόλα με το βιολί.

Αυτός είναι που έθαψε στο χωράφι του το βιολί, λίγη ώρα πριν φύγουμε...







4.jpg




Με την μαύρη ποδιά μου, και τον κολλαριστό άσπρο γιακά, στην αυλή του σχολείου. Του τούρκικου εννοείται. Η τσάντα πεταμένη στο πλάι, πως αλλιώς να δείξω πως δεν θέλω να μαθαίνω τουρκικά. Με την πρώτη ευκαιρία το φανέρωνα όπως μπορούσα.








6.jpg




Να ξαναγυρίσουμε λιγάκι.

Εδώ είμαστε με τους γονείς μου, τον Νικόλα (για όσους πάλι έχουν διαβάσει το παραπάνω βιβλίο, είναι ο Νικόλας ο μπακάλης, που έκλεισε το μαγαζί του και ανηφόριζε δακρυσμένος να συναντήσει την Ζαχαρώ, την γυναικα του. Εδώ είναι και αυτή.




Να μου επιτρέψετε να σταματήσω εδώ, γιατί δεν χωράει άλλο η ψυχή.

Οι θύμησες αυτά έχουν. Βαλαντώνουν την τραυματισμένη καρδιά.

Γι αυτό να αποχαιρετήσω με άλλη μια ξέγνοιαστη στιγμή, στην θάλασσα....

5.jpg


Το καρπούζι είχε από ώρα κρυώσει μέσα στην θάλασσα, και ήρθε η ώρα να μας δροσίσει από τον ήλιο του Ιούλη.

Ο κάθε ένας από τους ανθρώπους της φωτογραφίας και μια ιστορία, όπως άλλωστε ο κάθε ένας έχει την δική του.

Ομως αυτή είναι δική μου ιστορία, και αυτοί είναι μερικοί από τους δικούς μου ανθρώπους, η παρουσία και η μνήμη τους θα με συνοδεύει για πάντα.



Για δώρο στον εαυτό μου έχω την ανάγκη να ακούσω ένα τραγούδι, από εκείνα που τραγουδούσε η γιαγιά μου.

Με κάποια ευκαιρία το είχα ξαναβάλει αλλά σήμερα είναι ξεχωριστή μέρα για μένα οπότε το "δικαιούμαι"




Read more...

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Πως θα ξέρεις αν είσαι φτωχός

Σαν από φωτογραφίες θέλω να παραθέσω μερικές λεζάντες της καθημερινής ζωής.

Οι μέρες μας δύσκολες όμως πολλοί από μας παραβλέπουμε η κάνουμε πως δεν καταλαβάινουμε.

Αραγε πότε είσαι φτωχός;

Τι το προσδιορίζει;

Για να δούμε:

- Είσαι φτωχός όταν ξέρεις ακριβώς πόσο κοστίζει το κάθε τι.

- Είσαι φτωχός όταν θυμώνεις με τα παιδιά σου, οταν σου ζητούν όλες τις αηδίες που βλέπουν στην τηλεόραση.

- Είσαι φτωχός όταν ελπίζεις πως θα σου περάσει ο πονόδοντος.

- Είσαι φτωχός όταν τα παιδιά σου πηγαίνουν στα σπίτια των φίλων τους, αλλά ποτέ δεν έρχονται στο δικό σου.

- Είσαι φτωχός όταν έχεις θέρμανση, η δροσιά, μόνο σε ένα δωμάτιο του σπιτιού σου.

- Είσαι φτωχός όταν ελπίζεις πως τα παιδιά σου δεν θα αναπτυχούν πολύ.


- Είσαι φτωχός όταν θεωρείς οτι 8 Ευρώ την ώρα είναι πολύ καλή πληρωμή.

- Είσαι φτωχός οταν βασίζεσαι σε ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για σένα.

- Είσαι φτωχός όταν δεν χαιρετάς την κοπέλλα που έρχεται, επειδή θα κοροιδέψει τα ρούχα σου

- Εσαι φτωχός όταν ελπίζεις οτι κάποιος θα σε καλέσει για φαγητό.

- Είσαι φτωχός όταν ελπίζεις πως θα πάρεις αύξηση 50 λεπτά.

- Είσαι φτωχός όταν πας στα φάστ φούντ και κλαις με μάυρο δάκρυ όταν σου πέσει κάτω το χάμπουργκερ.

- Είσαι φτωχός όταν ξέρεις πως δουλεύεις τόσο σκληρά όσο όλοι, παντού.

- Είσαι φτωχός όταν πρέπει να περιμένεις 6 ώρες στα επείγοντα με το άρρωστο παιδί στην αγκαλιά σου.

- Είσαι φτωχός όταν πιστεύεις πως μια αληθινή σχέση βασίζεται στο οτι ένας από τους δύο έχει ένα σπίτι.

- Είσαι φτωχός όταν το παιδί σου κάνει τα ίδια λάθη με σένα και δεν σε ακούει όταν το παρακαλάς να μην τα κάνει.

- Είσαι φτωχός όταν δεν σου περνάει αυτός ο βήχας που συνεχίζει για πολύ καιρό.


- Είσαι φτωχός όταν βλέπεις πόσες λίγες ευκαιρίες έχεις.

- Είσαι φτωχός όταν μπορείς να συνεχίσεις τον κατάλογο αυτόν.

1.jpg

2.jpg

Read more...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

έχω μια πρόσκληση για σένα ( Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα)

Αυτό τον λίγο καιρό που μετακόμισα σε τούτη την φιλόξενη γειτονιά, έμαθα πολλά. Γνώρισα ανθρώπους, εσας, με αυτόν τον συναρπαστικά όμορφο τρόπο, τον γραπτό.
Λέω πως είναι καλό, όποτε μπορούμε να μην χάνουμε την ευκαιρία να θυμόμαστε και τον άλλον τρόπο γνωριμίας, εννοώ τον κλασικό.
Το να συναντάς κάποιον, να του μιλάς με όλο σου το σώμα και όλες σου τις αισθήσεις. Να τον δεις, να τον αγγίξεις, να του χαμογελάσεις.
Μια τέτοια ευκαιρία ίσως είναι και η παρουσίαση του βιβλίου μου "Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα" που θα γίνει στην Αθήνα την ερχόμενη Δευτερα.
Η πρόσκληση είναι αυτή:
prosklisi.gif
Το εξώφυλλο το βλέπεις στα δεξιά σου.
Θα μου πεις σε τι αναφέρεται το βιβλίο σου, αν αξίζει τον κόπο να περάσω από εκεί και να χάσω ένα απόγευμα.
Λοιπόν τέτοια ερώτηση είναι λάθος. Δεν είναι χάσιμο χρόνου, αν τον έχεις, αλλά είναι το κέρδος της σχέσης, της επαφής. Οσο για το βιβλίο, είναι ένα σύγχρονο θέμα που έχει να κάνει με το μονοπώλιο της γνώσης που έχουν μερικοί στον πλανήτη μας, και πως ευτυχώς ακόμα μερικοί με κόστος αντιστέκονται. Περιπέτεια με άλλα λόγια με πολλές προεκτάσεις. Κοίτα το οπισθόφυλλο:
op.jpg
Α, υπάρχει και ένα βίντεο. Μόνο που αυτό να μου επιτρέψεις αγαπητέ μου συνοδοιπόρε, να το κρατήσω για εκείνη τη μερα, τι λες; Εκτός και αν επιθυμείς να το δεις, οπότε ίσως υποκύψω.
Σε προσκαλώ λοιπόν.
ΥΓ
Να μου επιτρέψει το Καραβάκι να το ευχαριστήσω που μόλις το έμαθε, έτρεξε πάνω από τα κύμματα να το διαλαλήσει από εχθές στην γειτονιά...

Read more...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

τυχερός όποιος έχει στην οικογένεια κορίτσια

Αν κανείς έχει αδελφή, αυτό τον κάνει πιο χαρούμενο και αισιόδοξο, όμως δεν ισχύει το ίδιο αν έχει αδελφό, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική μελέτη, η οποία αναδημοσιεύεται στο ΑΠΕ.


