Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

μαγειρέματα


Την εποχή αυτή, στο σπίτι οι γυναίκες ετοιμάζουν κι άλλες "κουμπάνιες" - προμήθειες - για τον χειμώνα.
Τα μαγειρέματα.
Από τα ίδια προιόντα του τόπου τους: το σιτάρι, το γάλα, τα αυγά.
Πρώτος και πάνω απ' όλα ο "τραχανός" ( τραχανάς ).
Διαλέγουν το καλύτερο σιτάρι, το αλέθουν στον χειρόμυλο και βγάζουν το σιμιγδάλι. Έπειτα βράζουν το γάλα, όσο σιμιγδάλι, τόσο γάλα. Σ' ένα καζάνι ένας χύνει λίγο λίγο το σιμιγδάλι κι ένας το γάλα συνεχώς και το ανακατεύουν χωρίς να διακόψουν δευτερόλεπτο, γιατί σχηματίζονται κενά. Μια ποσότητα από το σιμιγδάλι εγκλωβίζεται μέσα στο γάλα και σχηματίζεται ένα κενό, στο κενό μέσα, το σιμιγδάλι δεν ψήνεται, με απότέλεσμα, σ' ένα κοντινό σημείο να πέσει περισσότερο γάλα και να γίνει λάσπη η ζύμη στο σημείο αυτό, κι έτσι να έχουμε δύο αποτυχίες. Έτσι, κι όταν πια δεν χύνουν γάλα και σιμιγδάλι, εξακολουθούν να τον ανακατεύουν ώρα πολλή, ωσότου η ζύμη να γίνει ομοιόμορφη. Ύστερα πατούν την επιφάνεια με τις δύο παλάμες δυνατά για να "κάτσει", να στρώσει δηλ. από τον πάτο του καζανιού ομοιόμορφα ως την κορυφή.
Σκεπάζουν έπειτα το καζάνι με μια πετσέτα και το βάζουν στην φωτιά να ψηθεί.
Το ψήσιμο γίνεται με κάρβουνα και όχι με ξύλα, γιατί μπορει να καπνιστεί ο τραχανάς και να πάρει μυρωδιά.
Όταν ψηθεί, είναι πια φανερό, ροδίζει η επιφάνεια και τότε κατεβάζουν το καζάνι από την πυροστιά και με μιά μεγάλη ξύλινη κουτάλα τον βγάζουν σε χονδρά κομμάτια, τα οπία κάνουν μικρότερα με το χέρι και τ' απλώνουν πάνω σε σεντόνια να κρυώσει και να στεγνώσει.
Κάτω κάτω, δυο πόντους από τον πάτο του καζανιού, δεν τον βγάζουν, έχει ψηθεί πιο πολύ, όμως μέσα έχει μια ευχάριστη μυρωδιά. Το κόβουν σε τετράγωνα κομμάτια μέσα στο καζάνι, είναι η "καπυράδα", νοστιμότατη και περιζήτητη στην εποχή της.

Συνεχίζεται...

Read more...

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

τρύγος.


Να σας πω για τους αγίους μας αργότερα.
Βιάζομαι μη περάσει τούτη η περίοδος και δεν πω για τις δουλειές που κάναμε αυτον τον καιρό.
Λοιπόν, μετά την γιρτή της ύψωσης του Σταυρού, ερχόταν η σειρά του τρύγου των αμπελιών.
Δυο τρεις μέρες ήμαστε όλοι στα αμπέλια.
Ο καθένας είχε τόσο αμπέλι όσο για για τις ανάγκες του σπιτιού του.
Φέρναμε τα σταφύλια στο σπίτι και τα παρούσαμε σε σκάφες και το μούστο με τα τσίπουρα τα βάζαμε σς μεγάλα κιούπια όπου έμεναν 10 με 20 μέρες για να βράσει το κρασί. Ένα μέρος του μούστου κρατούσε η γυναίκα στο σπίτι. τον "κοβαμε" με στάχτη η ένα άσπρο λεπτό χώμα, το οποίο περιείχε αρκετή ποσότητα ποτάσσας και το λέγαμε "πετιμεζόχωμα" και κάναμε το πετιμέζι.
Με το πετιμέζι κάναμε διάφορα γλυκά. μουσταλευριά με σιμιγδάλι, μουστολαμπάδες με καρύδια και διάφορα "ρετσέλια" με κυδώνι, κολοκύθι, ξερά δαμάσκηνα και άλλα. Τα βάζαμε μέσα σε "κουρούπια" , μικρά γυαλιστερά τσουκάλια, και τα διατηρούσαμε όλο το χειμώνα.

Read more...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

του ψαρά ο γιος

"Οι Άγιοι το πρώτο που θέλουν είναι να περνούμε ωραία!"
"Παππού!!! Πόσο δίκιο έχεις!!"
"Σε άκουγα που ιστορούσες τόσο καιρό, αλλά θέλει και δοξάρι γιε μου"
"Να με συμπαθάς παππού! Ξεχάστηκα μέσα στην νοσταλγία μου!"
'Το έχουμε πει γιέ μου, θέλει χορό η μνήμη, θέλει τραγούδι!"
"Εσύ το ξέρεις καλύτερα από μένα. Βιολιτζής με τα όλα σου!"
"Λοιπόν αστα αυτά τώρα και βάλε την πλάκα!"
"Ποια πλάκα καλέ; Ακόμα εκεί έχεις μείνει; Για κοίτα!!"


"Να ζήσουν των ψαράδων τα παλλικάρια!!!"
"Να ζήσουν παππού, να ζήσουν!!!

Read more...

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

μεσητεία

Σε έναν τόπο, οπου τα πάντα ήταν εξαρτημένα από την τύχη και πάνω από όλα η υγεία, όταν οι επιδημίες έκαναν θραύση και οι ενδημικές αρρώστιες τις πιο πολλές φορές ήταν θανατηφόρες, ούτε νοσοκομείο ούτε φαρμακείο και πολλές φορές ούτε γιατρός υπήρχε στο νησί.
Η λαχτάρα για την απόκτηση ενός παιδιού, η αγωνία για τον ξενιτεμένο, η προσδοκία της καρποφορίας της γης, που ήταν ο βασικότερος ίσως παράγοντας της συντήρησης και της επιβίωσης των ανθρώπων και των ζώων, που ήταν οι άμεσοι συνεργάτες τους, τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα που πολλαπλασίαζαν τη δύναμη και τις δυνατότητες του ανθρώπου, ούτε τα επιστημονικά μέσα, με τα οποία θα μπορούσαμε να επέμβουμε για να προλάβουμε η να διορθώσουμε τις ιδιοτροπίες της φύσης, όπως η αναβροχιά και οι ασθένειες, όταν τα λογης λογης παράσιτα και ζουζούνια απειλούσαν να φάνε το μόχθο και να καταστρέψουν τη σοδειά, τότε που κανένας δεν υπήρχε να δώσει ένα χέρι ήταν πολύ φυσικό ο άνθρωπος να καταφεύγει σε "Κείνον" που "όλα είναι στο χέρι του" που όταν θέλει όλα γίνονται.
Ήταν λοιπόν πολύ φυσικό τις ώρες της ελπίδας και της αγωνίας να καταφεύγουμε στο Θεό για να ζητήσουμε στήριγμα και βοήθεια. Μόνο που αυτός ήταν πολύ ψηλά και ΄ταν πιθανόν να μην ακούσει και μας συντρέξει.
Μας ήταν πιο βολικό λοιπόν να έρθουμε σε επαφή με τους Αγίους του, που μας ήταν πιο οικείοι και πιο γνώριμοι.
Γι' αυτούς όμως θα πούμε στη συνέχεια...

Read more...

