ΝΟΣΤΙΜΟΝ ΗΜΑΡ

Το μόνο που δεν σας είπα, για να συνεχίσω το προηγούμενο που λέγαμε, σχετικά με τις παράξενες θεραπείες, είναι οι μαγουλάδες.

Με έφεραν που λέτε σε μια γυναίκα που είχε τη φήμη οτι είχε καλό χερικό. Η "γιάτραινα" λοιπόν μέσα σε μια κούπα νερό, διέλυσε ένα κύβο λουλάκι και το νερό έγινε γαλάζιο. Υστερα με ένα "σγραγιστό" με αυτούς που σφραγίζουν τα πρόσφορα και που τον είχε ακουμπήσει στο λουλακί νερό, σφράγισε το πρήξιμο του λαιμού μου.
Όλη αυτή η διαδικασία έγινε στα βουβά, που όμως από το ύφος της γυναίκας θα έλεγες οτι κάτι μελετούσε.
Οι μαγουλάδες οι δικοί μου, καθώς και όλων των υπόλοιπων όπως καταλαβαίνετε εξαφανίστηκαν.
Ολοι οι αυτόκλητοι τούτοι θεραπευτές είχαν ένα κοινό σημείο μεταξύ τους: την μυστική προσευχή. Αν ήταν προσευχή η ξορκισμοί ή τίποτα από τα δύο, αλλά ένας τρόπος υποβολής της ιδέας στον άρρωστο, οτι επικαλούνται αόρατες δυνάμεις που θα βάλουν το χέρι τους να γίνουν καλά, κανείς δεν ξέρει.
Ενα άλλο επίσης κονό σημείο που είχαν ήταν οτι δεν έπαιρναν ποτέ χρήματα, ούτε δέχονταν δώρα.

Μιας και τό έφερε η κουβέντα να σας πω λίγα και για την χρυσή, η το "σαραλίκι" όπως το λέγαμε. Είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει κάτι σαν "κιτρινισμός". Αυτή ήταν πολύ συνηθισμένη αρρώστια στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Για να περάσει αυτό, χρειαζόταν όχι γητειές και ξόρκια αλλά χειρουργική επέμβαση. Με κάποιον τρόπο, συνήθως με μεταξωκλωστή, έκοβαν τον σύνδεσμο που υπάρχει στην βάση του επάνω χειλιού. Τότε έτρεχε πολύ αίμα. Ελεγαν πως αυτή ήταν "η ώρα του Θεού". Σε λίγες μέρες ο άρρωστος ξανάβρισκε την υγεία και το χρώμα του.

Με αυτά και με εκείνα, το θέμα της "λαικής ιατρικής" πήρε τέλος.
Προλήψεις και δοξαδίες είχαμε όπως έχει κάθε κοινότητα που μετρά πολλούς αιώνες ιστορίας. Η επιβίωση ήταν ανάγκη και έπρεπε με κάθε θυσία να πραγματοποιηθεί.