η ώρα του ήμαρος

Τέτοιες μέρες του Αυγούστου, από όλο τον κόσμο, παιδιά μιας μάνας βιασμένης από Τούρκους και Έλληνες, έρχονται να την συντρέξουν. Με αεροπλάνα και βαπόρια, που λέει και ο τραγουδοποιός, προσκυνώντας τα άγια χώματα, της γης που τους γέννησε, καταφτάνουν ομαδικά. Για να ανάψουν τα καντήλια από τις εκκλησιές


και τα ξωκλήσσια




Ύστερα πηγαίνουν στους τάφους των γονιών, των παππούδων και γιαγιάδων.




Τριγυρνούν στις πλατείες





στους καφενέδες



Για να ξαναδώσουν την χαμένη ζωή, να φέρουν την ελπίδα πως τίποτα δεν χάνεται από εκείνα που αγαπάς.


Πηγαίνουν για μπάνιο στις παραλίες



και της Παναγιάς το μεγάλο γλέντι: με την εκκλησιά, το πανηγύρι και τους χορούς


Αξίζει, όταν γυρίσουμε να μιλήσουμε για τα πανηγύρια. Να είμαστε καλά μόνο και να μην αφήνουμε κανέναν να μας κλέβει την αγάπη από την καρδιά μας. Καλή αντάμωση.

Read more...

Στην Παναγιά την Μπαλωμένη

Στην Ίμβρο θαυματουργή είναι η "Παναγιά η Μπαλωμένη".
Είναι χτισμένη στην μέση μιας κάθετης σχεδόν πλαγιάς, που κατεβαίνει ως τη θάλασσα απέναντι στη Σαμοθράκη. Η τοποθεσία λέγεται Μεσάδι. Βρίσκεται σχεδόν σε ίση απόσταση από τα χωρια Σχοινούδι και Αγρίδια. Ο δρόμος είναι γεμάτος κακοτοπιές. Περνάει ανάμεσα σε γκρεμούς και χαράδρες. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους προσκυνητές να πηγαίνουν δυο ώρες δρομο με τα πόδια και πολλές φορές ξυπόλητοι.
Κάθε χρόνο το Δεκαπεντάυγουστο, ανήμερα της γιορτής της, κόσμος πολύς πήγαινε, γιατί ήταν παρηγοριά και ελπίδα όλων των πονεμένων και των πενομένων.
Μεγάλη η χάρη της. Πολλά τα τάματα.
Οι πιο πολλοί πήγαιναν με τα πόδια αλλά όχι με "άδεια χέρια". Άλλος σήκωνε στην αγκαλιά ένα παιδί που του "έδωσε η χάρη της", η το έσωστε από βαριά αρρώστια, άλλος κουβαλούσε στον ώμο ένα λαγήνι λάδι, άλλος σαν τον καλό ποιμένα ένα αρνί ζωντανό, άλλος έναν τρουβά κερί κι άλλοι άλλα, ο,τι είχαν τάμα.
Κι όλοι ετούτοι, οι πιο πολλοί ξιπόλητοι περπατώντας πάνω στις σκληρές πέτρες που έκαιγαν από τον αυγουστιάτικο ήλιο, τα ξερά σύκα και αγκάθια. Δεν ήταν λοιπόν μόνο η προσφορά, αλλά και η δοκιμασία, στην οποία υπέβαλαν τον εαυτό τους, μια δοκιμασία που ήταν χαρά και ικανοποίηση, γιατί όπως έλεγαν και ομολογούσαν, ούτε κούραση, ούτε πόνο αισθάνονταν κι ούτε ένα σημάδι κακουχίας φαίνονταν στα πόδια τους.
Απίστευτο με τα μέτρα της λογικής, λογικό όμως με τα σταθμά της πίστης. Σαν τους Αναστενάρηδες, που αλωνίζουν ξιπόλητοι τα αναμένα κάρβουνα και δεν καίγονται.
ΥΓ
Τούτο το τελευταίο, ο Ερημίτης http://herimitis.blogspot.com θα το πει καλύτερα.
ΥΓ2
Ετοιμάζομαι για ταξίδι...

