Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Μπορείς τα πάντα

Καλημέρα,

Μα το έχουμε ξαναπεί. Τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε τα αστείρευτα ταλέντα που έχουμε.

Μα δεν είναι μόνο αυτό!

Την δύναμη ψυχής που πηγάζει από τα βάθη μας, τα ανεξερεύνητα εκείνα ορυχεία μας, κρυφά όμως και παραμελημένα από τους περισσότερους, τόσο γνωστά και αγαπητά όμως για άλλους.

Και εξηγούμαι:

Ο πρώτος άνθρωπος που επίσημα έχει καταγραφεί να ζωγραφίζει με το στόμα ήταν αυτός:

carter.jpg

Έζησε το 1836 και τον έλεγαν John Carter. Παράλυτος με ένα πινέλο στο στόμα, έμαθε να ζωγραφίζει και, εκείνη την εποχή, άφησε έργα όπως αυτά:

art.jpg


Την ίδια εποχή παρακαλώ, την Γερμανία, ο Carl Herman Unthan (1848-1928), γεννήθηκε χωρίς χέρια. Όμως

Στην ηλικία των 2 μπορούσε να τρώει μόνος του, στα 10 εμαθε να παίζει βιολί, στα 16 τον έστειλαν σε ωδείο, στα 20 έδινε συναυλίες ( μάλιστα σε μια από αυτές, αντικατέστησε μόνος του μια χορδή που έσπασε, το έκανε με τα δάχτυλα των ποδιών του) παντρεύτηκε την Antonie Neschta κατά την διάρκεια μιας περιοδείας του στην Κούβα, πήγε στην Αμερική και εκεί πολιτογραφήθηκε. Το 1925 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του Das Pediscript και όχι manuscript, επειδή την δακτυλογράφησε με τα πόδια του. Εκδόθηκε δέκα χρόνια αργότερα, το 1935, δηλαδή εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του.

Και μετά λέμε δεν μπορώ, είναι δύσκολο, τι θα κάνω, όλο υποκρισία και ελαφρότητα. Οι όποιες δυσκολίες μας τύχουν, φαντάζουν ανυπέρβλητες, πατάμε πάνω σε αυτές για να κερδίσουμε αυτολύπηση η την συμπάθεια των άλλων, και τα παρόμοια!

Δύναμη, αγαπημένοι μου συγκάτοικοι

Καλημέρα

16 διάβασαν και είπαν σχετικά:

Ανώνυμος,  25 Ιουνίου 2009 στις 9:33 π.μ.  

Τα πάντα είναι θέμα Βούλης Ψυχής φίλε μου...

Καλημέρα

fotini 25 Ιουνίου 2009 στις 9:58 π.μ.  

ολα μας τα μπορω τα οριζει η δυναμη της ψυχης μας και τιποτε αλλο. καλημερα .
περασε και απο το δικο μου blog σε περιμενει ενα βραβειο.

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 10:05 π.μ.  

Καλημέρα Οδοιπόρε... μακάρι να βοηθούσαν και οι συγκυρίες καμιά φορά για να ολοκληρωθεί η βούληση. επειδή ίσως μόνη της δυσκολεύεται περισσότερο. Φαντάσου πόσοι από μας έχουμε κάποιο ταλέντο, όμως πόσοι αταλαντοι κυκλοφορούν και καθορίζουν τις τύχες των υπόλοιπων, εξ' αιτίας αυτών των συνθηκών...

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 10:07 π.μ.  

Καλημέρα Φωτεινή, ευχαριστώ για την προτίμηση. Θα περάσω για να πω και από εδώ οτι τα βραβεία ανήκουν σε όλους ανεξαίρετα τους συγκάτοικους της γειτονιάς. Ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί να βγάλει το λιθαράκι του για να γκρεμίσει τον τοίχο που μας χωρίζει...

marilianni,  25 Ιουνίου 2009 στις 10:49 π.μ.  

Αυτοι οι ανθρωποι επιλεγουν να ειναι ευτυχισμενοι βλεπουν την θετικη πλευρα των πραγματων και ετσι πρεπει,το πιο σημαντικο ειναι να αισθανομαστε μεσα μας καλα.Καλημερα.

bizoudia 25 Ιουνίου 2009 στις 12:46 μ.μ.  

Και όπως μας λέγαν οι παλιοί...δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω!
Καλημέρες σε όλους!

Καραβάκι 25 Ιουνίου 2009 στις 1:10 μ.μ.  

