ιστορία μοναξιάς και αδιαφορίας...
Είναι η κυρία που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Στο διπλανό σπίτι.
Ομως τι κρίμα.
Πέρασε τόσος καιρός και κανένας δεν την αναζήτησε.
Μονάχα ένας χτυπούσε το κουδούνι τακτικά.
Ο ταχυδρόμος. Για να της παραδώσει γράμματα.
Μόνο όταν αυτά έγιναν σχεδόν ένα βουνό, τότε κατάλαβαν οτι και η αδιαφορία τους είχε γίνει οροσειρά και είπαν να ρωτήσουν... ύστερα από πέντε χρόνια!!!
Χριστέ μου!!! Ποιοί είμαστε τελικά;;;
6 διάβασαν και είπαν σχετικά:
και το καλό και το κακό έχουμε. Και το ενδιαφέρον και την αδιαφορία.
Χάνουμε τις στιγμές, πελαγοδρομούμε στα δικά μας και δεν βλέπουμε ακόμη και πολύ ορατά σημάδια, όπως τα γράμματα, τα πολλά γράμματα.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, είχα αφήσει τα κλειδιά του σπιτιού της μητέρας μου σε μία φίλη που γυρνούσε από Αμερική. Οταν έφτασε πρωί πρωί στο σπίτι,ο γείτονας ευθαρσώς τη ρώτησε, ποιά είσαι εσύ και τι θές στο σπίτι της κας Καίτης;
με ενόχλησε από τη μιά μεριά η παρέμβαση, από την άλλη όμως τι γλυκό που ήταν το ενδιαφέρον.
Καλό βράδυ
Έτσι είναι ippoliti και σε ευχαριστώ που με συνεφέρνεις. Παρασύρθηκα. Παρασύρθηκα από το μονομερές συναίσθημα, σε συνδυασμό με εσώτερα προσωπικά βιώματα. Εχεις δίκιο. Τα έχουμε και τα δύο. Μόνο, να, είναι φορές που ξεχνιόμαστε. Το περιστατικό με την Καίτη και η δική σου ερμηνεία του επαναφέρουν στα αληθινά μέτρα και σταθμά, πως τα μπορούμε όλα. Δεν είναι κακό να ρωτάμε και να ενδιαφερόμαστε... να κάνουμε τον άλλον να νιώθει πιο ασφαλής, πιο αγαπητός, να μη νιώθει "αόρατος"...Μια τέτοια ιστορία διηγήθηκα στο πρώτο μου βιβλίο και αυτή με συγκίνησε, γι' αυτό και ξεχύλισε το συναίσθημα....
Μακάρι να τα έχουμε και τα δυο.Είναι ένα μήνυμα ελπίδας αυτό.Ακούμε τόσα πολλά...Οι άνθρωποι είναι τόσο κοντά μα και τόσο μακρυά πια...Ειδικά με τους ανθρώπους περασμένης ηλικίας,που τους λατρεύω,ας μην είμαστε αδιάφοροι.Κάποτε θα φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους.Καλό βράδυ Δημητρό.Με χαμόγελο για να ξορκίσουμε ότι κακό υπάρχει μέσα μας.
Αντε πάμε για να ξορκίσουμε! Το Σαββατοκύριακο ξεκινά!! Λέγαμε για μπάνιο το απόγευμα, αλλά "ευτυχώς" προβλέπονται καταιγίδες!!! "Δόξα τω Θεώ" ο "ξορκισμός" καλά πάει!!!
:)
Καλημερα Γλυκερία
χαχχαχαχ Δημητρό!Μη φοβάσαι τις καταιγίδες.Η θάλασσα τότε είναι πιο γλυκειά!Την καλημέρα μου!
χμμ θεωρητικά ναι, αλλά με τα δυο παιδιά, έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα εδώ, δεν νομίζω οτι σου κάνει κέφι να πάρεις ομπρέλλα, πετσέτα, αντιηλιακό και ρακέτες και να πας στην παραλία. Αυριο με το καλό!!
Δημοσίευση σχολίου