Read more...

οι άγιοι

Τούτες οι μέρες, πλησιάζοντας τον Δεκαπενταύγουστο, έχουν κάτι το ιδιαίτερο για μας.
Σ' έναν τόπο όπου τα πάντα ήταν εξαρτημένα από την τύχη και πάνω από όλα η υγεία, όταν οι επιδημίες έκαναν θράυση και οι ενδημικές αρρώστειες τις περισσότερες φορές ήταν θανατηφόρες, ούτε νοσοκομείο ούτε φαρμακείο και πολλές φορές ούτε γιατρός δεν υπήρχε στο νησί.
Η λαχτάρα για την απόκτηση ενός παιδιού, η αγωνία για τον ξενιτεμένο, η προσδοκία της καρποφορίας της γης, που ήταν ο βασικός παράγοντας της επιβίωσης των ανθρώπων και των ζώων, που ήταν οι άμεσοι συνεργάτες τους, τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανικά μέσα που πολλαπλασίαζαν την δύναμη και τις δυνατότηες των ανθρώπων ούτε τα επιστημονικά μέσα, με τα οποία ο άνθρωπος επεμβαίνει για να προλάβει η να διορθώσει τις ιδιοτροπίες της φύσης, όπως είναι η αναβροχιά και οι ασθένειες, όταν τα λογης λογης παράσιτα και ζουζούνια απειλούσαν να φάνε τον μοχθο και να καταστρέψουν την σοδειά, τοτε που κανένας δεν υπήρχε να δώσει ένα χέρι, ήταν πολύ φυσικό ο άνθρωπος να καταφεύγει σε βοήθεια από το Θεό.
Μόνο που αυτός ήταν πολύ ψηλά, και ήταν πιθανόν να μην μας ακούσει και μας συντρέξει.
Μας ήταν λοιπόν πιο βολικό να έρθουμε σε επαφή με τους αγίους μας, που τους ήταν πιο οικιείοι και γνώριμοι.
Αυτούς μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε κάθε μέρα στο σπίτι τους, το ξωκλήσι και να κουβεντιάζουμε μαζί τους όλα μας τα βασανα. Τι πιο φυσκικό να κουβεντιάζεις και να ανοίγεις την καρδιά σου σε κάποιον, που σε κοιτάζει στα μάτια με κατανόηση, που νιώθεις πως είναι έτοιμος να κατέβει από το εικονοστάσι και να σου δώσει το χέρι, που ποτέ δεν θα πει σε κανένα το μυστικό σου.
Κάθε αναφορά μας σε έναν άγιο ήταν μια ελπίδα και κάθε επισκεψη σε αυτόν ήταν μια ευκαιρία να πουμε το παραπονο μας πρόσωπο με πρόσωπο και να ζητήσουμε την βοήθεια του.

Read more...

Τι είναι;

