μικρό απόσπασμα από το βιβλίο "Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα"

Λοιπόν, πως το λένε...
Υστερα από απαίτηση πολλών ακροατών.....
Να το θέσω αλλιώς, επειδή πολλοί ζήτησαν ένα μικρό δείγμα γραφής από το μυθιστόρημα, θέλω να πω οτι δυσκολεύομαι πολύ να το κάνω. Αυτό, επειδή πρόκειται για ένα όλο, και δύσκολα μπορεί κανείς να απομονώσει κάτι.
Ωστόσο, θα τολμούσα να παραθέσω κάποια μέρη, ριψοκινδυνεύοντας. Αλλωστε, τι είναι η ζωή δίχως ρίσκο.
Το πρώτο κομμάτι έχει νά κάνει με την Ελλάδα... και όχι μόνο.
Ο ήρωας, για κάποιο λόγο επιστρέφει στην πατρίδα, από την Ελβετία, όπου εργάζεται ως βιολόγος σε κάποιο διάσημο ερευνητικό κέντρο. Δυο σκέψεις του:

Η Ελβετία για τον Στεφανά, όπως και να το δεις όμως, δεν είναι Ελλάδα. Η Μάνα είναι μοναδική. Ας υμνούν άλλοι την Γη και τα «παγκόσμια αδέρφια». Η αγκαλιά της μάνας μονάχα κλείνει όλο τον κόσμο μέσα της και όχι το ανάποδο. Είναι ένας ομφάλιος λώρος που κανείς δεν θέλει στ' αλήθεια να κόψει. Πολύ περισσότερο, όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, έχεις ανάγκη από Ελλάδα να σου πει παραμύθια τα βράδια, να σου θυμίσει πως γεννήθηκες ήρωας, αδελφός της στρατιάς των ηρώων. Ολων παιδιών της.

Η Ελλάδα είναι σαν την αγάπη που ζει σε κάποιον μυστικό και ιερό χώρο μέσα στην δαιδαλώδη αλλά τόσο ελκυστική δομή του κυττάρου.

Καμιά φορά χωρίς να το καταλάβεις, όταν βυθίζεσαι στο μυστήριο και το δέος του γενετικού κώδικα, είναι καλό να μπορείς να διακρίνεις ένα μικρό φως, κάτι σαν καντήλι που τρεμόκαιει στο βάθος, για να φωτίζει πρώτα τον δικό σου λαβύρινθο και κατόπιν εκείνον του βιβλίου της ζωής.

― Αυτός είναι ο στόχος, είπε μια μέρα στον Γιώργο Δημάκο, τον νεαρό βοηθό του. Τούτο το φως να μείνει άσβεστο. Τούτο το φως να παραμείνει μυστήριο.

Συνεχίζεται.....