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

κλοπες


Βιασμοί, απάτες, διαζύγια για λόγους τιμής σχεδόν άγνωστα. Παραπλάνηση και εγκατάλειψη κοριτσιού; από την κοινή γνώμη η απόφαση ήταν τελεσίδικη: γάμος, αλλιώς στον κόσμο αυτόν δεν είχες θέση.
Φόνος; ούτε να το σκεφτεί κανείς. Ενας η δύο κάθε αιώνα κι αυτό από "ώρα κακιά", ποτέ από πρόθεση η εκδίκηση.
Αλλά ας πούμε και την αλήθεια για μια εντολή. Εκείνη που λεει: "ου κλέψεις"
Προπάντων η ζωοκλοπή θεωρούνταν μια απαγόρευση δίχως νόημα. Ε! όχι τώρα, να μην φάμε κι ένα κατσίκι!!! Αυτά τα λαχταριστά "ζούμπερα", τα σχεδόν άγρια, που γύριζαν στα βουνά μόνο και ελευθερα, ήταν μεγάλος πειρασμός. Αλλοτε κλέβαμε από ανάγκη. Κάποιος φαμελίτης, που είχε να θρέψει πολλά στόματα, έβρισκε την εύκολη λύση να βγαίνει τη νύχτα και να πιάσει όποιο βρει μπροστά του. Άλλοτε πάλι για να το γλεντήσουμε. Μικρές παρέες πιάναμε ένα "αθύμιαστο" ένα ανευλόγητο ( τα κλεμένα τα λέγαμε αθύμιαστα) και το ξεκοκαλίζαμε ευφραινόμενοι για την ... επιτυχία. Αν ήταν και της προκοπής και δεν "πάγαινε" ο κόπος χαμένος!!!
Συνεχίζεται.....

Read more...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

νόμος


Ελεγα για τις θεομηνίες...
Πως να αντιμετωπίσει ένας κοινός θνητός τα οργισμένα στοιχεία της φύσης, έχοντας ως άμυνα μόνο τα δυο του χέρια; Και όταν η παραγωγή του, σαν γεωργική ήταν εξαρτημένη πέρα ως πέρα από την διάθεση του ουρανού, από ποιον να ζητήσει βοήθεια;
Μα από ποιον άλλον, εξον από εκείνον που διαφεντεύει τον ουρανό;
Μόνος λοιπόν ο Ιμβριώτης με τον Θεό, γι' αυτό και οι σχέσεις του με Αυτόν ήταν σχέσεις παιδιού προς πατέρα και για να έχει τη "χάρη" του έπρεπε να είναι υποταγμένος στο θέλημά του, αφού αυτός τα μπορούσε όλα, αφού είναι "Μεγαλοδύναμος" κι αυτούς κρατούσε όλα τα αγαθά στα χέρια του, αφού είναι "Πανάγαθος".
Η μόνη σκάλα λοιπόν γι ν' ανέβει λίγο πιο ψηλά και ν' ακουστεί η φωνή του ήταν ο νόμος του Θεού, κι ο νόμος αυτός είχε δέκα άρθρα, τις δέκα εντολές.
Πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα λοιπόν ο Θεός. Ο,τι γινόταν ήταν θέλημα Θεού, άρα ο,τι ερχόταν από αυτόν ήταν καλοδεχούμενο. Και το απλό παράπονο, ήταν αμαρτία.
Να υβρίσεις τα θεία; Εγκλημα!!!
Οι γονείς ήταν πρόσωπα ιερά, ο πλησίον αδελφός, γι' αυτό και τα υπόλοιπα άρθρα του παραπάνω νόμου, ήταν στην "σκιά".
Στην Ίμβρο υπήρχαν φυλακές, αλλά ήταν πάντα κλειδωμένες. Σπάνια άνοιγαν, όταν κανένας είχε δούναι και λαβειν με τις αρχές, τότε ήτα σίγουρο πως...είχε άδικο!!
Συνεχίζεται....

Read more...

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

20 Σεπτεμβρίου 2009

Read more...

η θρησκεία στη ζωή του Ιμβριώτη


Ας ανοίξω σήμερα ενα κεφάλαιο που έχει να κάνει με την θρησκεία στην ζωή του Ιμβριώτη.
Εχει πολλές παραμέτρους, όσες μπορέσω σιγά σιγά θα καταγράψω.
Η θρησκεία είναι κανόνας ζωής για μας, τους Ιμβριώτες. Το αν πρέπει η δεν πρέπει πηγάζει από την πεποίθηση μας οτι ετσι το θέλει η δεν το θέλει ο Θεός. Ας μην διαβάσαμε ποτέ την Αγία Γραφή, ας μην καταλαβαίναμε αυτά που ακούγαμε στην εκκλησία, όμως τα νιώθαμε. Κανόνας συμπεριφοράς μας, ήταν η συνείδηση μας. Αυτή ήξερε καλύτερα από όλες τις Γραφές. Αυτή η συνείδηση δεν μας επιβλήθηκε από πουθενά, αλλά είναι καταστάλαγμα γνώσης και πείρας αιώνων. Περιμένει υπομονετικά στα τρίσβαθα της ψυχής μας και μόνο σε ώρες κρίσης αναδύεται, για να αποδώσει κατα πως λένε "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι"
Αν εμείς οι Ιμβριώτες, υπακούοντας στην συνείδηση μας, έχουμε σαν γνώμονα ζωής τις δέκα εντολές, δεν το κάνουμε επειδή ξέρουμε πως δόθηκαν από το Θεό στον Μωυσή, αλλά επειδή ξέρουμε πως στον κόσμο τούτο, εμείς και ο "πλησίον" είναι από την μια μεριά και από την άλλη ο Θεός.
Ανάμεσα μας υπάρχει το χάος και κανένα σκαλοπάτι να τον πλησιάσουμε και να μας ακούσει.
Η χρυσή σκάλα με τα πλατιά σκαλοπάτια, όπως συμβαίνει στην χώρα μας ( λέμε τώρα), η κρατική μέριμνα με τις παροχές, τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις ήταν άγνωστα σε μας, όχι μόνο σαν έννοιες και υπαρκτά ενεργούμενα αλλά και σαν λέξεις ακόμα.
Οι θεομηνίες;

Read more...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

17 Σεπτεμβρίου 1982

Μου είναι αδύνατο να παραλείψω από το ιστολόγιο της νοσταλγίας τον Μάνο.
Τον Μάνο Λοίζο.
Ευχαριστώ τον Σπύρο Σεραφείμ και το e-tetradio.gr για την δυνατότητα που μου έδωσαν να αφιερώσω το συναίσθημα μου σε εκείνον.
Το ίδιο κάνω και τώρα από το δικό μου "σπιτικό"
Ηταν γκρίζο εκείνο το φθινοπωρινό μεσημέρι του 1982. Γκρίζο από χρώματα. Από αρώματα. «Η πλαγιά γεμάτη πολύχρωμα λουλούδια» όπως αποκαλούσε τον Μάνο Λοιζο ο Μίκης Θεοδωράκης, ξαφνικά σκοτείνιασε. Σαν να την κάλυψε ομίχλη. Του θανάτου. Μα όχι της λησμονιάς.
Η μορφή του σεργιανά ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς και τους κάνει να ηχούν μελωδικά και καμιά φορά θυμωμένα. Τα τραγούδια του κεντούν στου αλόγου μου τη σέλα όσα η γλώσσα αδυνατεί να πει.
Η Αλεξάνδρεια τον υποδέχθηκε. Ευλαβικά και με πολύ καμάρι τον παρέδωσε στον κόσμο. Τον προϋπάντησε ο Μίμης Πλέσσας. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον «πολιτογράφησε» στην «Μαγική Πόλη». Στο κατόπι, στήθηκαν στη σειρά ο Σαββόπουλος, η Φαραντούρη και άλλοι, και άλλοι, καθώς έβλεπαν πως κάποιο φως άνοιγε δρόμους ξεχωριστούς.
Ο Μάνος έγραψε την ξεχωριστή ιστορία αυτού του δρόμου. Τι παράξενο: είναι ο δικός μου δρόμος. Κάπου εκεί ακούγεται ένα «ακορντεόν» να φυλάει τσίλιες, την ώρα που «η νύχτα η μικρή αρχόντισσα» αποχαιρετά «τα καράβια αλήτες».
Ο δρόμος αυτός με περπατά μέχρι σήμερα. Κάποτε γίνεται θάλασσα, με ληστές και πειρατές. Κάποτε γίνεται παποράκι του Μπουρνόβα. Κάποτε γεμίζει νέγρους που διψούν για ζωή.
Η ζωή μου δίχως τον Μάνο δεν θα ήταν ζωή. Γι’ αυτό και τον ευχαριστώ. Μια μέρα, σε μια στροφή του δρόμου, τούτο το ευχαριστώ θα του το πω. Μέχρι τότε θα ελπίζω πως «η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει».


