Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

η ανθρωπότητα δεν είναι κάποιο νησί

Το φιλμάκι αυτό μιλάει για δυο πόλεις που τις χωρίζει ένας ωκεανός.
Μα αν το δεις προσεκτικά θα καταλάβεις οτι μιλάει για δυο καρδιές, την δική μου και την δική σου.
Δυο καρδιές που τις χωρίζει ο ωκεανός η της αγάπης η της αδιαφορίας.
Είναι συγκλονιστική η μικρή αυτή ταινιούλα, κέρδισε πολλά βραβεία, το σημαντικότερο όμως είναι πως κέρδισε την αγάπη πολλών από όσους την είδαν.
Είναι γυρισμένη στους δρόμους με ένα κινητό τηλέφωνο.
Εδώ που τα λέμε, πιστέυω πως στην σημερινή μέρα ταιριάζει πολύ. Επειδή πολύς λόγος γίνεται για τα ανώνυμα ποσοστά και καθόλου για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.


This story is about two cities divided by a great ocean united be hope, hunger. Through your eyes our city is famous, happy. You can feel the love. I love Sydney. I love NY. But what is it we love today? Do we love the people or the place? Do we measure empty by donations? I walk by you today. I a;ways look away. Well worn boots with no standing. Do you reason with your condition? Our city says we'll look after you. Your very own family. Turn blind. When did you last see your dad, boys, brothers, children? No fortune to indulge. No sunflower. No rainbow. No successful life. I walk by you today. I did not look away. A story around every corner. The gentle art of hearing. Your truth, your thinking, your inner spirit. No different to me. This is freedom?

12 διάβασαν και είπαν σχετικά:

Καραβάκι 8 Ιουνίου 2009 στις 3:31 μ.μ.  

Τι παράξενο στα αλήθεια... να είμαστε όλοι κύματα στον ίδιο ωκεανό και να μην μπορούμε να νιώσουμε ο ένας τον άλλον...πολύ τρυφερές οι εικόνες Δημητρό.Κρίμα που αυτή η τρυφερότητα έχει χαθεί από μας...Ίσως κάποτε,ποιος ξέρει να μπορέσουμε να την ξαναβρούμε μέσα στον απέραντο ωκεανό.Την καλησπέρα μου!

ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΧΩΡΙΣ ΑΡΩΜΑ 8 Ιουνίου 2009 στις 3:45 μ.μ.  

Εκπληκτικό βιντεάκι… ταρακουνάει αρκετά… πόσο αδιάφοροι είμαστε τελικά…
Εύχομαι τα παιδιά μας να μην ακολουθήσουν εμάς…

Καλό απόγευμα Δημήτρη μου! Πολλά φιλιά!

Δημητρης 8 Ιουνίου 2009 στις 3:58 μ.μ.  

Πως έχει χαθεί Γλυκερία μου; Αφού είναι εδώ, μπροστά μας, την αναγνωρίζουμε άρα την ξέρουμε, είναι δική μας. Υπάρχουν λοιπόν τουλάχιστον δυο άνθρωποι που είναι υπέρμαχοι. Θα είναι άλλοι τόσοι; Σίγουρα. Αλλος ένας στην παρέα μας, το λουλούδι με το γιασεμί!!!

Δημητρης 8 Ιουνίου 2009 στις 4:00 μ.μ.  

Χμμ...μερικούς αξίζει να τους ακολουθήσουν, επειδή έχουν να πάρουν από αυτούς. Μέσα στον ωκεανό κάποιοι υπάρχουν που φωτίζουν για να δείξουν τον δρόμο...
:)
Καλό απόγευμα μας!!

Δημήτρης 8 Ιουνίου 2009 στις 4:50 μ.μ.  

καλησπέρα για να σας γράψω στάθηκε αφορμή η φωτογραφία σας, μπορεί να κάνω και λάθος...

μήπως είσαστε καθηγητής Θρησκευτικών στο Saint Joseph?