Μέσα στην παιχνιδιάρικη καλοκαιρινή διάθεση, απαραίτητα ήταν τα αινίγματα.
( Ηδη νιώθω καλύτερα από το κακό μάτι, αλλά αφήνω για την άλλη μας συνάντηση να σας πω τι έκανε η κυρά Μαρίκα. Κυριακή σήμερα, κι εμείς την ευλαβούμαστε την μέρα αυτή. Είναι για άλλα πράγματα. Χώρια που τώρα, στον δρόμο για τον Δεκαπεντάυγουστο κυριαρχεί μια άλλη ατμόσφαιρα. Ολα θα τα πουμε! Με την σειρά τους.)
Λοιπόν τι σας έλεγα;
Α, ναι. Παιχνίδι το καλοκαίρι.
Εκεί, στην παραλία, ανάμεσα στο μάζεμα των κοχυλιών, εκεί που τα τραγούδια μας μπερδέυονταν με τον σκοπό των κυμμάτων, κάποιος πεταγόταν και έλεγε:
" Άψυχο, ψυχή δεν έχει
και στον ουρανό ανεβαίνει.
Τι είναι;"
Ολα σταματούσαν για λίγο. Σαν πινελιές, σε πολύχρωμο καμβά πετάγονταν λέξεις από δω κι από εκεί:
Ο αγέρας!
Οχι
Η σκόνη
Οχι
Ο καπνός
Ναι!!!!
Η σειρά μου τώρα:
"Καλή μάνα, όμορφη κόρη, τρελό εγγόνι"
Αυτό είναι δύσκολο!!!
το ξέρω!!! το ξέρω!!
Τι είναι ντε;
Το κλήμα, το σταφύλι, το κρασί!!!
Μπράβο!!!
Πάμε για βουτιά όλοι μαζί!!!
Εεεεεεε!!!!!!

ΥΓ
Κι όσο εμείς θα είμαστε μέσα στην θάλασσα, εσύ που θα μας κοιτάς σκέψου και πες αν θα το βρεις:
"Χιλιοτρύπητο λαγήνι
και σταλιά νερό δεν χύνει"
Τι είναι;;

Read more...

το χαμαλί

Σήμερα νιώθω αδικαιολόγητα κακόκεφος.
Δεν ξέρω...κομάρες σε όλο το κορμί με εμποδίζουν στη δουλειά. Ούτε και για παιχνίδι έχω ιδιαίτερη όρεξη.
Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και όμως, τα βλέφαρα μου είναι βαριά, σα να νυστάζω. Δώστου να χασμουριεμαι ασταμάτητα. Αισθάνομαι σαν άρρωστος.
"Καλέ τι άρρωστος, βασκαμένος είσαι" είπε η κυρά Μαρίκα μόλις της το είπα.
Να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Πω, πω! βασκαμένος!!
Το έχουμε για μεγάλη προσβολή εμείς να είνα κανείς βασκαμένος. Αλλά, τι να γένει... αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Και να δεις που τόλεγα:
Να μη ξεχάσω να βάλω το χαμαλίκι εχθές στην επίσκεψη. Το ξέχασα και νάτα τώρα.
Τι είναι το χαμαλί;
Είναι ένα μικρό, τόσο δα, σα μαξιλαράκι, μέσα εκεί έχω, λίγο ξερό λουλούδι του Επιταφίου, η γιαγιά μου το λέει "τ' Χ'στού του λουλούδ'", ένα κουκί λιβάνι, ένα ψίχουλο ψωμί από πρόσφορο και ένα μικρό καρφάκι.
Τι το θέλω το καρφάκι;
Μα για να καρφώνω το κακό μάτι που θα πέσει πάνω μου!!!
Δεν το είχα και νάτα τώρα τι τραβάω!!!
"Αντε έλα!" φώναξε τη κυρά Μαρίκα " έχω βάλει θυμιατό!!!
"Τι να κάνω... θα πάω!"

Read more...

βαλάντωσε η ψυχή και θέλει τραγούδι...

"Βαλάντωσε η ψυχή μου Δημητρό!"
"Κ' η δική μου" είπα και γύρεψα λίγο αγέρα. Ευτυχώς τούτες τις μέρες ο καιρός μας κάνει τη χάρη και φυσάει!!!
"Τι θέλεις;" τον ρώτησα λες και δεν ήξερα...
"Τραγούδι θέλω!" φώναξε όσο μπορούσε, και μέσα στη φωνή του καταλάβαινες πως ήδη η ψυχή του είχε αρχίσει τον σκοπό.
"Να φέρω το ράδιο;"
"Ποιο ράδιο μωρέ Δημητρό; Για τέτοια είμαστε!! Εσεις οι πρωτευουσιάνοι..."
Πριν τον προλάβω, πηγαίνει μέσα, βγάζει ένα δεύτερο βιολί που είχε, - το πρώτο το είχε θάψει στο χωραφάκι του την μέρα που θα φεύγαμε - και ξεκίνησε το τραγούδι:

