"ξεφοράει"

Για να σας τελειώσω με το θέμα αυτό, αν και δεν τελειώνει έτσι, ίσως το ξαναβρούμε μπροστά μας, θέλω να σας πω για το τι γινόταν όταν η κυρά Μαρίκα δεν κατάφερνε και πολλά.
Μην της το πείτε όμως επειδή εκείνη δεν το παραδέχεται.
"Εμένα η τέχνη μου έχει βαθιές ρίζες" λέει " έχουν έρθει σε μένα...ωωωωω... τι να πρωτοθυμηθώ!"
Γι αυτό σας λέω, μην της το πείτε, θα πικραθεί και είναι τόσο καλός άνθρωπος!
Λοιπόν, τι λέγαμε;
Α, ναι! Αν με αυτά και με εκείνα δεν περνούσε το κακό, τότε καταφεύγουμε σε άλλα μέσα, στην θρησκεία.
Μάλιστα!
Πάμε τον άρρωστο στην εκκλησία, για να "φεφορέσει" επάνω του ο παππάς. Μετά τη λειτουργία σταματουμε τον "παθόντα" στην βορεια πύλη του ναού. Ο παππάς βγάζει το πετραχήλι του, τα επιμάνικα και τη ζώνη, τα βάζει πάνω στο κεφάλι του βασκαμμένου και διαβάζει την ειδική ευχή.
Άλλες φορές πάλι, ξαπλώνουμε τα βασκαμένα μωρά μπροστά στην Ωραία Πύλη, για να περάσει από πάνω τους ο παπάς την ώρα που περνά με τα "Άγια" στα χέρια.
Πάντως πρέπει να ξαναπώ, οτι ήταν μεγάλος "λεκές" για κάποιον να "διαγνωστεί" με βασκανία. Κοίταγε πώς θα αποτινάξει από πάνω του τούτο το κακό, την φήμη του ονόματός του. Ωστόσο μπορεί να συμβεί και στον καθένα. Για να προλάβουν λοιπόν το κακό, μόλις πλησίαζαν το αντικείμενο του θαυμασμού τους, το έφτυναν λέγοντας ", φτου να μη βασκαθείς". η έβαζαν μπροστά σε ό,τι ήθελαν να πουν την λέξη "σκόρδα" η απλά έλεγαν "μάσιαλα" που είναι μια επίκληση του ονόματος του Θεού στα τουρκικά.
Είπαμε όμως έτσι;
Τσιμουδιά στην κυρά Μαρίκα.
Την άλλη φορά θα σας πω για τα ξόρκια και τα γητέματα...