οι άγιοι

Τούτες οι μέρες, πλησιάζοντας τον Δεκαπενταύγουστο, έχουν κάτι το ιδιαίτερο για μας.
Σ' έναν τόπο όπου τα πάντα ήταν εξαρτημένα από την τύχη και πάνω από όλα η υγεία, όταν οι επιδημίες έκαναν θράυση και οι ενδημικές αρρώστειες τις περισσότερες φορές ήταν θανατηφόρες, ούτε νοσοκομείο ούτε φαρμακείο και πολλές φορές ούτε γιατρός δεν υπήρχε στο νησί.
Η λαχτάρα για την απόκτηση ενός παιδιού, η αγωνία για τον ξενιτεμένο, η προσδοκία της καρποφορίας της γης, που ήταν ο βασικός παράγοντας της επιβίωσης των ανθρώπων και των ζώων, που ήταν οι άμεσοι συνεργάτες τους, τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα που πολλαπλασίαζαν την δύναμη και τις δυνατότηες των ανθρώπων ούτε τα επιστημονικά μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος επεμβαίνει για να προλάβει η να διορθώσει τις ιδιοτροπίες της φύσης, όπως είναι η αναβροχιά και οι ασθένειες, όταν τα λογης λογης παράσιτα και ζουζούνια απειλούσαν να φάνε τον μοχθο και να καταστρέψουν την σοδειά, τοτε που κανένας δεν υπήρχε να δώσει ένα χέρι, ήταν πολύ φυσικό ο άνθρωπος να καταφεύγει σε βοήθεια από το Θεό.
Μόνο που αυτός ήταν πολύ ψηλά, και ήταν πιθανόν να μην μας ακούσει και μας συντρέξει.
Μας ήταν λοιπόν πιο βολικό να έρθουμε σε επαφή με τους αγίους μας, που τους ήταν πιο οικιείοι και γνώριμοι.
Αυτούς μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε κάθε μέρα στο σπίτι τους, το ξωκλήσι και να κουβεντιάζουμε μαζί τους όλα μας τα βασανα. Τι πιο φυσκικό να κουβεντιάζεις και να ανοίγεις την καρδιά σου σε κάποιον, που σε κοιτάζει στα μάτια με κατανόηση, που νιώθεις πως είναι έτοιμος να κατέβει από το εικονοστάσι και να σου δώσει το χέρι, που ποτέ δεν θα πει σε κανένα το μυστικό σου.
Κάθε αναφορά μας σε έναν άγιο ήταν μια ελπίδα και κάθε επισκεψη σε αυτόν ήταν μια ευκαιρία να πουμε το παραπονο μας πρόσωπο με πρόσωπο και να ζητήσουμε την βοήθεια του.