Read more...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

" Gόz sancisi" Φθινοπωρινή Οδύνη"



Στους κινηματογράφους της Τουρκίας έχουν συρρεύσει χιλιάδες άτομα για να παρακολουθήσουν την ταινία Φθινοπωρινή οδύνη με φόντο τα Σεπτεμβριανά, τα επεισόδια που είχαν οργανωθεί στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

Η ταινία της Τομρίς Γκιριτλίογλου είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τούρκου λογοτέχνη-πολιτικού Γιλμάζ Καράκογιουνλου που αναφέρεται στην ερωτική ιστορία αγάπης ενός Τούρκου μεγαλοαστού και μιας Ρωμιάς ιερόδουλης.

Μόνο στην πρώτη εβδομάδα της προβολής του, σε 92 τουρκικές κινηματογραφικές αίθουσες, την Φθινοπωρινή οδύνη έσπευσαν να παρακολουθήσουν 300.000 Τούρκοι.
Τρεις μέρες μετά την πρεμιέρα της ταινίας, ο διευθυντής της Hurriyet, Ερτουγρούλ Οζκιόκ, έγραφε: «Η ταινία αρχίζει με μια άκρως εντυπωσιακή σκηνή: Μια ομάδα αλητών, κρατώντας έναν κουβά με κόκκινη μπογιά, σημαδεύει με σταυρό πόρτες κάποιων σπιτιών, τα μεσάνυχτα. Το σημάδεμα των σπιτιών σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι οιωνός κάποιας δικτατορίας ή γενοκτονίας που πλησιάζει».

»Έτσι έγινε και στη ναζιστική Γερμανία, έτσι έκανε και η Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ. Έτσι σημαδεύτηκαν τα σπίτια στη Βοσνία και το Κόσοβο. Από ό,τι φάνηκε όμως, τα δικά μας αρχεία δεν είναι και τόσο καθαρά. Υπήρξε αυτό και σε εμάς. Πριν από τα Σεπτεμβριανά, ορισμένοι αλήτες σημάδεψαν τα σπίτια στα οποία ζούσαν Ρωμιοί. Όταν έβγαινα από την ειδική προβολή της ταινίας, ένας φίλος ζήτησε τη γνώμη μου κι εγώ του είπα: Είθε μετά από 20-30 χρόνια, να μην αναγκαστούμε να κάνουμε μια παρόμοια ταινία. Ο Θεός να φυλάει την Τουρκία από αυτό το ρεζιλίκι».

Το σοκ που προκάλεσε η συγκεκριμένη ταινία στην Τουρκία, πυροδότησε σειρά δημοσιευμάτων σε πάμπολλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η ολλανδική «Trown» δημοσίευσε ανταπόκριση του Ερντάλ Μπαλτσί από την Κωνσταντινούπολη, με τίτλο «Η Κωνσταντινούπολη ντρέπεται για το 1955» και υπέρτιτλο «Ταινία για το διωγμό των Ελλήνων προβάλει ξεχασμένη ιστορία». Στο ρεπορτάζ τονίζεται ότι «πρόκειται για ταινία, που αναφέρεται στα φρικτά γεγονότα του 1955, τη χρονιά που η ελληνική μειονότητα δέχθηκε επίθεση και εκδιώχθηκε από το τουρκικό κράτος».
polh.jpg

Ο Πατριάρχης έκανε αναφορα σε μια ομιλία του γι' αυτή την ταινία,
Μπορείτε να το δείτε εδώ:
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/01/blog-post_24.html

Read more...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

14 Σεπτεμβρίου 1922

Ανήμερα του Σταυρού στις 14 Σεπτέμβρη του 1922 έγινε τη καταστροφή της Σμύρνης.



Ας τραγουδήσουμε τον καημό που κρύβουμε στα στήθια...





Τι σημαίνει όμως " καταστροφή";


Ας ρωτήσουμε την εγκυκλοπαίδεια

Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης αναφερόμαστε στην σφαγή του χριστιανικού πληθυσμού ( Ελληνικού,αλλα και Αρμενικου) της Σμύρνης (την gavour izmir δηλ. πόλη των απίστων οπως την λέγαν οι Τούρκοι εξαιτίας του μεγάλου πλειοψηφικού χριστιανικού κυριοτατα ελληνικου πληθυσμού που την κατοικούσε) καθώς και στην καταστροφή της πόλης με την φωτιά που εκδηλώθηκε αρχικά στην αρμένικη συνοικία και κατέκαψε όλη την πόλη εκτός απο την μουσουλμανική συνοικία. Η φωτιά εκδηλώθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου(ν.ημ.) 1922, τέσσερις μέρες μετά την επανακατάληψη της πόλης από τους Τούρκους, και κράτησε έως τις 17 Σεπτέμβρη.


Μακάρι ο κόσμος να μην ξαναγνωρίσει κάτι παρόμοιο
Μακάρι οι λαοί της γης και εμείς οι Έλληνες πρώτοι
να μάθουμε να ζούμε μονιασμένοι στην γωνιά αυτή
της Μεσογείου που μας έριξε ο θεός. Καμιά αντεκδίκηση, κανένα μίσος.
Απλά ελπίζω να μας επιτρέπουν να τα θυμόμαστε με πόνο ψυχής
γιατί αλίμονο στους λαούς που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους.
Ένοιωθα ότι είχα χρέος απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους που ξεριζώθηκαν
από εκεί και στους δικούς μου ανθρώπους που δολοφονήθηκαν.
Αν στον ελεύθερο κόσμο, σωστα, είναι αδίκημα η μη παραδοχή της γενοκτονία τω Ναζί,
γιατί εμείς θα πρέπει να τα ξεχνάμε;

Read more...

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

προλήψεις


Στο μεγάλο κεφάλαιο των προλήψεων και των δοξασιών όπως λέμε, δεν θα ήθελα να παραλείψω μερικές πολύ σημαντικές πτυχές της καθημερινής μας ζωής που ποτίζονταν από αυτές. Τις προλήψεις και τις δοξασίες.
Ας κάνω αρχή σήμερα με τον γάμο και την γέννηση.
Λοιπόν,
Ποτέ δεν παντρεύομασταν την Τρίτη, είναι μαθες κακή μέρα. Αντίθετα η Πέμπτη είναι τυχερή μέρα γι' αυτό οι γάμοι γίνονται Πέμπτη και Κυριακή.
Τρεις μέρες μετά το γάμο το αντρόγυνο δεν πρέπει να περάσει ποτάμι, γιατί θα χωρισουν πριν περάσει χρόνος. Το ίδιο θα συμβεί αν, μεσα σε ένα χρόνο, ακούσουν το "ευλογημένη η βασιλεία" άλλου γάμου, γι' αυτό δεν μπαίνουν στην εκκλησία, όταν βρεθούν σε γάμο.

Να σας πω για τον γάμο τώρα λίγα:
Η έγκυος γυναίκα δεν πρέπει να ζητά ο,τι νάναι, γιατί το παιδί που θα γεννηθεί θα γίνει φτ ωχός. Αν η έγκυος την ημέρα του αγίου Συμεών κάνει σημάδι με μουτζούρα στο σώμα της, το σημάδι αυτό αποτυπώνεται στο έμβρυο στο ίδιο σημείο και το παιδί θα έχει το σημάδι σε όλη του τη ζωή.
Συνεχίζεται...

Read more...

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Ναζίμ Χικμέτ

Αυτό το συννεφιασμένο απόγευμα, με παρασέρνει στα χρώματα του. Τα αρώματα και τις μνήμες. Επειδή οι μνήμες είναι γεμάτες αρώματα. Εκείνα που μόνο εσύ αναγνωρίζεις ανάμεσα σε χίλια.
Είναι δικά σου.
Οχημα προσφέρω για τούτο το ταξίδι.
Ελάτε!
Ας απολαύσουμε μαζί λόγο και μουσική.
Ναζίμ Χικμέτ

Read more...

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

καλή μας σχολική χρονιά

"...στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι, του κλέβουν το τραγούδι... "

stu.jpg
Τότε ήταν, σαν τώρα είναι, πρώτες μέρες στο σχολείο. Στην Ίμβρο... την αφεντιά μου την διακρίνετε φαντάζομαι...
Α, δεν σας έδειξα το σχολειό... άυτό που μου φέρνει σήμερα συννεφιές στο νου...

ilkokul.jpg

Αυτό είναι το σχολείο όπως είναι σήμερα. Μερικές φορές το χρησιμοποιούν ως ντισκοτέκ.
Τότε όμως ήταν γεμάτο μαθητούδια. Τουρκάκια και ελληνάκια. Η αυλή γέμιζε φωνές...διάφορες... μέρικά συναισθήματα μπορείτε να δανειστείτε από την φωτογραφία την πρώτη. Εκείνη με τις ποδιές και τους κάτασπρους κολλαριστούς γιακάδες.
Καλή αρχή λοιπόν και τούτης της σχολικής χρονιάς...με μνήμες και όνειρα για ένα αύριο πιο πλούσιο!

