17 Σεπτεμβρίου 1982

Μου είναι αδύνατο να παραλείψω από το ιστολόγιο της νοσταλγίας τον Μάνο.
Τον Μάνο Λοίζο.
Ευχαριστώ τον Σπύρο Σεραφείμ και το e-tetradio.gr για την δυνατότητα που μου έδωσαν να αφιερώσω το συναίσθημα μου σε εκείνον.
Το ίδιο κάνω και τώρα από το δικό μου "σπιτικό"
Ηταν γκρίζο εκείνο το φθινοπωρινό μεσημέρι του 1982. Γκρίζο από χρώματα. Από αρώματα. «Η πλαγιά γεμάτη πολύχρωμα λουλούδια» όπως αποκαλούσε τον Μάνο Λοιζο ο Μίκης Θεοδωράκης, ξαφνικά σκοτείνιασε. Σαν να την κάλυψε ομίχλη. Του θανάτου. Μα όχι της λησμονιάς.
Η μορφή του σεργιανά ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς και τους κάνει να ηχούν μελωδικά και καμιά φορά θυμωμένα. Τα τραγούδια του κεντούν στου αλόγου μου τη σέλα όσα η γλώσσα αδυνατεί να πει.
Η Αλεξάνδρεια τον υποδέχθηκε. Ευλαβικά και με πολύ καμάρι τον παρέδωσε στον κόσμο. Τον προϋπάντησε ο Μίμης Πλέσσας. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον «πολιτογράφησε» στην «Μαγική Πόλη». Στο κατόπι, στήθηκαν στη σειρά ο Σαββόπουλος, η Φαραντούρη και άλλοι, και άλλοι, καθώς έβλεπαν πως κάποιο φως άνοιγε δρόμους ξεχωριστούς.
Ο Μάνος έγραψε την ξεχωριστή ιστορία αυτού του δρόμου. Τι παράξενο: είναι ο δικός μου δρόμος. Κάπου εκεί ακούγεται ένα «ακορντεόν» να φυλάει τσίλιες, την ώρα που «η νύχτα η μικρή αρχόντισσα» αποχαιρετά «τα καράβια αλήτες».
Ο δρόμος αυτός με περπατά μέχρι σήμερα. Κάποτε γίνεται θάλασσα, με ληστές και πειρατές. Κάποτε γίνεται παποράκι του Μπουρνόβα. Κάποτε γεμίζει νέγρους που διψούν για ζωή.
Η ζωή μου δίχως τον Μάνο δεν θα ήταν ζωή. Γι’ αυτό και τον ευχαριστώ. Μια μέρα, σε μια στροφή του δρόμου, τούτο το ευχαριστώ θα του το πω. Μέχρι τότε θα ελπίζω πως «η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει».