Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Οικογένειας

Με αφορμή την Διεθνή Ημέρα της Οικογένειας παραθέτω μερικά "οικογενειακά περιστατικά' που αντέγραψα από την ιστοσελίδα του Δημοτικού Σχολείου Ριζού. Πιστεύω οτι θα τα ευχαριστηθούμε και θα μας κάνουν να σκεφτούμε λιγάκι...

Με λένε Κώστα Φωτιά και είμαι 12 ετών. Μένω στο Ριζό και πάω στην ΣΤ΄ τάξη.

Πέρσι που ο πατέρας μου είχε γενέθλια, ξύπνησα πολύ χαρούμενος, γιατί η μητέρα μου θα έφτιαχνε πολλά διαφορετικά πράγματα. Μετά το κέρασμα στο σπίτι μας θα βγάζαμε τους καλεσμένους για φαγητό. Η μητέρα μου έφτιαχνε τα γλυκά, η αδερφή μου και εγώ βοηθούσαμε στις δουλειές του σπιτιού και η γιαγιά μου καθάριζε έξω. Ο μπαμπάς μου είχε πολλή δουλειά στα χωράφια και έτσι δεν ήταν στο σπίτι.

Το απόγευμα που όλα ήταν σχεδόν έτοιμα, ήρθε ο μπαμπάς μου στο σπίτι και μας είπε ότι του πονούσε πολύ το κεφάλι. Εγώ έπιασα το κεφάλι του πατέρα μου και ήταν πάρα πολύ ζεστός. Είπα στη μητέρα μου να του βάλει θερμόμετρο και είχε ανεβάσει 40 πυρετό. Εγώ πήρα το θείο μου, για να έρθει να πάμε τον μπαμπά μου στο νοσοκομείο. Η μαμά μου έβαζε στον μπαμπά δροσερές πετσέτες και η αδερφή μου ετοίμασε ένα τσάι, μέχρι να έρθει ο θείος μου. Μόλις έφτασε, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Όλα πήγαν καλά, και βγήκε μετά από δύο μέρες. Μόλις έφτασε στο σπίτι μας είπε: «Στη γιορτή μου δε θα ξαναπάω στο χωράφι».

Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.

Φωτιάς Κώστας (ΣΤ΄ Τάξη)

* * *

Με λένε Λευτέρη Χαραλαμπίδη, είμαι 12 ετών και ζω στο χωριό μου, το Ριζό, μαζί με την οικογένειά μου. Έχω έναν αδερφό, το Γιώργο, που είναι 3 χρόνια μικρότερός μου.

Πριν ένα καλοκαίρι, τον μήνα Αύγουστο, 13 του μηνός, ο αδερφός μου είχε γενέθλια. Ευτυχώς αυτός το είχε ξεχάσει. Εκείνη την ημέρα σηκώθηκα νωρίς από το κρεβάτι. Κάτι με βασάνιζε μέσα μου και μου έλεγε ότι κάτι ήταν σήμερα.

Το μεσημέρι κοίταξα στο ημερολόγιο. Ήταν 13 του μηνός, ήταν τα γενέθλια του αδερφού μου. Γρήγορα έτρεξα και το είπα στη μαμά μου. Μόλις το άκουσε δεν ήξερε τι να κάνει, να κάνει η ίδια την τούρτα ή να την αγοράσει. Τελικά αποφάσισε να πάρει τον πατέρα μου στο κινητό, για να του πει να πάρει τούρτα, αλλά τελικά εκείνος δεν είχε ξεχάσει τα γενέθλια και είχε πάρει ήδη.

Γρήγορα ήρθε στο σπίτι και έστησε την τούρτα. Ο αδερφός μου ήρθε το απόγευμα, και μόλις είδε την έκπληξη ξαφνιάστηκε. Ήταν πολύ χαρούμενος εκείνη την ημέρα, αλλά το βράδυ μου είπε πως θυμόταν τα γενέθλια του και πως ήθελε να δει αν τον ξεχάσαμε. Αλλά και πάλι ήταν πολύ χαρούμενος.

Τελικά το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι να είναι όλοι καλά μεταξύ τους, να συζητάνε και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.

Χαραλαμπίδης Λευτέρης(ΣΤ΄ Τάξη)

* * *

Με λένε Χριστίνα Φωτίου, πηγαίνω στην έκτη δημοτικού και μένω στο Ριζό με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.

Μια μέρα, εκεί που έπαιζα, οι γονείς μου έφυγαν και δεν μου είπαν πού πήγαν. Μετά από 2 ώρες γύρισαν και με φώναξαν να μπω μέσα στο σπίτι, για να μου πουν κάτι. Μόλις μπήκα, μου είπαν πως η μαμά μου ήταν έγκυος. Εγώ χάρηκα πάρα πολύ. Τους είπα πως θα τους βοηθούσα από εδώ και πέρα.

Κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαινα για ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Ο μπαμπάς μου μαγείρευε και σιδέρωνε. Η αδερφή μου σκούπιζε, σφουγγάριζε και έβαζε πλυντήριο. Η μαμά μου καθόταν στο κρεβάτι ή στον καναπέ και μας έδινε οδηγίες πώς να κάνουμε κάθε δουλειά.

Μόλις έφτασε το καλοκαίρι, εγώ συνέχεια έτρεχα στο σούπερ μάρκετ, για να αγοράσω για την μαμά μου καρπούζια και πεπόνια

Επειδή ήταν καλοκαίρι και ήταν έγκυος, ζεσταινόταν πολύ, γι’ αυτό έτρωγε συνέχεια πεπόνια και καρπούζια.

Επιτέλους, τον Οκτώβριο ο μικρός μου αδερφός βγήκε από την κοιλιά της μαμάς μου. Μετά από καμιά εβδομάδα επισκέφτηκε και το σπίτι μας.

Το πιο σημαντικό σε μια οικογένεια είναι «να είναι όλοι καλά μεταξύ τους και να βοηθάει ο ένας τον άλλον».

Φωτίου Χριστίνα (ΣΤ΄ Τάξη)