Read more...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009


Το μόνο που δεν σας είπα, για να συνεχίσω το προηγούμενο που λέγαμε, σχετικά με τις παράξενες θεραπείες, είναι οι μαγουλάδες.

Με έφεραν που λέτε σε μια γυναίκα που είχε τη φήμη οτι είχε καλό χερικό. Η "γιάτραινα" λοιπόν μέσα σε μια κούπα νερό, διέλυσε ένα κύβο λουλάκι και το νερό έγινε γαλάζιο. Υστερα με ένα "σγραγιστό" με αυτούς που σφραγίζουν τα πρόσφορα και που τον είχε ακουμπήσει στο λουλακί νερό, σφράγισε το πρήξιμο του λαιμού μου.
Όλη αυτή η διαδικασία έγινε στα βουβά, που όμως από το ύφος της γυναίκας θα έλεγες οτι κάτι μελετούσε.
Οι μαγουλάδες οι δικοί μου, καθώς και όλων των υπόλοιπων όπως καταλαβαίνετε εξαφανίστηκαν.
Ολοι οι αυτόκλητοι τούτοι θεραπευτές είχαν ένα κοινό σημείο μεταξύ τους: την μυστική προσευχή. Αν ήταν προσευχή η ξορκισμοί ή τίποτα από τα δύο, αλλά ένας τρόπος υποβολής της ιδέας στον άρρωστο, οτι επικαλούνται αόρατες δυνάμεις που θα βάλουν το χέρι τους να γίνουν καλά, κανείς δεν ξέρει.
Ενα άλλο επίσης κονό σημείο που είχαν ήταν οτι δεν έπαιρναν ποτέ χρήματα, ούτε δέχονταν δώρα.

Μιας και τό έφερε η κουβέντα να σας πω λίγα και για την χρυσή, η το "σαραλίκι" όπως το λέγαμε. Είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει κάτι σαν "κιτρινισμός". Αυτή ήταν πολύ συνηθισμένη αρρώστια στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Για να περάσει αυτό, χρειαζόταν όχι γητειές και ξόρκια αλλά χειρουργική επέμβαση. Με κάποιον τρόπο, συνήθως με μεταξωκλωστή, έκοβαν τον σύνδεσμο που υπάρχει στην βάση του επάνω χειλιού. Τότε έτρεχε πολύ αίμα. Ελεγαν πως αυτή ήταν "η ώρα του Θεού". Σε λίγες μέρες ο άρρωστος ξανάβρισκε την υγεία και το χρώμα του.

Με αυτά και με εκείνα, το θέμα της "λαικής ιατρικής" πήρε τέλος.
Προλήψεις και δοξαδίες είχαμε όπως έχει κάθε κοινότητα που μετρά πολλούς αιώνες ιστορίας. Η επιβίωση ήταν ανάγκη και έπρεπε με κάθε θυσία να πραγματοποιηθεί.

Read more...

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Τα Σεπτεμβριανά

Προτου μας αφήσει τούτη η μέρα, και οι μνήμες της περάσουν στο παρελθόν, προσπάθησα και κράτησα μερικές. Είναι από αυτές που πονούν. Μερικοί θα ήθελαν να ξεχάσουν τα γεγονότα, αλλά εκείνα μας στοιχειώνουν. Πρέπει. Πρέπει να ειπωθούν για πολλοστή φορά.
Ετσι για να αγιάσει η μνήμη όσων άδικα για μια φορά ακόμα, έπεσαν θύματα....

111.png


112.png


114.png


115.png


Τούτα ήταν τα γεγονότα όπως μου τα διηγήθηκε ο παππούς, και τα έχω καταγράψει στο βιβλίο μου "Μικρασίας Έρως". Ετσι δεν θα μπορούσα να τα παραλείψω...
Την θύμηση του να έχω...εύχομαι...

Read more...

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

σαράντα κύματα


Είχα ένα φίλο που λέτε, τον Σταύρο τον Τσιμπλή.
Αυτός όταν ήταν μικρός, υπέφερε ο καημένος από μια αρρώστια που κρατούσε πολύ καιρό. Μη με ρωτήσετε να σας πω τι ήταν γιατί σίγουρα δεν ξέρω, κανείς μας δεν ήξερε.
Μια μέρα το λοιπόν, η γιαγιά και η μάνα του τον κατέβασαν στο γιαλό. Εκεί του έβγαλαν την φανέλα του, το πάνω εσώρουχο, και καθισμένες στην άμμο, η πάνω σε μια πέτρα, εκεί που σκάει το κύμα στην ακροθαλασσιά, βουτούσαν το ρούχο στην θάλασσα σαράντα φορές, σε σαράντα κύματα. Παρακαλούσαν να σβήσει η αρρώστια από το άρρωστο παιδί τους όπως σβήνει το κύμα στη στεριά.
Οταν έφευγαν, έπρεπε να μη γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τη θάλασσα, εκεί που άφησαν το "κακό".
Η αλήθεια είναι οτι ο Σταύρος είναι σήμερα κάπου στην Αυστραλία. Ζει και βασιλεύει.
Τι είδους αρρώστια ήταν, τι έγινε κανείς δεν ξέρει.
Την πήραν τα "σαράντα κύματα".
Μεταξύ μας, όχι μόνο του Σταύρου αλλά και ένα σωρό άλλα παιδιά ακολουθησαν αυτή τη "θεραπεία" μεταξύ αυτων και εκείνος που γράφει τούτες τις γραμμές...

Read more...

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

"ξεφοράει"


Για να σας τελειώσω με το θέμα αυτό, αν και δεν τελειώνει έτσι, ίσως το ξαναβρούμε μπροστά μας, θέλω να σας πω για το τι γινόταν όταν η κυρά Μαρίκα δεν κατάφερνε και πολλά.
Μην της το πείτε όμως επειδή εκείνη δεν το παραδέχεται.
"Εμένα η τέχνη μου έχει βαθιές ρίζες" λέει " έχουν έρθει σε μένα...ωωωωω... τι να πρωτοθυμηθώ!"
Γι αυτό σας λέω, μην της το πείτε, θα πικραθεί και είναι τόσο καλός άνθρωπος!
Λοιπόν, τι λέγαμε;
Α, ναι! Αν με αυτά και με εκείνα δεν περνούσε το κακό, τότε καταφεύγουμε σε άλλα μέσα, στην θρησκεία.
Μάλιστα!
Πάμε τον άρρωστο στην εκκλησία, για να "φεφορέσει" επάνω του ο παππάς. Μετά τη λειτουργία σταματουμε τον "παθόντα" στην βορεια πύλη του ναού. Ο παππάς βγάζει το πετραχήλι του, τα επιμάνικα και τη ζώνη, τα βάζει πάνω στο κεφάλι του βασκαμμένου και διαβάζει την ειδική ευχή.
Άλλες φορές πάλι, ξαπλώνουμε τα βασκαμένα μωρά μπροστά στην Ωραία Πύλη, για να περάσει από πάνω τους ο παπάς την ώρα που περνά με τα "Άγια" στα χέρια.
Πάντως πρέπει να ξαναπώ, οτι ήταν μεγάλος "λεκές" για κάποιον να "διαγνωστεί" με βασκανία. Κοίταγε πώς θα αποτινάξει από πάνω του τούτο το κακό, την φήμη του ονόματός του. Ωστόσο μπορεί να συμβεί και στον καθένα. Για να προλάβουν λοιπόν το κακό, μόλις πλησίαζαν το αντικείμενο του θαυμασμού τους, το έφτυναν λέγοντας ", φτου να μη βασκαθείς". η έβαζαν μπροστά σε ό,τι ήθελαν να πουν την λέξη "σκόρδα" η απλά έλεγαν "μάσιαλα" που είναι μια επίκληση του ονόματος του Θεού στα τουρκικά.
Είπαμε όμως έτσι;
Τσιμουδιά στην κυρά Μαρίκα.
Την άλλη φορά θα σας πω για τα ξόρκια και τα γητέματα...

Read more...