Η έρευνα διαπίστωσε ακόμα ότι η ύπαρξη τουλάχιστον μιας κοπέλας σε μια οικογένεια κάνει τα μέλη της πιο ικανά να αντεπεξέρχονται στα προβλήματά τους. Οι κόρες λειτουργούν ευεργετικά στην οικογένεια, επειδή δένονται στενότερα με τα άλλα μέλη της και τους ενθαρρύνουν να ανοίγονται και να επικοινωνούν τα συναισθήματά τους.

Η έρευνα, που παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρίας, έγινε από τον καθηγητή Τόνι Κάσιντι του πανεπιστημίου του Όλστερ, σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου Ντε Μοντφόρ του Λέστερ.

Μελέτησε 571 νέους ηλικίας 17 έως 25 ετών σε σχέση με την οικογενειακή τους κατάσταση και τη συναισθηματική τους υγεία. Σύμφωνα με την έρευνα, οι αδελφές φαίνεται πως προάγουν την ανοικτή επικοινωνία και τη συνεκτικότητα σε μια οικογένεια, ενώ οι αδελφοί το αντίθετο. Επειδή η συναισθηματική έκφραση είναι θεμελιώδης για την ψυχική υγεία, οι αδελφές βοηθάνε σημαντικά σε αυτήν.

Η έρευνα ακόμα διαπίστωσε ότι τα κορίτσια που έχουν αδελφές, τείνουν να είναι πιο ανεξάρτητες και ικανές για επιτεύγματα, κάτι που είναι πιο αισθητό στις διαλυμένες οικογένειες, όπου οι αδελφές στηρίζονται περισσότερο η μια στην άλλη για αλληλοϋποστήριξη, όταν οι γονείς τους χωρίζουν.

Τα χαμηλότερα "σκορ" από άποψη ευτυχίας και αισιοδοξίας σημείωσαν τα αγόρια που έχουν μόνο αδελφούς. "Τα αγόρια έχουν μια φυσική τάση να μην μιλάνε για δικά τους πράγματα. Όταν έχουν άλλους αδελφούς, δημιουργείται μια συνωμοσία σιωπής, ενώ τα κορίτσια σπάνε αυτόν τον κώδικα", δήλωσε ο καθηγητής Κάσιντι.

Τα μοναχοπαίδια γενικά βρέθηκαν στο μέσον της κλίμακας από άποψη ευτυχίας και αισιοδοξίας, καθώς συνήθως αναπληρώνουν την έλλειψη αδελφών με την ανάπτυξη επικοινωνιακών δεσμών με ανθρώπους εκτός της οικογένειάς τους.

Σχόλιο:
Λες και δεν το είχαμε από καιρό διαπιστώσει πως η ευτυχία βρίσκεται αποκλειστικά και μονο στη σχέση. Επειδή η ζωή είναι σχέση. Βέβαια, τα μοναχοπαίδια μπορεί να αναζητήσουν την σχέση μέσα στην δημιουργική μοναξιά, στα βιβλία.... Ισως στην συντροφιά μας να είναι κάποιο μοναχοπαίδι που να ήθελε να καταρρίψει η να υποστηρίξει τούτη την έρευνα...

Read more...

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

η ανθρωπότητα δεν είναι κάποιο νησί

Το φιλμάκι αυτό μιλάει για δυο πόλεις που τις χωρίζει ένας ωκεανός.
Μα αν το δεις προσεκτικά θα καταλάβεις οτι μιλάει για δυο καρδιές, την δική μου και την δική σου.
Δυο καρδιές που τις χωρίζει ο ωκεανός η της αγάπης η της αδιαφορίας.
Είναι συγκλονιστική η μικρή αυτή ταινιούλα, κέρδισε πολλά βραβεία, το σημαντικότερο όμως είναι πως κέρδισε την αγάπη πολλών από όσους την είδαν.
Είναι γυρισμένη στους δρόμους με ένα κινητό τηλέφωνο.
Εδώ που τα λέμε, πιστέυω πως στην σημερινή μέρα ταιριάζει πολύ. Επειδή πολύς λόγος γίνεται για τα ανώνυμα ποσοστά και καθόλου για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.


