χωρίς τραγούδι πανηγύρι δεν γίνεται

Ο Ιμβριώτης αγαπά πολύ το τραγούδι. Τραγουδά όλες τις ώρες της μέρας.
Πόσο μάλλον, όταν επιστρέφει στην πατρίδα ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο.
Τότε, στις καλές μέρες, τραγουδούσε, και τραγουδά μπορώ να πω, όπου βρεθεί. Στο χορό, στην παρέα, στο πανηγύρι, στο γάμο. Και στη δουλειά, με συντροφιά η μόνος. Οταν οδηγεί το κοπάδι στη βοσκή, τα βόδια στο χωράφι. Ακόμα και όταν ζευγαρίζει, (οργώνει) σκυμμένος πάνω στο αλέτρι παρασφυρίζει κάποιο σκοπό. Όταν, καβάλα στο ζο του, πήγαινε στη δουλειά, όταν θέριζε, όταν τρυγούσε, όταν μάζευε ελιές, ανεβασμένος στην σκάλα τραγουδούσε:

Στη σκάλα π' ανεβαίνεις, ν' ανέβαινα κι εγώ,
σε κάθε σκαλοπάτι να σε γλυκοφιλώ.

Οταν άπλωνε τα δίχτυα στην άμμο, όταν μάζευε τα πανιά της βάρκας, σιγοτραγουδούσε.
Το τραγούδι για τον Ιμβριώτη δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας εύθυμης διάθεσης. Είναι πηγαίο και αυθόρμητο στοιχείο έκφρασης της κάθε στιγμής. Όταν η καρδιά είναι πλημυρισμένη από έρωτα, προσδοκία, χαρά και πίκρα ακόμα, τραγουδα.
Οι Ιμβριώτες δεν τραγουδούσαν μοντέρνα ξενόφερτα τραγούδια, εκτός από τα γνωστά στο πανελλήνιο Πολίτικα και Σμυρναίκα, όπως το "Σαν τα μάρμαρα της Πόλης", "Εγώ είμαι του ψαρά ο γιος", "Μαρουλιά" και άλλα.
Άλλοι σκοποί και τραγούδια που έφεραν το όνομα της καταγωγής τους και που χορεύονταν ήταν "ο Σμυρνιός", ο Καλαματιανός, ο Συλ'βριανός.
Για περισσότερα επιφυλάσσομαι στο μέλλον αγαπητοί συν-νοσταλγοί της αληθινής ζωής.

Αντε να το πάμε όλοι μαζί: