Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Ο Νικόλας



Χαράματα χτύπησε το κουδούνι.
Αγριεύτηκα μέσα στη νύχτα. Συνήθισε ο νους να βάζει το κακό πρώτα.
"Καλημέρα γιαβρί μου" ένα χάδι στο μάγουλο
"Παππού! Εσύ εδώ; Μα πως;"
"Ε, να πέρασα να δω τι κάνει αυτός ο τζαναμπέτης μου. Με ξέχασε; Με τι νταραβερίζεται"
"Δεν μου είπες, πως....."
Τα μεγάλα του μάτια δεν έπαψαν να χαμογελούν φτάνοντας ως την ψυχή μου. Τότε κατάλαβα, πόσο διψασμένη είναι.
"Πως τα πας;" με ρώτησε πηγαίνοντας στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Ισα που άρχισε να χαράζει.
"Τα φέρνω βόλτα" είπα εγώ μισανοίγοντας τα χείλη.
"Χμμ... κατάλαβα" κούνησε το κεφάλι εκείνος. "Δύσκολα!" "Αυτό γιαραντίζεται!" Και με τον έξω κόσμο;"
"Τι δηλαδή;" ρώτησα ελπίζοντας να ξεφύγω
"Εμαθα πως έχεις ανοίξει παράθυρο για να μπαινοβγαίνεις από εκεί... με είπαν πως το λένε μπλογκ, σωστά το λέω;"
"Ε, ναι...αλλά...τι σημασία....θέλω να πω...γιατί...."
Δίχως να τον προλάβω, πλησιάζει το κομπιούτερ και με δυο τρεις κινήσεις βρίσκει αυτό που θέλει.
"Ωστε είχαν δίκιο!" ψιθυρίζει. "Χάθηκες κομματάκι, αλλά μη χολοσκάς τζιέρι μου, εδώ είμαι εγώ!"
Για πότε έκοψε και έραψε δεν πήρα χαμπάρι.
"Αυτό είναι! είπε ευχαριστημένος, και έτριψε τα χέρια! Μπουγιρούμ!"
"Αμάν! φώναξα εγώ! Που είναι...."
"Σους!! μου λέει πιάνοντας μου το χέρι! Απο δω και μπρος θαμαστε μαζι! Συνδιαχειριστές!!!"
"Που τα ξέρεις εσύ αυτά παππού;" ρωτώ με κάτι πελώρια μάτια!
"Οποιος αγαπά μαθαίνει" μου απαντά, χαρίζοντας μου ένα δάκρυ.
"Θα είμαι το μάτι σου, λέει, για να μην σαπίσει εκείνο το βιολί που θάψαμε στο χωραφάκι μας, θυμάσαι;"
Περιμέναμε την ανατολή να φωτίσει μη λέγοντας κουβέντα. Δεν χρειάστηκε.
Υστερα εκείνος έφυγε
Για να είναι εδώ για πάντα.

ΥΓ
Για το βιολί θα σου πω αργότερα...


10 διάβασαν και είπαν σχετικά:

Ελιά Μαϊστρα 19 Ιουλίου 2009 στις 9:36 π.μ.  

Σε ζήλεψα λίγο.....
Πές του όταν ξαναρθεί να ρωτήσει και τούς άλλους γιατί ποτέ δεν ήρθαν;Νομίζουν πως τους ξεχάσαμε;
Φταίει που ποτέ δεν τους είπαμε σ'αγαπώωω! Καλημέρα,καλημέρα,καλημέρα!

Δημητρης 19 Ιουλίου 2009 στις 6:12 μ.μ.  

να μην ζηλεύεις καθόλου Ελίτσα!! Ολοι το ξέρουν πως η αγάπη δεν γνωρίζει χρόνο και τόπο. Είναι υπέρχρονη!!! Ερχονται! Αλλο που μείς δεν έχουμε πάντα τον νου μας εκεί...
Μπορεί να μην το είπαμε σε αυτούς αλλά ποτέ δεν είναι αργά να το πουμε σε όσους είναι ακόμα γύρω μας!!!!
Την καλησπέρα μου!!!

korinoskilo 19 Ιουλίου 2009 στις 7:53 μ.μ.  

