Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

επειδή όλα έχουν δύο όψεις. Το παραμύθι του κακού λύκου








Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.
Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν. Φυσικά, την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, πού πήγαινε, από πού ερχόταν κλπ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά, που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό. Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ' αυτά τα ρούχα. Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν... να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία. Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της.
Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι.
Όταν έφτασε το κορίτσι, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήλθε, με τα κόκκινα μαγουλά της, και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλλίτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο, αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο, και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλλίτερα.
Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλλίτερα.
Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελλοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του.
Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα. Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως, αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν.
Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως, εγώ δεν έζησα από τότε καλά.
Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.
Με εκτίμηση
Ο λύκος
Σχόλιο:
Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός πολλές φορές μας κάνουν να βλέπουμε τα πράγματα μόνο από την δική μας μεριά. Έχουμε όμως υποχρέωση να μπούμε και στην θέση του άλλου. Το τονίζω: την υποχρέωση έχουμε. Στην θέση του οποιουδήποτε άλλου που βρίσκεται απέναντι μας!!!


24 διάβασαν και είπαν σχετικά:

δημητρης παπ,  20 Μαΐου 2009 στις 9:38 π.μ.  

αχ κυριε Δημητρη!ακομη βουιζει στ`αυτια μου η λεξη τουρκοσπορος...τωρα θυμωνω πολυ οταν βλεπω να ασκουμε αυτην την ψυχολογικη βια εις βαρος "αλλων"και ακομα πιο πολυ οταν αφορα παιδια.ο γιος μου μου εχει αναφερει αρκετα περιστατικα.ο ρατσισμος,η απορριψηκαι ηξενοφοβια ειναι προιοντα της αγνοιας που τη θεωρω μητερα τθυ φοβου και γιαγια της κακιας.στη παρακατω διευθυνση θα βρειτε ενα κειμενο που αξιζει να διαβασουμε.
www.triaridis.gr>τα κειμενα>για την παλια αναγκη>για να ζησουμε με τους τσιγγανους
σας ευχομαι καλη ημερα, καλη δυναμη και θα βλεπομαστε εδω αλλα και στου παραμυθα

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 10:04 π.μ.  

καλή σου μέρα Δημήτρη. Τουρκόσπορος!!! Μήπως έχεις διαβάσει το βιβλίο μου; Επειδή εκεί λέω και την δική μου εμπειρία,έτσι με λέγανε κι εμένα... τιι μου θύμησες τώρα... Ας είναι όμως... η ζωή κυλά και εμείς να κοιτάξουμε να μετασχηματίσουμε τις εμπειρίες μας για να μην ξαναγίνουν άλλα τέτοια!!!
Πηγαίνω να το δω αυτό που νου λες.
Εννόείται πως θα βρισκόμαστε και σοτυ Παραμυθά. υπέροχο μέρος!!

Καραβάκι 20 Μαΐου 2009 στις 10:42 π.μ.  

Η γιαγιά δεν είπε ποτέ την δική της εκδοχή... Θα σου πω κι εγώ τώρα ακόμη μία Δημητρό.Όμορφο το παραμύθι.Και φυσικά πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλους τους ανθρώπους ως ίσους.Εμένα όμως μου φαίνεται πως τα λέμε για να τα λέμε μερικές φορές.Γιατί δεν στο κρύβω,όταν ο Αλβανός που μένει δίπλα μας μου βγάζει γλώσσα με μπόλικες δόσεις αναίδειας,εκείνη την ώρα θέλω να του την κόψω, κι ας φανώ ρατσίστρια.Αυτά... κουράστηκα να είμαι ανάμεσα σε μια τόσο ανώτερη Ελλάδα.Καιρός να μιλήσουμε και να πούμε πια είναι τα πραγματικά μας αισθήματα.Κι όχι να δείχνουμε αυτά που θα μας κάνουν αρεστούς στους άλλους.Όχι στο ρατσιμό.Ναι στην ελευθερία να μπορώ να λέω ότι κάποια από όσα κάνουν δεν μου αρέσουν.Δίχως να με πετροβολεί κανείς.Δημοκρατία έχουμε...

Σταλαγματιά 20 Μαΐου 2009 στις 10:51 π.μ.  

Κι όμως έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο τον αφρό, αυτά που θεωρούμε δεδομένα, αυτά που ξέρουμε ως δεδομένα.
Είναι δύσκολο κάποιες φορές να βλέπουμε και την αντίθετη όψη γιατί κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.
Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου Δημήτρη, είναι ένα μάθημα για όλους μας!