This story is about two cities divided by a great ocean united be hope, hunger. Through your eyes our city is famous, happy. You can feel the love. I love Sydney. I love NY. But what is it we love today? Do we love the people or the place? Do we measure empty by donations? I walk by you today. I a;ways look away. Well worn boots with no standing. Do you reason with your condition? Our city says we'll look after you. Your very own family. Turn blind. When did you last see your dad, boys, brothers, children? No fortune to indulge. No sunflower. No rainbow. No successful life. I walk by you today. I did not look away. A story around every corner. The gentle art of hearing. Your truth, your thinking, your inner spirit. No different to me. This is freedom?

Read more...

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Πάσχουμε...

Διεθνή ανησυχία έχει προκαλέσει η κατάσταση 10 εκατομμυρίων Ελλήνων, καθότι φαίνεται ότι έχουν προσβληθεί από τη νόσο των χείριστων. Τα συμπτώματα της νόσου που κατατρύχει τους Έλληνες είναι πραγματικά τρομακτικά.

Μαζοχισμός (οι Έλληνες ψηφίζουν εναλλάξ τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας που τους επιβραβεύουν εμπλεκόμενα σε έναν άτυπο ανταγωνισμό για το ποιο θα είναι η χειρότερη κυβέρνηση την επόμενη φορά), ωχαδερφισμός, ζεμανφουτισμός, εμμονές (βυσματολαγνεία για μια θέση στο λατρεμένο δημόσιο), και αν(τ)οχή στην κοροϊδία είναι μερικά μόνο από αυτά τα συμπτώματα, με τους νοσούντες να καταλήγουν σε συλλογική αφασία.

Τα πρώτα θύματα της επιδημίας ήταν σίγουρα οι πατέρες του ελληνικού έθνους...

Τα συμπτώματα της νόσου των χείριστων είναι εμφανέστατα πρώτα και κύρια στο πολιτικό μας σύστημα λοιπόν, (κάτι που δικαιολογεί επιτέλους και το αφόρητο κλισέ ότι "ανεβαίνει το θερμόμετρο στη Βουλή"…), ένα γηρασμένο πολιτικό σύστημα που τροφοδοτείται και αιμοδοτείται όμως από τον ίδιο το λαό.

Δέκα εκατομμύρια έλληνες νοσούν. Υπερχρεωμένοι, αγχωμένοι, φοβισμένοι, στον μικρόκοσμό τους βαθιά βυθισμένοι. Νοσούν στο μυαλό, δηλαδή στη νοοτροπία, δε διαθέτουν αντανακλαστικά, δεν δρουν δεν αντιδρούν, και το τι διαδραματίζεται παγκοσμίως ξεχνούν.

Θυμίζουν(με) κάτι από τα δημοφιλή καρτούν που προβάλλονται το Σαββατοκύριακο στην τηλεόραση. Το κουνέλι και ο κυνηγός ξυλοφορτώνονται μεταξύ τους δίχως να καταλαβαίνουν ότι κάτω από τα πόδια τους χάσκει μόνο η άβυσσος…

Το στέλεχος της νόσου των χείριστων έχει διεισδύσει καλά στο συλλογικό μας
DNA και φαίνεται να μην υπάρχει αντίδοτο. Περαστικά μας και με τις υγείες μας.

Από το skai.gr

Read more...

Ας θυμηθούμε την ιστορία του βατράχου, ίσως ταιριάξει...

Read more...

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

πως μπορώ να δω σωστά;


Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις σωστά.
Τα σημαντικά είναι αόρατα στο μάτι!!!

Read more...

το πρόβατο και ο ευγενικός λύκος


Σκέφτηκα πως τούτη η μικρή ιστοριούλα θα ταίριαζε στο κλίμα των ημερών...

Είπε λοιπόν ένας ευγενικός λύκος σε ένα απλοικό πρόβατο:

"Θα τιμήσεις το σπίτι μας με μια επίσκεψη;"

Και το πρόβατο απάντησε:

"Θα ήταν τιμή μου να επισκεφθώ το σπίτι σας, αν αυτό δεν ήταν μέσα στο στομάχι σας"

Δίκιο έχω;


Read more...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

έχεις φάει chicken ala carte?









Μία από τις αλήθειες που θα ήθελες ίσως να είναι ψέμα...



Το απωθείς ίσως....



Λες πως δεν είναι δυνατόν σε πολιτισμένες χώρες να είναι έτσι...



Και όμως...

Για το περιβάλλον η μέρα σήμερα....

για την κατάσταση στην ψυχή και στο σπιτικό μας τούτο το βίντεο....

είναι ο καθρέφτης μας;


Read more...

Πως να μιλήσεις στο παιδί για το περιβάλλον;


Όλα ξεκινούν από εμας, από τον προσωπικό μας κύκλο.

Από την οικογένειά μας.

Να έχεις μπροστά σου δυο "τεράστια" μάτια να σε κοιτούν ορθάνοιχτα, περιμένοντας από σένα να τους πεις για τη Γη. Να κοιτούν από την τηλεόραση όλες τις καταστροφές και ύστερα να γυρνούν σε σένα, να κουλουριάζονται στην αγκαλιά σου και να περιμένουν, με ένα σου χάδι, να τους πεις πως όλα είναι εντάξει.

Όμως δεν είναι εντάξει. Η γη είναι άρρωστη.

Να πεις για τους πάγους που λιώνουν. Για την ατμόσφαιρα την αποπνικτική. Για την θαλασσα που ανεβαίνει και μπορεί να πνίξει πόλεις. Για τα σκουπίδια που μας πνίγουν. Για τον αέρα που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε.

Για την αδιαφορία.

Πως να μιλήσεις. Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που βοηθούν, για το πως οι γονείς μπορούν να είναι οικολογικά ευαίσθητοι. Μα είναι αρκετό; Μπορεί κανείς να είναι τίμιος απέναντί τους;

Όταν στο τέλος ακούς:

" Mη μου λες άλλα. Με τρομάζεις".

"Πως να μιλήσεις στα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!"

Αν τα καταφέρεις, θα είναι αφού έχεις αφυπνήσει, καθησυχάσει, τον εαυτό σου. Το παιδί είσαι εσύ.

Εσύ που θέλεις να παίζεις ελεύθερα στις γειτονιές, να απολαμβάνεις τις θάλασσες, να απολαμβάνεις το βουνό, το δάσος.
Να κάνεις τις αναμνήσεις σου παρόν.

Να νιώθεις μέσα στο σπίτι σου ευτυχισμένο

Read more...

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

μέσα από τα μάτια των λουλουδιών


Ας δούμε την αυριανή μέρα,
μέσα από τα μάτια των λουλουδιών!!!

Read more...

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

home

Εικόνες που μαγεύουν και εικόνες που πληγώνουν περιέχει το ντοκυμανταίρ Home του γάλλου φωτογράφου Γιαν Αρτυς Μπερτράν, το οποίο θα κάνει πρεμιέρα την παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος, στις 5 Ιουνίου, σε όλο τον κόσμο. Ο γάλλος φωτογράφος, δημοσιογράφος και ακτιβιστής, βρέθηκε στη χώρα μας την Δευτέρα για την προώθηση της ταινίας.

Ο Μπερτράν κινηματογράφησε σκηνές από όλο τον πλανήτη με μία κάμερα στερεωμένη σε αεροπλάνο. Το αποτέλεσμα της τρίχρονης εργασίας έχει «δεθεί» σε ένα ντοκυμανταίρ – η πρώτη του κινηματογραφική προσπάθεια – με τίτλο Home. H ταινία θα κάνει πρεμιέρα την Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) σε κινηματογραφικές αίθουσες και τηλεοπτικά κανάλια ανά τον κόσμο.

Όπως δήλωσε «αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος, σε μια εικοσαετία από σήμερα, θα έχουμε χάσει τα πάντα» ενώ μίλησε επίσης για «μαζική άρνηση να πιστέψουμε αυτό που όλοι γνωρίζουμε».

Τα χρήματα για το ντοκυμανταίρ έδωσε ο γνωστός Γάλλος σκηνοθέτης Λυκ Μπεσόν (Απέραντο Γαλάζιο, Το Πέμπτο Στοιχείο). Σε αυτόν αποτάθηκε ο Μπερτράν και εκείνος δέχτηκε παρότι «μία τέτοια ταινία δεν μπορεί να είναι εμπορική» όπως δήλωσε ο Μπερτράν.

Ερωτηθείς για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα γυρίσματα του ντοκυμανταίρ, ο Μπερτράν δήλωσε ότι σε πέντε χώρες αντιμετώπισε προβλήματα.

Στην Ινδία, κατάσχεσαν το 50% του υλικού που είχε τραβήξει γιατί – όπως είπε – δεν ήθελαν να δείξει τη φτώχεια.

Στις ΗΠΑ εκκρεμεί δίκη σε βάρος του γιατί κατάφερε, όπως ανέφερε, «να δείξει με ειλικρίνεια την κατάσταση στην κτηνοτροφική βιομηχανία της χώρας, όπου 300.000 βοοειδή εκτρέφονται με ορμόνες και αντιβιοτικά και η ίδια η βιομηχανία εκλύει αέρια που συμβάλλουν στη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου». Μάλιστα, στις ΗΠΑ, η ταινία δεν θα προβληθεί παρά μόνο σε δημόσιες προβολές οικολογικών φορέων.

Σε Νότια και Βόρεια Κορέα, ο στρατός του απαγόρευσε να τραβήξει πλάνα ενώ στην Αργεντινή στον ίδιο και τους συνεργάτες του, κατασχέθηκαν τα διαβατήρια.

Στη Γαλλία, όπου το Home θα προβληθεί σε 600 αίθουσες αλλά και σε οθόνη στον Πύργο του Άιφελ, δεν του δόθηκε άδεια να κινηματογραφήσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Από το cosmo.gr

Ρίξτε μια ματιά στο trailer




Τέτοια ντοκυμαντέρ μας θυμίζουν οτι πατρίδα είναι αυτό που αγαπάς, δίχως σύνορα, πολέμους και οριοθετήσεις.

Read more...

Με την καλή ματιά

Άκουσα, πως τα λάθη σου σε πάνε στον Παράδεισο.
Το βρίσκω εξαιρετικά σωστό. Δύσκολος δρόμος, όπως άλλωστε κάθε δρόμος για τον Παράδεισο. Μάλλον, επειδή περνά μέσα από τον διπλανό μας.
Τα λάθη μας, τα μαθήματα μας.
Τα λάθη του, μπορούν να γίνουν και δικά του μαθήματα.
Προϋπόθεση: Να θέλει να βλέπει με το "καλό μάτι". Να αναζητά όχι το λάθος αλλά το μάθημα. Να καταδικάζει το λάθος αλλά να αγαπά τον φταίχτη, επειδή θα έχει μάθει να μπαίνει στην θέση του άλλου.
Παρεξηγήσεις, εμμονή στην παρεξήγηση, εγωισμός, θλίψη, θυμός, μπέρδεμα.
Η "καλή ματιά", το να έρθεις στην θέση του άλλου, είναι ο στόχος. Η ευκολία είναι η κατάκριση, η διαφωνία, ο χωρισμός.
Να παλέψεις όμως για την σχέση με εφόδιο την κατανόηση, είναι ο αγώνας που σε καταξιώνει. Είναι το νερό που ποτίζει το ευαίσθητο λουλούδι της σχέσης που λέγαμε. Να αγαπήσεις τα λάθη σου, πάει να πει, να τα παραδεχθείς, που πάει να πει, να καταλάβεις πως είσαι άνθρωπος, ευτυχώς τρωτός.
Υστερα, να φτιάξεις χώρο για τον άλλον, να συν - χωρέσεις, να συν - υπάρξεις.
Μόνο αν θέλεις να βλέπεις με "το καλό μάτι". Αλλιώς θα μείνεις "κύκλωπας" που θα έχεις μπροστά σου έναν καθρέφτη μαγικό.....

Read more...