Ένα πουλί, χρυσό πουλί, πήγα να το μερώσω,
Και να το βάλω στο κλουβί και να το καμαρώσω,
Κι απάνω που το μέρωσα, πουλί αγαπημένο,
Άνοιξε τις φτερούγες του, μ’ άφησε πικραμένο.
Παίρνω τα μάτια κλαμένα και τα βουνά ρωτώντα.
Βρίσκω βρύσες και κρύα νερά και δένδρα ανθισμένα.
-παρακαλώ βρυσούλες μου, και προσκυνώ σας κιόλα,
Μην είδατε κανέ πουλί να ήπιε απ’ το νερό σας;
Και εσείς δένδρα πολύκαρπα, να φαγ’ απ’ τον καρπό σας;
-πολλά πουλάκια πέρασαν και ήπιαν απ’ το νερό μας,
Κοιμήθηκαν στον ίσκιο μας, κι έφαγαν τον καρπό μας.
-για πέστε μας σημάδια του, ίσως το ξαναβρούμε.
-πράσινες, χρυσοκέντητες είχε δύο φτερούγες
Κι όπου πάγει και σταθεί μοσχομυρίζει γιασεμί.

Εγώ δεν ήμουν άλλο εκεί, στο μικρό σαλονάκι.
Ήμουν στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής:

"Δεν είπαμε για χορό τίποτα..." λέω
"Θα πούμε παρακάτω... θα πούμε...αλλά τι λέω; με μπερδέψατε άτιμοι πρωτευουσιάνοι!! Λέγεται μωρε ο χορός;;;"
"Αλλα τι;"
"Χορεύεται Δημητρό!! Χορεύεται!!!"

Read more...

τα φαντάσματα οι αριθμοί

"Έλα παππού! Προχώρα! Θα χάσουμε το λεωφορείο!"
"Σιγά Δημητρό μου, σιγά! Δεν είμαστε στην ίδια ηλικία! Τι τα πέρασες τα πόδια μου, μηχανάκια;"
Με αυτά και με κείνα, το χάσαμε.... Τώρα αντε να περιμένουμε στη στάση ένα τέταρτο.
"Και κάνει και ζέστη! είπα εγώ, κοιτώντας λίγο θυμωμένα το γέρικο τούτο σώμα που αγκομαχούσε
Εκείνο το γελάκι του όμως, έχει την ικανότητα να εξαφανίζει ακόμα και τα πιο μαύρα σύννεφα
"Έλα πες το!" μου λέει
"Ποιό;"
"Αυτό που θέλεις! Για τα γηρατειά..."
"Καταραμένα να είναι!" γκρίνιαξα
"Ευλογημένα! είπε εκείνος συνεχίζοντας το χαμόγελο. Ευλογημένα. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι...της ζωής...αν είσαι καλός μαθητής...."
"Γεμίζει η Ευρώπη δασκάλους" είπα εγώ "Το ξέρεις οτι γερνάει η Ευρώπη;"
"Γεννάει;"
"Αντε καλά! μου θέλεις και δασκάλους! "Γερνάει!'
"Καλά το είπα, τότε, γεννάει!"
"Τι γεννάει καλέ;"
"Τον πόθο για ανανέωση, είπε εκείνος κοιτώντας μακριά "Τι λένε τα νούμερα;"
"Λιγότερες γεννήσεις, περισσότερος ο μέσος χρόνος ζωής"
"Μάλιστα! ενώ τα αντίθετα γίνονται στην πατρίδα." είπε και ξεδίπλωσε ένα χαρτί. Κοίτα:

Οι τούρκοι είναι οι γέροι στο νησί και οι έλληνες οι νέοι. Βλέπεις πως πεθαίνουν εκεί, δίχως την πολυτέλεια της Ευρώπης για αλλαγή;"
"Ναι" αναστέναξα. "Μα είναι μέχρι το 2001, τώρα έχουμε 09. Τι να γίνεται τώρα; Τι έγιναν οι αριθμοί;"
"Φαντάσματα..." είπε "φαντάσματα, απογοητευμένα..."