Καλή σου μέρα

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 11:25 π.μ.  

Μεγάλο θέμα πας ν' ανοίξεις Γλυκερία. Να το φτιάξώ λίγο τότε. Λοιπόν, ο ξένος δεν είναι απαραίτητα, όπως προσπάθησα να το πω και στο σχόλιο, ο αλλοδαπος. Ο ξένος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άλλος. Ο εκτός από μας.Να ακούσω δηλαδή και την άλλη ιστορία, την δική του. Αυτό ήταν το βασικό μέλλημα της εγγραφής.
τώρα, όσο για το άλλο που λες, δυστυχώς έχω κι εγώ άλλα τόσα παραδείγματα. Στην γειτονιά μου, όταν πρωτόήρθα, ήταν όλοι γνωστοί, έλληνες. Μεταξύ μας μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τώρα, εκείνο που ακούς είναι τα πακιστανικά. Κάθε βράδυ κυριολεκτικά σφάζονται. Δεν περνά βραδιά που να μην έρχεται η αστυνομία. Με θάρρος σου λέω πως βαρέθηκα. νομίζω πως ζω σε άλλη χώρα. Δεν θέλουν να τους καταλάβει κανείς. Πιστέυουν οτι είναι χώρα τους. Ανοιξαν μαγαζιά και γίνεται το έλα να δεις. Μακάρι να μπορέσω να τους καταλάβω...

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 11:26 π.μ.  

Ως μάθημα μου άρεσε κι εμένα Αναστασία, έχεις δίκιο.Καλή συνέχεια!!

Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος (Προάγγελος) 20 Μαΐου 2009 στις 11:50 π.μ.  

Θυμάμαι ένα άλμπουμ του Τερζή... Είχε τίτλο "Στα υπόγεια είναι η Θέα". Ας το σκεφτούμε λίγο! Πράγματι! Υπάρχουν περισσότερα νοήματα πίσω από αυτό που βλέπουμε με μία ματιά.
Καλημέρα Δημητρό!

δημητρης παπ,  20 Μαΐου 2009 στις 12:11 μ.μ.  

τα συναισθηματα μας ειναι καλο να τα εκδηλωνουμε αφου πρωτα τα εχουμε προσεκτικα παρατηρησει και κατανοησει.στο ερωτημα γιατι ο ξενος σου βγαζει γλωσσα (που δεν ισχυει για ολους)ταιριαζει το δε σε ξερω δε με ξερεις υποφερω...εχουμε αραγε αναρωτηθει ποιοι φταινε για την γκετοποιηση της αθηνας και αν καποιοι εχουν συμφερον απο αυτη την κατασταση?

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 12:26 μ.μ.  

μέσα σε όλα είσαι Παναγιώτη!!!
:)
Καλημέρα!!
άκου στα υπόγεια είναι η θέα!!!
όμορφο ακούγεται!!

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 12:28 μ.μ.  

Να αναρωτηθούμε γιατί όχι Δημήτρη;
Και ύστερα; Αντε και το βρούμε ποιοι φτάινε... εμείς μένουμε εκεί και την νύχτα φοβόμαστε... αυτό είναι κάτι μεγαλύτερο... σε κάνουν να φοβάσαι... να κλείνεσαι.. για διάφορους λόγους...

δημητρης παπ,  20 Μαΐου 2009 στις 12:56 μ.μ.  

προσπαθω να σας κατανοησω...αφου δεν αρκει το να αποδωσουμε σωστα τις ευθυνες στους υπευθυνους και να διεκδικησουμε αμεσα ,τωρα καλυτερες συνθηκες ζωης για ολους ,τι προτεινετε?να στραφουμε εναντιον των ξενων?να φυγουν για να κοιμομαστε ησυχοι?εγω προτεινω να δρασουμε ως ενεργοι πολιτες μακρια απο κοματικες σκοπιμοτητες να γνωρισουμε τον διπλανο μας και να παλεψουμε για κοινωνικη δικαιοσυνη πρωτα σε τοπικο επιπεδο.μην καταριομαστε το σκοταδι οταν μπορουμε να αναψουμε ενα σπιρτο.

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 1:22 μ.μ.  