Προσωπικά δεν καταδικάζω όσους δεν μπορούνε να κάνουν κάποια πράγματα.Είναι μεγάλο κεφάλαιο αυτό Δημητρό.Το δεν μπορώ,άρα δεν θέλω κάτι σημαίνει πάντα.Κι εγώ δεν θα το χαραχτηρίσω ούτε υποκρισία αλλά ούτε και ελαφρότητα.Αν μπορούσαμε όλοι να κάνουμε τα πάντα,θα είμασταν θεοί.Κι ο κόσμος αυτός θα ήταν διαφορετικός...Την καλημέρα μου!

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 1:14 μ.μ.  

Καλημέρα Μαρίλια, όντως αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα, πως αισθάνεσαι μέσα σου, ύστερα ακόμα και με τις όλες δυσκολίες του κόσμου, βρίσκεις τρόπο... νομίζω...

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 1:15 μ.μ.  

χμμ... όμορφο και πάντα κλασικό το λεγόμενο αυτό... νομίζω πως ταιριάζει κι εδώ. Καλημέρες zbee!!!

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 1:17 μ.μ.  

Να είναι καλό άραγε που δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα; Παλιά, σε ένα σεμινάριο που είχα παρακολουθήσει, έλεγαν οτι αυτά τα "περιοριστικά πιστεύω" φταίνε που είμαστε τόσο μιζεροι και τόσο μικροί. Οι αρχαίοι έλεγαν πάλι 'έκαστος εφ ω ετάχθη"... το ΄καθε ένα από αυτά τα ρητά, παράγεται και λέγεται για συγκεκριμένες ανάγκες. Ποιών όμως;;;
Καλημέρα Γλυκερία

Yiouli 25 Ιουνίου 2009 στις 2:54 μ.μ.  

Καλό μεσημέρι Δημητρό! Σ' αυτή την εγγραφή θα μιλήσω επί προσωπικού! Γνωρίζω όλα τα ρητά περί θέλησης και μη θέλησης, μπορώ και δεν μπορώ!!! Όταν μπαίνεις, όμως, στο χορό κι αντιμετωπίζεις προβλήματα και δυσκολίες... δε βρίσκεις πάντα τη δύναμη και πολλές φορές και την όρεξη και διάθεση να πολεμήσεις!!! Αλλες φορές μπορεί να καταφέρεις τα ακατόρθωτα κι άλλες πάλι να βυθιστείς σε σκοτεινά μονοπάτια σκέψεων!!!

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 3:30 μ.μ.  

Αυτό που λες Γιούλη είναι και πολύ ανθρώπινο, δηλαδή μέσα στα ανθρώπινα όρια. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεπερνάς την κάθε δυσκολία και να καμαρώνεις. Οπως λέει και το βιβλίο μου η ζωή δεν τελειώνει με ήττα. Ομως υπάρχουν και ήττες. Σημασία έχει να μπορείς μέσα στην μελαγχολία και την απογοήτευση που πιθανόν να έχεις περιπέσει, να μπορείς λέω, να βλέπεις λίγο φως. Η πρώτη νίκη είναι αυτή. Η συνέχεια θα έιναι και πάλι δύσκολη, όμως όχι αδύνατη. Απλά έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε τις ήττες μας.... Έτσι λέω εγώ...

Yiouli 25 Ιουνίου 2009 στις 4:55 μ.μ.  

Δεν έχω την τάση να μεγαλοποιώ τα όσα συμβαίνουν γύρω μου και σαφώς δε μιλάω για ήττες! Μιλάω για κάποιες μάχες χαμένες... για παράπλευρες απώλειες... που αρκετές φορές δεν είναι εύκολο να διαχειριστώ!!! Πολλές φορές είναι πράγματα που συμβαίνουν και νιώθεις ανήμπορος να τα τα αντιμετωπίσεις... Ειδικά θέματα υγείας!!!

Δημητρης 25 Ιουνίου 2009 στις 9:46 μ.μ.  

Μάλιστα, ειδικά σε θέματα υγείας... έτσι είναι... τότε νιώθεις αδύναμος... είναι περίπλοκο το θέμα αυτό και για εκείνον που υποφέρεια αλλά και για τους γύρω... θέλει κάποια πράγματα που θα τα κουβεντιάσουμε άλλη φορά, φιλενάδα!!
Καλή συνέχεια!

korinoskilo 26 Ιουνίου 2009 στις 12:37 π.μ.  

δεν υπαρχει δεν μπορω ... δεν θελω υπαρχει ...

ετσι μεγαλοσαμε ...


καλο βραδυ

Δημητρης 26 Ιουνίου 2009 στις 3:57 μ.μ.  

ελπίζω να είναι για καλό Λένα μου
:)
Καλό μεσημέρι!