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

η ευτυχία είναι εφικτή, ανεξάρτητα από τον χρόνο που θα χρειαστεί γι' αυτήν


Το κορίτσι είναι η Katie Kirkpatrick, είναι 21 ετών. Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε,του καταπονημένου οργανισμού της και των παρενεργειών της μορφίνης η Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια. Το νυφικό της χρειάστηκε πολλές φορές να το τροποποιήσουν λόγω του βάρους που έχανε συνέχεια.
Ένα ασυνήθιστο αξεσουάρ στο πάρτι ήταν η φιάλη οξυγόνου την οποία χρησιμοποιούσε η Katie και κατά τη διάρκεια της τελετής και γάμου.
Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι
από τον άντρα της και τους φίλους του. Στη δεξίωση η Katie ξεκουραζόταν συνέχεια ο πόνος δεν την άφησε να σταθεί αρκετές φορές και αναγκαζόταν να κάθεται.
Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της.Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο
στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία
πόσο χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.

Read more...

όταν το πρόβλημα γίνεται "χονδρό"

Μερικές καταστάσεις είναι, όπως και να το κάνεις, αντιφατικές.

Όμως συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την νοημοσύνη να πω, την λογική να πω, αντε και την συμπάθειά μου.

Και εξηγούμαι.

fat.jpgΣε έναν κόσμο, όπου από την μια υπάρχουν παιδιά που λιμοκτονούν, και από την άλλη ευημερούν ινστιτούτα αδυνατίσματος.

Θα πει κανένας έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι.

Και γιατί παρακαλώ; Δηλαδή ποιος ορίζει την νομοτέλεια αυτή;

Βρίσκω κατά καιρους περιπτώσεις ανθρώπων που φωτίζονται από την δημοσιότητα να προσπαθούν να χάσουν κιλά.slim.jpg

Δεν είναι θέμα κατηγόριας, αλλά ανάδειξης αυτής της αντίθεσης. Στον ίδιο κόσμο ζούμε, μόνο που μερικοί καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο από όσο τους ανήκει. Μεταφορικά και κυριολεκτικά το λέω.

Ευθύνες;

Σε γονείς που ζυγίζουν την απουσία τους στο γεμάτο κουτάλι με το οποίο μπουκώνουν το παιδί....

Και πάει λέγοντας....η βαλίτσα μακριά...

Read more...

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Για την ημέρα του παιδιού. Μια κουβέντα.


Δεν έχω κάποια στάση απέναντι στη ζωή.
Εγώ είμαι η στάση απέναντι στη ζωή.

Read more...

η τάξη των νεόπτωχων...



Στην Santa Barbara, βλέπε Κολωνάκι, έχει δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο parking. Ανοίγει κάθε βράδυ στις 7 και κλείνει το άλλο πρωί στις 7. Στο πάρκιν αυτό, μπορεί κανείς να δει πολυτελείας αυτοκίνητα να αράζουν κάθε βράδυ και τους οδηγούς τους να τα μετατρέπουν σε υπνοδωμάτιο.
Η ιστορία της Barbara Harvey είναι σχεδόν συνοπτική των υπόλοιπων που κυριολεκτικά κατακλύζουν τον χώρο.



Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έχασε την περιουσία της, λόγω της αδυναμίας της να πληρώσει το ενοίκιο στην περιοχή. Εξανεμίστηκαν οι αποταμιεύσεις. Της έμεινε το τζίπ της, η πρόνοια και τα 8 δολάρια που παίρνει την ώρα για κάποια εργασία. Εργαζόταν ως υπεύθυνη σε χρηματοοικονομική εταιρία.
"Ποτέ δεν περίμενα πως θα μου συμβεί, λέει. Είναι κάτι που κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να συμβεί σε αυτόν. Αλλά να που γίνεται. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα".
Αυτή είναι η νέα τάξη των αστέγων.


Άστεγοι μέσα στα αυτοκίνητά τους. Δίχως την στέγη της σκέψης, πως σε τούτον τον κόσμο εκείνο που παραμένει σίγουρο είναι μονάχα η καλή καρδιά και όχι η περιουσία.
Άραγε γιατί κανείς τους δεν σκέφτεται ότι μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να χάσεις όλα σου τα χρήματα; Είναι το μόνο εύκολο.
Τι τους κρατά δεμένους με την ψευδαίσθηση πως θα έχω χρήματα για πάντα;
Εμας;

Read more...