Σε ευχαριστώ για την διευκρίνηση. Αυτό εννοώ κι εγώ. Θεωρώ, οτι οι κομματικές διαφορές, και τα κομματικά γενικά, όπως και τα πολιτικά με την κομματική έννοια είναι ανίκανα να αποδώσουν την έννοια της ζωής, όπως τουλάχιστον εγώ το ονειρεύομαι. Προς Θεού η λύση δεν είναι να στραφούμε εναντίον. Αφού και εκείνοι ζουν μέσα στον πόνο. Αυτό είναι πολύ κατανοητό. Στην θέση τους ήμουν κι εγώ πριν χρόνια. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά τώρα. Σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Θεωρώ οτι ο έλεγχος έχει ξεφύγει. Και βέβαια να ανάψουμε σπίρτο και φωτιά, δεν λέω. Να γνωρίσουμε τον συγκάτοικο, ίσως και να συμβιβαστούμε με την ιδέα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, του παγκόσμιου χωριού, της παγκοσμιοποίησης. Σε άλλους μπορεί βέβαια να μην αρέσει αυτό, αλλά ζώντας μέσα στην κοινωνία για να επιβιώσεις κάνεις συμβιβασμούς και τον διπλανό θα γνωρίσεις, ίσως βεβαια και να εκπλαγείς, με την καλή έννοια. Θέλει λοιπον Δημήτρη αυτή την πάλη που εννοείς, αλλά πρώτα κάποιος θα πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι θέλει. Πως ονειρεύεται τον κόσμο για τον ευατό του και τα παιδιά του. Και να αγωνιστεί γι' αυτόν!

δημητρης παπ,  20 Μαΐου 2009 στις 2:12 μ.μ.  

η απαντηση σας με καλυπτει.συμφωνω μαζι σας και ετσι ειμαστε πιο ξεκαθαροι στο θεμα αυτο.ισως και λιγο αθελα μου να σας εβγαλα απο το θεμα που ειναι ο"αλλος"με την πιο πλατια εννοια.
πολυ ωραια ημουσικη που εχετε στον κηπο σας.θα ερχομαι συχνοτερα.
καλο σας απογευμα

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 2:20 μ.μ.  

χαίρομαι Δημήτρη μου. Η αλήθεια είναι οτι η ανάρτηση είχε στόχο τον άλλον με την πλατιά έννοια. Ωστόσο αυτή η κουβεντούλα ήταν εξόχως χρήσιμη και ενδιαφέρουσα! ολο και καλύτερα εύχομαι!

Ανώνυμος,  20 Μαΐου 2009 στις 2:51 μ.μ.  

Δημήτρη μου εγω το μάθημα που πήρα απο την ιστορία σου ειναι οτι δεν πρέπει να ξαπλώνουμε σε ξένα κρεβάτια και να μην προσποιούμαστε κανέναν...ειδικά στα ξένα κρεβάτια που ειναι πολύ ιδιαίτερος χώρος.
Αυτά

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 3:01 μ.μ.  

:)
Πόσα πολλά είπες, με αυτή την σιωπή σου!!!
Τα κρεβάτια είναι όντως ξένα...
και αυτή η προσποίηση!!!!
Ναι, έχουμε χάσει νομίζω το μέτρο, έχουμε μπερδέψει αξίες... μέσα σε τούτη την παγκοσμιοποιημένη παραζάλη, τα έχουμε χάσει όλα. Μα θα τα ξαναβρούμε!!! Καλό σου μεσημέρι!

fractal 20 Μαΐου 2009 στις 3:53 μ.μ.  

Kαλά ...Εσύ είσουν λοιπόν, που τριγύριζες άσκοπα στην μικρή πλατεία της γειτονιάς και κοίταζες τους περαστικούς. Κατάλαβα πως έψαχνες να βρεις κάποιον ανάμεσά τους που να σου μοιάζει. Κάθε φορά που προσπερνούσε κάποιος έβγαζες το καθρεφτάκι σου. Κοιταζες τα μάτια σου, ψαχούλευες τα αυτιά σου και έδειχνες στον καθρέφτη τα δόντια σου. Μου φάνηκες πολύ αστείος και περίμενα ώρες εκεί να σε κοιτάζω. Ύστερα άρχισα και εγώ να ψάχνω για κάποιον να σου μοιάζει. Και όσο δεν μπορούσα να βρώ όμοιό σου, τόσο πιό πολύ μου άρεσες..
Ωσπου ξέχασα τα άλλα σου χαραχτηριστikά και επικεντρώθηκε η προσοχή μου μόνο στην έκφραση των ματιών σου. Έτσι έμαθα να μιλώ τη γλώσσα σου.

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 4:38 μ.μ.  

Και όμως, μέσα στο πλήθος αναζητώντας μάθαμε να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, να καταλαβαίνουμε την γλώσσα μας,ώστε να μην χρειάζεται πάντα να μιλάμε,αλλά απλά και μόνο να κοιτάμε βαθιά τα μάτια ο ένας του άλλου. Ωσπου να ανακαλύψουμε οτι ξέρουμε λάθος μαθηματικά, επειδή 1συν1 μας κάνει πάλι 1. Είμαστε όλοι πλασμένοι από την ιδια ουσία. Γιατί άραγε να μαθαίνουμε διαφορετικές γλώσσες; Καλό σου απόγευμα!

Ανώνυμος,  20 Μαΐου 2009 στις 4:52 μ.μ.  

Γιατι η διαφορετικότητα ειναι χάρισμα , ειναι δώρο που πρεπει να εκτιμάμε και οχι απαξιώνουμε,γιατι η διαφορετικότητα δινει ατομικες και οχι μαζικες ταυτότητες.
Για αυτο Φίλε μου.

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 5:12 μ.μ.  

Ουδεμία αντίρηση. μοναχα τουτο: Αρκεί να μην τονίζεται αυτή εναντι της ομοιότητας και της συγγένειας μας του ενός προς τον άλλον. Η διάκριση και η χρυσή τομή είναι η Αλήθεια. Ετσι το βλέπω εγώ. Καλό σου απόγευμα :)

fractal 20 Μαΐου 2009 στις 5:50 μ.μ.  

Μάθαμε διαφορετικές γλώσσες ξεκινώντας από διαφορετικούς γεωγραφικούς προσδιορισμούς που ορίζουν ξεχωριστές ανάγκες, λογικές, νοοτροπίες κλπ.¨΄Όμως η γλώσσα των ματιών είναι σε όλους η ίδια.. Και ένας αλάνθαστος τρόπος επικοινωνίας.
Αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνω καλύτερα από κάθε άλλη. Το θεώρημα της άπολυτότητας της μαθηματικής απόδειξης της αλήθειας έχει καταρηφθεί. Όλλες οι αλήθειες δεν μπορούν να αποδειχθούν με τα μαθηματικά. Καλό βράδυ

Δημητρης 20 Μαΐου 2009 στις 6:07 μ.μ.  

Πόσο πολύ χαίρομαι, όταν συναντώ ανθρώπους που μοιράζονται την υπέρβαση τούτης εδώ της λογικοκρατούμενης βιοτής. Οταν αισθάνονται οτι δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε μέσα σε ένα καθορισμένο, τετράγωνο δωμάτιο, στο οποίο θα χτυπούμε το κεφάλι μας στους τοίχους. Και ενίοτε ο ένας στον άλλον... Καλό βράδυ!!

δημητρης παπ,  20 Μαΐου 2009 στις 9:34 μ.μ.  

fractal μου αρεσαν πολυ τα σχολια σου.πολυ ομορφο και το μπλογκ σου.προσπαθησα να κατεβασω την φωτογραφια με τα 3 πουλια αλλα δε σκαμπαζω και πολλα.να σου πω οτι στις δυσκολες στιγμες μου ονειρευομαι να πετω πανω απο την Πρεβελη και μετα να κουρνιαζω στα κεραυνοχτυπημενα απο τον Δια βραχια της
καλη σας νυχτα

fractal 21 Μαΐου 2009 στις 11:09 π.μ.  

Καλή σου ημέρα Δημήτρη-παπ. Δεν ξέρω αν μιλώ στον ίδιο Δημήτρη η σε άλλον.
Ευχαρισυώ γι τα καλά σου λόγια.
Πάντα ο εγκέφαλός μας βρίσκει μηχανισμούς άμυνας. Σε σένα τα βράχια της Πρέβελης, σε μένα η Βίγλα μου. Θα την δεις σε παλιότερη ανάρτησή μου με τίτλο ¨Η ΒΙΓΛΑ ΜΟΥ"
Είδα πολλά πουλιά στην Κρήτη. Ιδιιαίτερα πάνω από το φαράγγι του Ιμπρου. Εντύπωση όμως μου έκανε ένα γεράκι που ζυγιάζονταν ώρα πολύ, πάνω από το το σταυρό που είναι καρφωμένος πάνω στην κορυφή των βράχων που υψώνονται πάνω από το μοναστήρι (τώρα μου διαφεύγει το όνομά του) που είναι δίπλα στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης. Πήρα αρκετές φωτογραφίες αλλά καμιά δεν ήταν αρκετά καλή για να την αναρτήσω, Πάντως σαν εικόνα δεν θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό...
Ευλογημένος τόπος η Κρήτη..