ήμουν παλαιότερα μαθητής εκεί και θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καθηγητή Θρησκευτικών που τον αγαπούσαμε όλοι πολύ και σας μοιάζει πάρα μα πάρα πολύ, δεν θυμάμαι το όνομά του ακριβώς πάνε κάποια χρόνια και ποτέ δεν τον είχα προσωπικα΄δάσκαλο στο τμήμα μου αλλά είχαμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες ήτνα με όλους εξαιρετικός άνθρωπος!
το πιθανότερο να κάνω λάθος!

Αν είσαστε εσείς θα χαρώ πολύ!

Δημήτρης.

Δημητρης 8 Ιουνίου 2009 στις 5:04 μ.μ.  

Την καλησπέρα μου!!
Ο κόσμος είναι μικρός αν η καρδιά μας είναι μεγάλη για να τον χωρέσει, λέω εγώ.
Είμαι καθηγητής εκεί, ναι!
Εδώ και είκοσι χρόνια, αν με θέλει ο Θεός γερό, θα είμαι όσο χρειαστεί.
Αρα μην πιθανολογείς λανθασμένα.
:)

Δημήτρης 8 Ιουνίου 2009 στις 6:56 μ.μ.  

πολύ χάρηκα!!!
δεν θα με θυμάστε εμένα...
ήμουν μόνο για ενάμιση περίπου χρόνου εκεί...

να είστε πάντα καλά!!!

οι παλιοί μου συμμαθητές, με κάποιους είχα επαφές, αποφοίτησαν πέρσι.

καλησπέρα!

:-)

Truthseeker.Vasiliki 8 Ιουνίου 2009 στις 7:18 μ.μ.  

Καλησπέρα Δημήτρη.

Εξαιρετικό βιντεάκι, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά βλέπεις όλη την αλήθεια της κοινωνικής μας συμπεριφοράς.

Την ανθρωπιά και την απανθρωπιά, την ευαισθησία και την σκληρότητα, το ενδιαφέρον και την αδιαφορία, ας μην την ψάχνουμε αλλού. Θα την δούμε έξω, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο...
Ας προβληματιστούμε λιγάκι.
Κάνει καλό!!!

Δημητρης 8 Ιουνίου 2009 στις 7:23 μ.μ.  

Δημήτρη, είναι σημαντικό που η ψυχή σου είναι γεμάτη με ωραία συναισθήματα και αναμνήσεις. Χαίρομαι πολύ που είμαι κι εγώ μέσα σε αυτές!! Να είσαι καλά!!!

Δημητρης 8 Ιουνίου 2009 στις 7:25 μ.μ.  

Γι αυτό κι εγώ αποφάσισα να το αναρτήσω. Μέσα από τις δημοσκοπήσεις και τα ποσοστά, υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι, εμείς, που προσπερνάμε και μας προσπερνούν αδιάφορα. Το τέλος είναι ελπιδοφόρο. μπορούμε να περάσουμε από δίπλα και να μην κοιτάξουμε μακριά. Να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Καλησπέρα Βασιλική!!!

Ανώνυμος,  9 Ιουνίου 2009 στις 9:40 π.μ.  

ήμουν παλαιότερα μαθητής εκεί και θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καθηγητή Θρησκευτικών που τον αγαπούσαμε όλοι πολύ

Αυτο τα λεει ολα δάκαλε
Ειναι σαν εχεις ανοίξει πόρτες που ανοιγουν μονο για τους εκλεκτους.

Δημητρης 9 Ιουνίου 2009 στις 10:20 π.μ.  

Καλημέρα Θαλασσοκράτορα, για τα καλά σου λόγια πολύ ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει εδώ στο σχολείο, όλα αυτά τα χρόνια μια βαθιά αμοιβαία αγάπη, η οποία βαστα γερά, πέρα από το χρόνο. Αυτή είναι η ελπίδα!!!