μην γίνει η αγάπη μου μουσείο.
Για την Παγκόσμια μέρα αφιερωμένη στα μουσεία, έχω τούτον τον φόβο να καταθέσω μήπως και τον ξορκίσω.
Μη γίνει η αγάπη μου μουσείο και ξεχαστεί μέσα σε ενοχές, θυμούς και σιωπές.
Επειδή έτσι είναι η αγάπη. Λίγο να ξεγελαστείς πως την σιγούρεψες μέσα σε κελί, την άλλη μέρα θα σου φύγει. Εκείνο που θα μείνει, θα είναι μόνο η σκιά της. Ένα έκθεμα. Να σου θυμίζει πως κάποτε αγάπησες και σε αγάπησαν.
Διηγόντας την θα κλαις, κατα πως λέει και ο ποιητής.
Ας είναι όμως.
Το μουσείο ίσως είναι παρεξηγημένο. Ίσως αφορά μόνο λίγους. Εκείνους που ξέρουν. Όσους θέλουν να βλέπουν ζωή ακόμα και μέσα από ένα κομμάτι μάρμαρο.
Η προσπάθεια όμως και η έγνοια είναι πως να της δώσουμε ξανά φτερά.
Αυτό είναι θαρρώ ζήτημα που θα έπρεπε να αφορά όσους αγαπουν την ζωή. Αγαπούν την αγάπη.
5 διάβασαν και είπαν σχετικά:
Καμιά αγάπη όταν είναι αληθινή δεν γίνεται μουσείο.
Ακόμη κι αν χαθεί το άρωμα της θα μένει πίσω και έτσι θα την κρατά ζωντανή.
Αγάπα με όση δύναμη κρύβει η καρδιά σου και μην φοβάσαι !!
Μέρα γλυκιά !
Καλή σου μέρα Αναστασία, το μυστικό είναι στο "αληθινά". Αυτό είναι το "αλάτϊ" που δεν επιτρέπει το σαράκι της λησμονιάς, να κάνει την δουλειά του. Να είσαι καλά! Ευχές!
Καλή σου μέρα Δημήτρη και χαίρομαι καταρχήν που σε γνωρίζω.
Το blog σου, πολύ όμορφο και μου έδωσε μια εικόνα "Μικρά Ασία".
Χρώματα πανέμορφα, μοσχοβολάει ζωή.
Όσο για την αγάπη... μην ανησυχείς.
Δεν γίνεται μουσείο. Η αγάπη, είτε είναι εκεί και ζωντανή, είτε πεθαίνει και αυτό που μένει, σίγουρα δεν λέγεται αγάπη. Την έχουν, μόνο, όσοι έχουν την έγνοια της. Και για όσο την έχουν.
Και όταν πεθάνει, δεν ξαναζωντανεύει. Κακά τα ψέματα.
Εσύ πάντως, δεν κινδυνεύεις να την χάσεις γιατί αναρωτιέσαι. Και όποιος αναρωτιέται γι'αυτήν, αυτή τον ακούει και έρχεται.
Επίσης, πιστεύω ότι δεν γίνεται να αγαπάς την αγάπη. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι είσαι έξω από αυτήν. Μόνο να Είσαι η αγάπη μπορείς.
Χωρίς συνείδηση.
Σπουδαίο post
Θα τα λέμε συχνά. ;)
Οσιρι καλως ήρθες! Χαίρομαι που σου αρέσει το "σπιτικό" μου. Για την Αγάπη η κουβέντα από την πρώτη πνοή έως την τελευταία. Αν υπάρχει τελευταία βέβαια, επειδή η αιωνιότητα είναι η αλήθεια που επιμελημένα κρύβεται. Βολεύει το πεπερασμένο της ζωής και η ματαιότητα. Εννοείται οτι θα τα λέμε. Σε ένα χωριό ζούμε όλοι. Κάποτε ήταν απέραντο, τώρα έχει μικρύνει τόσο πολύ...
Ωραίο το κόκκινο:-) Της καρδιάς:-) smilefu
Δημοσίευση σχολίου