τα φαντάσματα οι αριθμοί

"Έλα παππού! Προχώρα! Θα χάσουμε το λεωφορείο!"
"Σιγά Δημητρό μου, σιγά! Δεν είμαστε στην ίδια ηλικία! Τι τα πέρασες τα πόδια μου, μηχανάκια;"
Με αυτά και με κείνα, το χάσαμε.... Τώρα αντε να περιμένουμε στη στάση ένα τέταρτο.
"Και κάνει και ζέστη! είπα εγώ, κοιτώντας λίγο θυμωμένα το γέρικο τούτο σώμα που αγκομαχούσε
Εκείνο το γελάκι του όμως, έχει την ικανότητα να εξαφανίζει ακόμα και τα πιο μαύρα σύννεφα
"Έλα πες το!" μου λέει
"Ποιό;"
"Αυτό που θέλεις! Για τα γηρατειά..."
"Καταραμένα να είναι!" γκρίνιαξα
"Ευλογημένα! είπε εκείνος συνεχίζοντας το χαμόγελο. Ευλογημένα. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι...της ζωής...αν είσαι καλός μαθητής...."
"Γεμίζει η Ευρώπη δασκάλους" είπα εγώ "Το ξέρεις οτι γερνάει η Ευρώπη;"
"Γεννάει;"
"Αντε καλά! μου θέλεις και δασκάλους! "Γερνάει!'
"Καλά το είπα, τότε, γεννάει!"
"Τι γεννάει καλέ;"
"Τον πόθο για ανανέωση, είπε εκείνος κοιτώντας μακριά "Τι λένε τα νούμερα;"
"Λιγότερες γεννήσεις, περισσότερος ο μέσος χρόνος ζωής"
"Μάλιστα! ενώ τα αντίθετα γίνονται στην πατρίδα." είπε και ξεδίπλωσε ένα χαρτί. Κοίτα:

Οι τούρκοι είναι οι γέροι στο νησί και οι έλληνες οι νέοι. Βλέπεις πως πεθαίνουν εκεί, δίχως την πολυτέλεια της Ευρώπης για αλλαγή;"
"Ναι" αναστέναξα. "Μα είναι μέχρι το 2001, τώρα έχουμε 09. Τι να γίνεται τώρα; Τι έγιναν οι αριθμοί;"
"Φαντάσματα..." είπε "φαντάσματα, απογοητευμένα..."