βαλάντωσε η ψυχή και θέλει τραγούδι...

"Βαλάντωσε η ψυχή μου Δημητρό!"
"Κ' η δική μου" είπα και γύρεψα λίγο αγέρα. Ευτυχώς τούτες τις μέρες ο καιρός μας κάνει τη χάρη και φυσάει!!!
"Τι θέλεις;" τον ρώτησα λες και δεν ήξερα...
"Τραγούδι θέλω!" φώναξε όσο μπορούσε, και μέσα στη φωνή του καταλάβαινες πως ήδη η ψυχή του είχε αρχίσει τον σκοπό.
"Να φέρω το ράδιο;"
"Ποιο ράδιο μωρέ Δημητρό; Για τέτοια είμαστε!! Εσεις οι πρωτευουσιάνοι..."
Πριν τον προλάβω, πηγαίνει μέσα, βγάζει ένα δεύτερο βιολί που είχε, - το πρώτο το είχε θάψει στο χωραφάκι του την μέρα που θα φεύγαμε - και ξεκίνησε το τραγούδι:

Ένα πουλί, χρυσό πουλί, πήγα να το μερώσω,
Και να το βάλω στο κλουβί και να το καμαρώσω,
Κι απάνω που το μέρωσα, πουλί αγαπημένο,
Άνοιξε τις φτερούγες του, μ’ άφησε πικραμένο.
Παίρνω τα μάτια κλαμένα και τα βουνά ρωτώντα.
Βρίσκω βρύσες και κρύα νερά και δένδρα ανθισμένα.
-παρακαλώ βρυσούλες μου, και προσκυνώ σας κιόλα,
Μην είδατε κανέ πουλί να ήπιε απ’ το νερό σας;
Και εσείς δένδρα πολύκαρπα, να φαγ’ απ’ τον καρπό σας;
-πολλά πουλάκια πέρασαν και ήπιαν απ’ το νερό μας,
Κοιμήθηκαν στον ίσκιο μας, κι έφαγαν τον καρπό μας.
-για πέστε μας σημάδια του, ίσως το ξαναβρούμε.
-πράσινες, χρυσοκέντητες είχε δύο φτερούγες
Κι όπου πάγει και σταθεί μοσχομυρίζει γιασεμί.

Εγώ δεν ήμουν άλλο εκεί, στο μικρό σαλονάκι.
Ήμουν στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής:

"Δεν είπαμε για χορό τίποτα..." λέω
"Θα πούμε παρακάτω... θα πούμε...αλλά τι λέω; με μπερδέψατε άτιμοι πρωτευουσιάνοι!! Λέγεται μωρε ο χορός;;;"
"Αλλα τι;"
"Χορεύεται Δημητρό!! Χορεύεται!!!"