Read more...

άλλες εκκλησιές, άλλοι άνθρωποι

Μέχρι εδώ ακούγονται οι καμπάνες της μεγάλης εκκλησίας. Είναι μεγάλη, επιβλητική.
Περνάς από μπροστά της και σε πιάνει δέος... και μερικές φορές φόβος... και θες δε θες κανεις τον σταυρό σου γιατί λες "ποιος τα βάζει με τον Θεό τώρα...."
"Δεν είναι σωστά πράματα αυτά!" θύμωνε ο παππούς "στην πατρίδα είχαμε άλλο τρόπο..."
"Τι λες τώρα;" τον τσιγκλούσα
"Τι λέω! Τέτοια θέατρα δεν τα είχαμε!"
"Δεν νομίζω οτι μιλάς σωστά" τον μάλωνα
"Τις θυμάσαι τις εκκλησίες μας; Θυμάσαι πόσο ταπεινά ήταν όλα;"
Και θυμήθηκα
















Αυτό είναι ένα ξωκλήσι. Προσπαθεί να είναι εγκατελλειμένο, αλλά ο παπας δεν το αφήνει.
"Είσαι προορισμένο να ζήσεις στον αιώνα" του έλεγε κάθε φορά, του μίλαγε, σαν να ήταν άνθρωπος, σαν να έβλεπε κάτι απο το Θεό σε αυτό
"Δεν ήταν μόνο τα ξωκλήσσια" είπε ο παππούς. Τις εκκλησιές που λειτουργούμασταν θυμάσαι;
"Τι θυμάμαι" είπα












"Η Χάρη γλύκαινε την ψυχή ως την πηγή της"
"Ναι, γίνε και ποιητής τώρα" με πείραζε.
"Δεν σε πειράζω καθόλου! συνέχισε "μια μέρα θα γίνεις συγγραφέας. Μα το νου σου! Την πατρίδα και τα μάτια σου!"
Αυτό πάντα το έλεγε με δάκρυα στα μάτια και στην καρδιά
"Λοιπον;" ξαναρώτησε "έχουν καμιά σχέση οι εκκλησιές μας, με τα μεγαθήρια ετούτα στις πόλεις;"
"Είναι πιο πολλοί οι άνθρωποι..." είπα
"Είναι άλλοι άνθρωποι..." τόλμησε εκείνος
Κι εγώ θυμήιηκα τον Κόντογλου:
« Μυστήριο μεγάλο είναι το πώς έρχεται στον κόσμο ο άνθρωπος. Εμένα γραφτό μου ήτανε να γεννηθώ στην Ανατολή, αλλά η ρόδα της τύχης, που γυρίζει ολοένα, ξερίζωσε από τα θεμέλια τον τόπο μου και με έριξε στην ξενιτιά, σ’ ανθρώπους που μιλούσανε την ίδια γλώσσα με μένα, πλην όμως που είχαν άλλα συνήθεια. Το πουλί το θαλασσοδαρμένο, πως βρίσκει ένα βράχο μέσα στο πέλαγο και κάθεται και στεγνώνει τα φτερά του, έτσι βρίσκουμαι και ‘γω σε τούτα τα χώματα.»

Read more...

ταξιδάκι

Το καλοκαίρι είναι εποχή για την καρδιά να πετάξει,πέρα, μακρυά...
Ίσως και μέχρι το σπίτι της...
Για τούτο το ταξίδι, δρόμος πολλές φορές στρώνεται με φωτογραφίες που σε έχουν δεμένο με προορισμούς.
Ενας φίλος καλός, από εκείνους που ανθίζουν σε παράξενους τόπους...πειρατικούς... λέει πως όπου να πας, όσο μακριά κι αν φύγεις, στο τέλος θα γυρίσεις εκεί που γεννήθηκες. Με κάποιο τρόπο ο τόπος αυτός σε έχει δεμένο, με μυστική ασημένια κλωστή. Ο Ερημίτης ( http://herimitis.blogspot.com) θα μιλήσει πιο καθαρά για τούτη την "κλωστή". Προς το παρόν λέγαμε πως ο τόπος σου σε κρατά κοντά του, έτσι η αλλιώς.
Ας είναι.
Για ταξίδια, για γέφυρες, για φωτογραφίες.
Σα να τον ακούω να μιλά με κείνη την αριστοκρατική φωνή, που μοιάζει με βιολιού καημό και ανάλαφρο χορό. Τον παππού λέω. Τον Νικόλα.

"Που την βρήκες αυτή;"
"Μερικοί νομίζουν υπάρχει αυτό που λένε θάνατος" του είπα εγώ έχοντας στο νου μου κάτι κουβέντες, "αλλά να που είναι ψέμα. Είναι τόσο παραπλανητικά τα σύνορα, όσο το να θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλο σου. Μου θυμίζει τους ελέφαντες που κρίβονται πίσω από τις παπαρούνες"
"Ποιούς;"
"Τους ελέφαντες που κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες. Τους έχεις δει;"
"Ε...όχι.."
"Είδες τι καλά που κρύβονται;"
"Χα χα!! Από εδώ τα φέρνεις, από εκεί τα φέρνεις" είπε " μια στ' αστεία μια στα σοβαρά, το λες το δικό σου"
"Την βρήκα λοιπόν την φωρογραφία σου, επειδή δεν την είχα χάσει ποτέ. Την είχα από τότε που την τράβηξες. Δεκαοχτάχρονο παλλικάρι στην Πόλη. Αλλά δεν έχω μόνο αυτό. Θα σου θυμήσω πως εκτός από το βιολί, έγραφες και στιχάκια. Το θυμάσαι;"
"Στη γιαγιά μου..."
"Επιτρέπεις;"
"Μπορώ να παίζω σκοπούς μόνο για μένα;"
"Μπορείς!" του λέω "αλλά τότε δεν είναι σκοποί. Είναι ά-σκοποι! Κατάλαβες;"
"Κατάλαβα!"
"Μακάρι, από το συναίσθημα σου να λυγίσει ένας σημερινός, δήθεν, μοντέρνος άνθρωπος. Μακάρι..."

Ποιός μπορεί να εμποδίσει το νου από το να ανοίξει πανιά λοιπόν;
Καλοκαίρι στην Ίμβρο:

Read more...

"Α ρε πιλάφια!!!"

