Ο Νικόλας

Χαράματα χτύπησε το κουδούνι.
Αγριεύτηκα μέσα στη νύχτα. Συνήθισε ο νους να βάζει το κακό πρώτα.
"Καλημέρα γιαβρί μου" ένα χάδι στο μάγουλο
"Παππού! Εσύ εδώ; Μα πως;"
"Ε, να πέρασα να δω τι κάνει αυτός ο τζαναμπέτης μου. Με ξέχασε; Με τι νταραβερίζεται"
"Δεν μου είπες, πως....."
Τα μεγάλα του μάτια δεν έπαψαν να χαμογελούν φτάνοντας ως την ψυχή μου. Τότε κατάλαβα, πόσο διψασμένη είναι.
"Πως τα πας;" με ρώτησε πηγαίνοντας στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Ισα που άρχισε να χαράζει.
"Τα φέρνω βόλτα" είπα εγώ μισανοίγοντας τα χείλη.
"Χμμ... κατάλαβα" κούνησε το κεφάλι εκείνος. "Δύσκολα!" "Αυτό γιαραντίζεται!" Και με τον έξω κόσμο;"
"Τι δηλαδή;" ρώτησα ελπίζοντας να ξεφύγω
"Εμαθα πως έχεις ανοίξει παράθυρο για να μπαινοβγαίνεις από εκεί... με είπαν πως το λένε μπλογκ, σωστά το λέω;"
"Ε, ναι...αλλά...τι σημασία....θέλω να πω...γιατί...."
Δίχως να τον προλάβω, πλησιάζει το κομπιούτερ και με δυο τρεις κινήσεις βρίσκει αυτό που θέλει.
"Ωστε είχαν δίκιο!" ψιθυρίζει. "Χάθηκες κομματάκι, αλλά μη χολοσκάς τζιέρι μου, εδώ είμαι εγώ!"
Για πότε έκοψε και έραψε δεν πήρα χαμπάρι.
"Αυτό είναι! είπε ευχαριστημένος, και έτριψε τα χέρια! Μπουγιρούμ!"
"Αμάν! φώναξα εγώ! Που είναι...."
"Σους!! μου λέει πιάνοντας μου το χέρι! Απο δω και μπρος θαμαστε μαζι! Συνδιαχειριστές!!!"
"Που τα ξέρεις εσύ αυτά παππού;" ρωτώ με κάτι πελώρια μάτια!
"Οποιος αγαπά μαθαίνει" μου απαντά, χαρίζοντας μου ένα δάκρυ.
"Θα είμαι το μάτι σου, λέει, για να μην σαπίσει εκείνο το βιολί που θάψαμε στο χωραφάκι μας, θυμάσαι;"
Περιμέναμε την ανατολή να φωτίσει μη λέγοντας κουβέντα. Δεν χρειάστηκε.
Υστερα εκείνος έφυγε
Για να είναι εδώ για πάντα.

ΥΓ
Για το βιολί θα σου πω αργότερα...