σκηνές από την παρουσίαση του βιβλίου μου: Η ζωή δεν τελειώνει με ήττα.

Οπως κάθε φορά που μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου στιγμές από τον ψυχικό σου κόσμο, η καρδιά σου χτυπά δυνατά από χαρά, έτσι ήταν και το χθεσινό απόγευμα.
Από νωρίς χαρούμενες νεανικές φωνές άρχισαν να στολίζουν τον εκδοτικό οίκο. Από τα ράφια και τους πάγκους, ξύπνησαν οι συγγραφείς από τον μακάριο ύπνο τους, και λες πως τέντωναν τα αυτιά τους, άνοιξαν τα μάτια τους, να καλωσορίσουν τα νιάτα που περνούσαν από δίπλα τους. Άλλοι ξεφύλλιζαν, άλλοι χάιδευαν, άλλοι διάβαζαν, ώστε ζωή σαν χείμαρρος πολύχρωμος γέμισε τα πάντα.
Λίγες τεχνικές δυσκολίες, μου φαίνεται απαραίτητες σε κάθε τέτοιο εγχείρημα, μας αναστάτωσαν για λίγο. Ωστόσο, δεν έλειψε η διάθεση για χιούμο, κι έτσι όλα ξεπεράστηκαν, όπως έπρεπε.
Δεν πέρασε ώρα, και τα πάντα ήταν σχεδόν έτοιμα.
Οι δυο μου μαθήτριες, οι οποίες με τίμησαν εξόχως με την ανταπόκριση τους να συμμετάσχουν στην παρουσίαση, είχαν το άγχος, που κάνει τα μάγουλα τους να κοκκινίζουν και να γίνονται τόσο χαριτωμένες. Λες και δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που αποφοίτησαν από το σχολείο και ας ήταν αρκετά τα χρόνια, ιδίως για την Νεφέλη. Θα την ξεχωρίσετε στα αριστερά του τραπεζιού. Την ανάγνωση αποσπασμάτων είχε αναλάβει η Μαριάννα. Η χάρη προσωποποιημένη.
Στην μέση ο Ηλίας Λιαμής. Φίλος και αδελφός από τα νιάτα μας. Εχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί, ώστε τούτη τη φορά, τούτη την περίσταση θα την χαιρόμασταν.
Το στίγμα δίνει η υπέροχη παρουσίαση, κόπος και προσφορά του συνάδελφου Δημήτρη Χαραλαμπίδη.

Υπέροχη μουσική και εικόνες, μυνήματα που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις περισσότερα γι' αυτό που βλέπεις. Ε, γι' αυτό ήμασταν κι εμείς εκεί.
Ο καθένας από τη σκοπιά του, μοιραζόταν εκείνο που ξύπνησε μέσα του η ανάγνωση του βιβλίου.
Η Νεφέλη προσπάθησε να εξηγήσει τον τίτλο, τι σημαίνει πως η ζωή δεν τελειώνει με ήττα, και πότε τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Την σκέψη της στόλιζε κάθε φορά η Μαριάννα διαβάζοντας σχετικά μικρά αποσπάσματα. Σαν χρώματα σε έναν ζωγραφικό πίνακα, που δημιουργόταν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας.

Το πιο σημαντικό μέρος της ζωής μας, εκείνο που ποτέ δεν πρέπει να ηττηθεί είναι η χαρά. Αυτό το συστατικό της νίκης, ήταν εμφανές εχθές. Το γέλιο, παρόλο που θίγονταν δύσκολα θέματα, ήταν εκείνο που έδινε το στίγμα. Σαν να έλεγε πως ό,τι και να λέτε εσείς πρέπει να το πείτε όπως πρέπει. Με χαρά. Ιδού το πειστήριο.

Τόσα χρόνια, έχω πολύ καλά καταλάβει πως αυτό που με κρατά ακόμα ζωντανό, εσωτερικά και εξωτερικά είναι η επαφή μου με τα νιάτα. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μαθητές μου, που είναι και δάσκαλοί μου, με κάνουν και αισθάνομαι ευγνώμων που η ζωή με έταξε δίπλα τους.

( στο βάθος, διακρίνεται δειλά η αρχή μιας καινούργιας φιλίας, ο Νίκος Θεοδωράκης, που με τίμησε με την παρουσία του!)
Τι είναι η ζωή δίχως φίλους;

Και τι είναι η ζωή χωρίς αγάπη;

Το μόνο που μένει τώρα είναι να περιμένω, να διαβάσετε το βιβλίο και να μοιραστείτε κι εσείς την μουσική από την ψυχή σας, που θα ξυπνήσει μέσα σε ένα καταιγισμό συναισθημάτων και ερωτήσεων. Μα πάνω από όλα, η συμμετοχή στην περιπέτεια της ζωής, για να αφαιρέσουμε το τελευταίο γράμμα από την ζωή μας.