Ευτυχώς που τελευταία φυσάει ένα δροσερό βόρειο αεράκι, και κάνει τις επιθυμίες μου για περίπατο πραγματικότητα.
Ετσι άδραξα την ευκαιρία και κανόνησα μια συνάντηση με εκείνους που υπηρετήσαμε μαζί στο Ναυτικό.
Μου αρέσουν τέτοιες συναντήσεις.
Με παλιούς συμμαθητές, με εκείνους που συνυπηρετήσαμε, με πατριώτες από τα μέρη μας.
Εχουν χάρη. Σκεπασμένες με ένα πολύχρωμο καμβά αναμνήσεων, νιώθεις σχεδόν προστατευμένος μέσα εκεί, από το δρεπάνι του χρόνου.
Είναι και δυο "μόνιμοι" στην παρέα. Μόλις τους δούμε, φωνάζουμε όλοι:
"Καλώς τα πιλάφια!!"
Και δώστου τα γέλια και τα πειράγματα. Όπως τότε.
Πιλάφια τους ανεβάζαμε, πιλάφια τους κατεβάζαμε. Νομίζω πως ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει.
"Ρε σεις", λέει ένας τους "δεν σταματάμε σήμερα αυτό το βιολί, και να κάνουμε στην πράξη αυτό που λέτε;"
"Πάει, σαλέψανε από το πολύ πιλάφι!" είπα εγώ.
"Για σένα πήγαινε η πράταση" μου λένε. "Ολο λόγια είσα μου φαίνεται!! Σμύρνη και Μικρασία και ήθη και έθιμα και φαγητά! Είναι ή δεν είναι φαγητό το πιλάφι;"
Σώπασαν όλοι και πήραν να με κοιτάζουν με νόημα.
"Αντε ρε! είπε γελώντας "θα σας κάνω το τραπέζι σήμερα" "Πάμε σπίτι μου!"
Στριμωχτήκαμε στην κουζίνα όλοι.
"Ατέμ πιλάφ" θα φάμε.
"Τι;" είπαν οι μονιμάδες και ξερογλύφτηκαν
"Ατζεμ πιλάι!" έτσι, για να σας τιμήσω.
"Ευκολο είναι;"
"Εμεις εκεί, είμασταν μερακλήδες! Αυτό το ξέρετε! Δεν σημαίνει όμως οτι ξοδεύαμε ώρες στην κουζίνα. Είχαμε και άλλες δουλειές. Μουσική. Πολιτισμό. "
"Και χωράφια!" με πείραξαν οι άλλοι
"Ναι ρε και χωράφια, γιατι τι έχουν τα χωράφια. Δίχως αυτά δεν θα τρώγαμε σήμερα το πιλαφι αυτό. Λοιπόν, χρειάζομαι: 2 κούπες ρύζι γλασσε, 1 κούπα κριθαράκι, λίγο λάδι, 5 μιση κούπες νερό και αλατοπίπερο."
"Και πως γίνεται;"
"Θα βάλω το λάδι στην κατσαρόλα, ύστερα θα ρίξω το κριθαράκι μέχρι να γίνει καφετί, θα ρίξω το νερό και το αλάτι και θα σκεπάσω την κατσαρόλα. Μόλις βράσει το νερό, θα ρίξω το ρύζι και θα περιμένω να πιεί όλο το νερό. 2 3 ανακατέματα θέλει."
"Αυτό ήταν;"
"Αυτό" έτσι το κάνει ο παππούς μου.
"Δεν έχει κάποιο μυστικό; κάτι να κάνεις ρε παιδί μου το κομμάτι σου σε καμιά... ξέρεις τώρα...."
"Αντε ρε, αφού θέλετε να τα μάθετε όλα θα σας πω. Η κυρα Μαρίκα η γειτόνισσα έλεγε πως το ρύζι δεν το πλένει για να γίνει σπυρωτό. Εκείνη το φτιάχνει με ζωμό από κοτόπουλο χωριάτικο, το οποίο αφού το έβραζε, το έβαζε στο φούρνο και με το ζωμό έφτιαχνε το πιλάφι"
"Ξαμολυθείτε! φέρτε τα χρειαζούμενα. Το μεσημέρι έχουμε τραπέζι!!
"Σα να το βλέπω μπροστά μου το πιλάφι"

"Μπαχαρικά;"
"Μα θέλει και ρώτημα; το είδες άλλωστε... κανέλλα!!!!!!

"Επιδόρπιο;"
"Θα φάμε το καρπούζι που το έχουμε βάλει από το πρωί στην θάλασσα! Να κοιτάξτε:

"Μας καλομαθαίνεις" είπαν όλοι με ένα στόμα
"Αν σας αρέσει, θα κάνουμε κάτι μεγαλύτερο την άλλη φορά"
"Μπορείτε να το μοιραστείτε με όλους, με τους μπλογκερς, ίσως και αυτοί έχουν κάτι να μοιραστούν μαζί μας"
"Θα γίνει ένα τσιμπούσι!!! Αλλο πράγμα!!!
"Κρασάκι;"

Read more...