Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

μακαρι να φανερώσει


Η μάνα μου πολύ τον ευλαβούνταν τον άγιο Φανούριο.

Κάθε χρόνο μας μάζευε όλους, και σαν έφτιαχνε την φανουρόπιτα μας έλεγε τούτη την ιστορία:

"Η μάνα του Αγίου δεν ηκαμε καλό ποτέ τζη. Μόνο ένα κρομμυδύφυλλο ήδωσε μια βολά σ'ένα διακονιάρη. Σαν απόθανε ήβραζε σ'ένα καζάνι με πίσσα και ο Άγιος αρώτησε: α-Γιάντα η μάνα μου είναι εκειά μέσα;


Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος τ'απηλοήθηκε: -Γιατί δεν ήκαμε ποτέ καλό. Να ρίξομε το κρομμυδόφυλλο που ήδωσε κι ανέ τηνέ σηκώσει να βγει επάνω, να σωθεί...

Ερίξανε το κρομμυδόφυλλο και η μάνα ντου βγήκε στα χείλια του καζανιού μαζί με τρεις άλλες γυναίκες που πιαστήκανε κι αυτές από το κρομμύδι. Μα η μάνα ντου τώσε δίνει μια σπρωξιά και πέφτουνε πάλι μέσα. Τοτεσάς λέει ο Αρχάγγελος: Θωρείς πως κι επαέ είναι ακόμη κακή.


Τοτεσάς ο Άγιος Φανούριος ζήτησε μια χάρη: Να μην πηγαίνουνε πράμα γι'αυτόν, μόνο για τη μάνα ντου για να λένε να τση συγχωρέσει ο Θεός..."




Ύστερα, μετρούσε τα υλικά της να είναι η επτά, η εννιά και την έφτιαχνε μπροστά στα δικά μας έκπληκτα μάτια. Μας άρεσε να βλέπουμε με πόση αγάπη και ευλάβεια ζύμωνε, ανακάτευε τα παρακάτω υλικά:

1 ποτήρι λάδι.


1 ποτήρι ζάχαρη.


1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι.


1 κουταλιά κουταλιά ξύσμα πορτοκαλιού


3 ποτήρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του


1 κουταλάκι σόδα


1 κουταλιά κανελογαρύφαλα


1/2 ποτήρι καρύδια χοντροκομμένα


1/2 ποτήρι μαύρες σταφίδες


Χτυπούσε το λάδι με τη ζάχαρη, πρόσθετε το ξύσμα και το χυμό του πορτοκαλιού, και τέλος το αλεύρι με τα υπόλοιπα υλικά. Τα άδειαζε σε ένα ταψί και το έβαζε στην μασίνα ( ένα πολυμηχάνημα εποχής με ξύλα για φωτιά) για 50 λεπτά.

Όταν την έβγαζε ψημένη, την πασπάλιζε με άχνη και κατευθείαν στην εκκλησιά για να την διαβάσει ο παπάς.

Μακάρι να μας φέγγει όλους ο άγιος Φανούριος.

16 διάβασαν και είπαν σχετικά:

Εφη 26 Αυγούστου 2009 στις 10:17 π.μ.  

καλημερα Δημητρο. μακαρι ο Αγιος Φανουριος να φανερωσει την αγαπη και την καλοσυνη που κρυβουμε ολοι μεσα μας. γιατι ολοι την εχουμε, αλλα την κρυβουμε επειδη φοβομαστε μηπως μας ποδοπατησουν. γιαυτο και εγιναν οι ανθρωποι ψιχροι και απανθρωποι. οχι ολοι βεβαια, αλλα οι περισσοτεροι.

zekia 26 Αυγούστου 2009 στις 11:18 π.μ.  

ωραία εικόνα αυτή που περιγράφεις... και ωραία ιστορία!

Δημητρης 26 Αυγούστου 2009 στις 3:33 μ.μ.  

καλο μεσημέρι Έφη! Τα φανερώνει, είναι μπροστά μας κάθε λεπτό, αλλά τι να πω, οι περισσότεροι όπως λες τα έχουμε ακόμα κρυμμένα... έτσι σαν να φοβόμαστε να φανούμε άνθρωποι καλωσυνάτοι...

Δημητρης 26 Αυγούστου 2009 στις 3:33 μ.μ.  

Είναι το γεγονός όμορφο Ζέκια, και γι' αυτό σου φαίνεται και η περιγραφή όμορφη. Να είσαι καλά!!

issallos 26 Αυγούστου 2009 στις 5:10 μ.μ.  

Καλησπερα Δημητρο...!!!
Καλα κανεις και βαζεις εδω μια τετοια συνταγη....!!! Και τα 9 στοιχεια της φανουροπιτας σαν τα 9 ταγματα τωναγγελων !!!
Το ουρανιο φως παντα ειναι ασπρο και γλυκο..σαν αχνη ζαχαρη..και παντα ερχεται στο τελος ....αφου ψηθουμε καλα για 50 λεπτα, χρονια , αιωνες.....
στα καζανια της κολασης....!!!