τρυφεροτατο ... οπως ολες οι αφηγησεις που εχουν προσωπα που αγαπαμε...δεν εχει πραγματι σημασια ο χρονος :)

την καλησπερα μου

Δημητρης 20 Ιουλίου 2009 στις 12:34 π.μ.  

Δεν έχει Λένα, δεν έχει!!! Καλησπέρα!!

Uid 20 Ιουλίου 2009 στις 6:13 π.μ.  

Δεν έχω τίποτα να πω όταν βλέπω μπροστά μου τόση ομορφιά.
Αυτοί είναι οι Άγγελοι προστάτες μας.
Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξουν στο μέλλον ξανά τόσο μεγάλοι άνθρωποι.
Με τόσο μεγάλη αξία και αίσθηση καθήκοντος.
Όπως και δεν θα υπάρξουν ξανά άνθρωποι που σέβονται.
Βέβαια ο σεβασμός είναι κάτι που το κερδίζεις και όχι κάτι που τον απαιτείς...

Όσο για την αγάπη... άλλο μεγάλο κεφάλαιο αυτή.
Οι μεγάλες παλάμες οι χαραγμένες από την δουλειά, να σου χαϊδεύουν το κεφάλι και να νιώθεις σιγουριά, ασφάλεια περηφάνεια και συγκίνηση.
Και όλα μαζί!!!

Αυτή σου η πρόταση:

"Οποιος αγαπά μαθαίνει" μου απαντά, χαρίζοντας μου ένα δάκρυ."

...πολύ δυνατή εικόνα!!!

Καλή σου μέρα Δημήτρη.
Ευχαριστώ για το ταξίδι.

Καραβάκι 20 Ιουλίου 2009 στις 7:49 π.μ.  

Ότι αγαπάς ξανάρχεται... Καλημέρα Δημητρό!Πολύ όμορφη η ιστορία σου.
ΥΓ. Έχω μήνυμα για σένα...

Δημητρης 20 Ιουλίου 2009 στις 9:59 π.μ.  

Καλημέρα φίλε Όσιρι!!!
Τα ταξίδια λοιπόν μπορεί να είναι "πειρατικά" και "τρυφερά". Όχι πως οι πειρατές δεν είναι εααίσθητοι.... αλλά... να... είναι που η θάλασσα και ο κόσμος της που κάνει τον πειρατή να προσεχει....
Τούτη η διήγηση, που συστήνει τον παππού και τον εγγονό, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Άλλωστε αν ψάξεις λίγο πιο πέρα, ίσως δεις τον ερημίτη να κατεβαίνει στην πόλη.
ΥΓ
Από οτι είδα, το σπιτικό του, η σκηνή του, είναι έτοιμη πια...

Δημητρης 20 Ιουλίου 2009 στις 10:00 π.μ.  

Καλημέρα Γλυκερία!!
Που να το βρω;;;

Lilith 20 Ιουλίου 2009 στις 1:46 μ.μ.  

Όμορφη ανάρτηση Δημήτρη μου!
Μοιράστηκες μαζί μας ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου...
Και επειδή όλοι μας έχουμε ένα παρόμοιο κομμάτι στη δική μας ψυχή, κατάφερες να φέρεις και ένα δάκρυ στα μάτια μας...
Η δική μου γιαγιά "έφυγε" πολύ πρόσφατα. Και πιάνω τον εαυτό μου να "ψαχουλεύει" γύρω του για να "πιάσει" στον αέρα την ψυχή της!
Την αύρα της!
Ίσως μετά από καιρό να νιώσω κι' εγώ ένα χάδι στο μάγουλο... :)

Καλό σου απόγευμα!

Δημητρης 20 Ιουλίου 2009 στις 2:01 μ.μ.  

Τώρα που το λες Λίλιθ, ήδη έχει περάσει η "αύρα" της και έχει αφήσει ένα χάδι στα μαλιά σου... ίσως και να το έχεις περάσει για αεράκι... δεν ήταν όμως...
Επειδή η αγάπη δεν γνωρίζει όρια... εμείς της τα βάζουμε νομίζω... κάνουμε και τους ανάλογους διαχωρισμούς... το εδώ και το εκεί... Ενα ψέμα είναι!
Να είσαι καλά!!