Αχ αυτοί οι δεκαεξάρηδες!

Τούτες τις μέρες στα σχολεία γίνεται αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε.
Αξιολογήσεις μαθητών ( τι καλά που θα ήταν και καθηγητών), για την προσφορά τους καθώς και για την εξέλιξη τους κατα την διάρκεια αυτού του σχολικού έτους.
Είναι πολύ ενδιαφέροντα τα όσα μοιράζονται οι καθηγητές στην διάρκεια των συνεδριάσεων τους, αλλά ακόμα πιο ενδιαφέροντα και αληθινά τι είναι; Οσα μοιράζονται "κατ' ιδίαν".
Τώρα θα μου πεις, ποια η χρησιμότητα αυτού του "κατ' ιδίαν".
Πολυεπίπεδη θα έλεγα. Για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό και την αλήθεια του.
Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Η έννοια μου είναι "το αντικείμενο' της συνεδρίασης.
Για πολλούς, ο μόνιμος "μπελάς".

Η εφηβεία.
Οι δεκαεξάριδες.
Βέβαια, τολμούν μερικοί να αρθρώνουν λόγο και προτάσεις σαν κι αυτή περίπου:
"Φανταστείτε πως θα αισθανόσανσταν, η πως αισθανθήκατε, όταν το μυαλό σας, σας λέει πως είστε ενήλικος, ενώ οι γύρω σας σας λένε πως είστε παιδί. Η το ανάποδο. Η και τα δύο μαζί. Εσωτερική αναστάτωση. Απειλές. Περιθώριο. Μοναξιά. Θυμός. Εγκατάλειψη.
Πως λοιπόν έχουμε απαιτήσεις από αυτούς τους νεαρούς, την στιγμή που βιώνουν μέσα και έξω τους αυτό το μπέρδεμα και την αναστάτωση;"
Ευλογο και με βάρος ερώτημα θα έλεγα.