Ομορφη αναρτηση θυμιζει μυρουδιες σπιτικες και θαλπωρη....!!!
Σε ευχαριστω για αυτες τις ομορφες εικονες ...!!!

Smaragdoula 26 Αυγούστου 2009 στις 5:31 μ.μ.  

Καλησπέρα Δημητρό!
Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου..
Γεμάτη μυρωδιές η εγγραφή σου..:)

Η αλήθεια είναι πως τον Αγιο Φανούριο ποτέ δεν τον μνημονεύαμε στο σπίτι μου.. Μέχρι που ένα βράδυ, η αδερφή μου που έβλεπε εναν δυνατό εφιάλτη, ξυπνάει απο την τρομάρα της φωνάζοντας τον Αγιο Φανούριο να την βοηθήσει!!
Ξυπνήσαμε όλοι απο τις φωνές της -και μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Αγιος που φώναξε πάνω στον πανικό της!.. ενώ μπορούσε να πει τόσα άλλα...
Κι επειδή καταλάβαμε ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τυχαίο, έκτοτε τιμάμε τον Αγιο Φανούριο και κάνουμε φανουρόπιτα --να, σαν σήμερα..

Uid 26 Αυγούστου 2009 στις 6:10 μ.μ.  

Όμορφη ιστορία!!!
Μας ταξίδψες πάλι Δημήτρη.

Εγώ λέω να φτιάξουμε μια Φανουρόπιτα μπας και φανερωθεί η χαμένη λογική κάποιων...

Καλό σου απόγευμα συνταξιδιώτη μου.

korinoskilo 26 Αυγούστου 2009 στις 8:27 μ.μ.  

δεν την ηξερα την ιστορια του αγ φανουριου..... ξερω οτι γινετε χαμος στην εκκλησια του στην τουμπα καθε χρονο....

2 φορες που πηγα παντως .... σε ασχετες στιγμες... ειχε παντα φανουροπιτες.... και ο κοσμος περναει χαμογελαστος.... περνει κοματι... ευχετε σε αυτον που την δινει...μεσα απο την καρδια του....

σ ευχαριστω που μας εμαθες την ιστορια

καλο βραδυ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS 26 Αυγούστου 2009 στις 9:02 μ.μ.  

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΧΘΕΣ ΓΥΡΙΣΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΙς ΠΙΤΕΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Lilith 26 Αυγούστου 2009 στις 10:52 μ.μ.  

Τώρα κατάλαβα γιατί όταν σου προσφέρουν το κομμάτι από τη φανουρόπιτα, σου λένε "φάε για να μακαρίσεις τη μάνα του Αγ. Φανουρίου".
Πάντα νόμιζα ότι την μακαρίζαμε επειδή ήταν καλή! :)))
Ευχαριστούμε και σένα και τη μητέρα σου για την ιστορία και τη συνταγή!
Πάω να την κάνω save. :)

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 8:53 π.μ.  

Issale καλή σου μέρα, με πολλή χαρά διάβασα την απάντησή σου. Ήταν τόσο κοντινή μου!!!
:)
Να είσαι καλά!!

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 8:55 π.μ.  

Καλημέρα Σμαραγδούλα, τι σύμπτωση!! Κάποια άλλη φορά θα σου πω κι εγώ το θαύμα που έζησα σήμερα!!! Απίστευτο!!!
Σαν κι εσένα κι εγώ...τυπικός και σχεδόν γραφικός...αλλά...
Να είσαι καλά!!! Να μας φέγγει!!!

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 8:57 π.μ.  

Μερικά πράγματα φίλε πειρατή είναι τόσο φανερά, που είναι στ' αλήθεια τόσο περιττές όλες οι πίτες του κόσμου!!!! Εγω ευχαριστώ που μου δείχνεις και άλλες θάλασσες...
:)
Καλημέρα!

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 8:58 π.μ.  

Λένα, αυτό είναι και το ζητούμενο νομίζω: η χαρά και η ευχή μέσα από την καρδιά. Ας είμαστε όλοι καλά και κάτω από την προστασία εκείνων που μας προσέχουν....Καλή σου μέρα!

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 8:59 π.μ.  

Με πολλή χαρά σε υποδέχομαι φίλε Σκρουτζάκο, έχεις δίκιο, σήμερα και αύριο. Καλό χειμώνα εύχομαι!

Δημητρης 27 Αυγούστου 2009 στις 9:00 π.μ.  

Είναι ωραίο Λίλιθ να μαθαίνουμε την ιστορία πίσω από τις πράξεις. Τότε αυτές παίρνουν άλλο νόημα. Ευχομαι να πετύχει και στον φούρνο το save!
:)
Καλημέρα!