Σκέφτηκα πως τούτη η μικρή ιστοριούλα θα ταίριαζε στο κλίμα των ημερών...
Όλα ξεκινούν από εμας, από τον προσωπικό μας κύκλο.
Από την οικογένειά μας.
Να έχεις μπροστά σου δυο "τεράστια" μάτια να σε κοιτούν ορθάνοιχτα, περιμένοντας από σένα να τους πεις για τη Γη. Να κοιτούν από την τηλεόραση όλες τις καταστροφές και ύστερα να γυρνούν σε σένα, να κουλουριάζονται στην αγκαλιά σου και να περιμένουν, με ένα σου χάδι, να τους πεις πως όλα είναι εντάξει.
Όμως δεν είναι εντάξει. Η γη είναι άρρωστη.
Να πεις για τους πάγους που λιώνουν. Για την ατμόσφαιρα την αποπνικτική. Για την θαλασσα που ανεβαίνει και μπορεί να πνίξει πόλεις. Για τα σκουπίδια που μας πνίγουν. Για τον αέρα που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε.
Για την αδιαφορία.
Πως να μιλήσεις. Υπάρχουν ορισμένα βιβλία που βοηθούν, για το πως οι γονείς μπορούν να είναι οικολογικά ευαίσθητοι. Μα είναι αρκετό; Μπορεί κανείς να είναι τίμιος απέναντί τους;
Όταν στο τέλος ακούς:
" Mη μου λες άλλα. Με τρομάζεις".
"Πως να μιλήσεις στα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!"
Αν τα καταφέρεις, θα είναι αφού έχεις αφυπνήσει, καθησυχάσει, τον εαυτό σου. Το παιδί είσαι εσύ.
Εσύ που θέλεις να παίζεις ελεύθερα στις γειτονιές, να απολαμβάνεις τις θάλασσες, να απολαμβάνεις το βουνό, το δάσος.
Να κάνεις τις αναμνήσεις σου παρόν.
Να νιώθεις μέσα στο σπίτι σου ευτυχισμένο
Ας δούμε την αυριανή μέρα,
μέσα από τα μάτια των λουλουδιών!!!
Εικόνες που μαγεύουν και εικόνες που πληγώνουν περιέχει το ντοκυμανταίρ Home του γάλλου φωτογράφου Γιαν Αρτυς Μπερτράν, το οποίο θα κάνει πρεμιέρα την παγκόσμια ημέρα του περιβάλλοντος, στις 5 Ιουνίου, σε όλο τον κόσμο. Ο γάλλος φωτογράφος, δημοσιογράφος και ακτιβιστής, βρέθηκε στη χώρα μας την Δευτέρα για την προώθηση της ταινίας.
Ο Μπερτράν κινηματογράφησε σκηνές από όλο τον πλανήτη με μία κάμερα στερεωμένη σε αεροπλάνο. Το αποτέλεσμα της τρίχρονης εργασίας έχει «δεθεί» σε ένα ντοκυμανταίρ – η πρώτη του κινηματογραφική προσπάθεια – με τίτλο Home. H ταινία θα κάνει πρεμιέρα την Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) σε κινηματογραφικές αίθουσες και τηλεοπτικά κανάλια ανά τον κόσμο.
Όπως δήλωσε «αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος, σε μια εικοσαετία από σήμερα, θα έχουμε χάσει τα πάντα» ενώ μίλησε επίσης για «μαζική άρνηση να πιστέψουμε αυτό που όλοι γνωρίζουμε».
Τα χρήματα για το ντοκυμανταίρ έδωσε ο γνωστός Γάλλος σκηνοθέτης Λυκ Μπεσόν (Απέραντο Γαλάζιο, Το Πέμπτο Στοιχείο). Σε αυτόν αποτάθηκε ο Μπερτράν και εκείνος δέχτηκε παρότι «μία τέτοια ταινία δεν μπορεί να είναι εμπορική» όπως δήλωσε ο Μπερτράν.
Ερωτηθείς για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα γυρίσματα του ντοκυμανταίρ, ο Μπερτράν δήλωσε ότι σε πέντε χώρες αντιμετώπισε προβλήματα.
Στην Ινδία, κατάσχεσαν το 50% του υλικού που είχε τραβήξει γιατί – όπως είπε – δεν ήθελαν να δείξει τη φτώχεια.
Στις ΗΠΑ εκκρεμεί δίκη σε βάρος του γιατί κατάφερε, όπως ανέφερε, «να δείξει με ειλικρίνεια την κατάσταση στην κτηνοτροφική βιομηχανία της χώρας, όπου 300.000 βοοειδή εκτρέφονται με ορμόνες και αντιβιοτικά και η ίδια η βιομηχανία εκλύει αέρια που συμβάλλουν στη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου». Μάλιστα, στις ΗΠΑ, η ταινία δεν θα προβληθεί παρά μόνο σε δημόσιες προβολές οικολογικών φορέων.
Σε Νότια και Βόρεια Κορέα, ο στρατός του απαγόρευσε να τραβήξει πλάνα ενώ στην Αργεντινή στον ίδιο και τους συνεργάτες του, κατασχέθηκαν τα διαβατήρια.
Στη Γαλλία, όπου το Home θα προβληθεί σε 600 αίθουσες αλλά και σε οθόνη στον Πύργο του Άιφελ, δεν του δόθηκε άδεια να κινηματογραφήσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Από το cosmo.gr
Ρίξτε μια ματιά στο trailer
Άκουσα, πως τα λάθη σου σε πάνε στον Παράδεισο.
Το βρίσκω εξαιρετικά σωστό. Δύσκολος δρόμος, όπως άλλωστε κάθε δρόμος για τον Παράδεισο. Μάλλον, επειδή περνά μέσα από τον διπλανό μας.
Τα λάθη μας, τα μαθήματα μας.
Τα λάθη του, μπορούν να γίνουν και δικά του μαθήματα.
Προϋπόθεση: Να θέλει να βλέπει με το "καλό μάτι". Να αναζητά όχι το λάθος αλλά το μάθημα. Να καταδικάζει το λάθος αλλά να αγαπά τον φταίχτη, επειδή θα έχει μάθει να μπαίνει στην θέση του άλλου.
Παρεξηγήσεις, εμμονή στην παρεξήγηση, εγωισμός, θλίψη, θυμός, μπέρδεμα.
Η "καλή ματιά", το να έρθεις στην θέση του άλλου, είναι ο στόχος. Η ευκολία είναι η κατάκριση, η διαφωνία, ο χωρισμός.
Να παλέψεις όμως για την σχέση με εφόδιο την κατανόηση, είναι ο αγώνας που σε καταξιώνει. Είναι το νερό που ποτίζει το ευαίσθητο λουλούδι της σχέσης που λέγαμε. Να αγαπήσεις τα λάθη σου, πάει να πει, να τα παραδεχθείς, που πάει να πει, να καταλάβεις πως είσαι άνθρωπος, ευτυχώς τρωτός.
Υστερα, να φτιάξεις χώρο για τον άλλον, να συν - χωρέσεις, να συν - υπάρξεις.
Μόνο αν θέλεις να βλέπεις με "το καλό μάτι". Αλλιώς θα μείνεις "κύκλωπας" που θα έχεις μπροστά σου έναν καθρέφτη μαγικό.....
Το κορίτσι είναι η Katie Kirkpatrick, είναι 21 ετών. Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε,του καταπονημένου οργανισμού της και των παρενεργειών της μορφίνης η Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια. Το νυφικό της χρειάστηκε πολλές φορές να το τροποποιήσουν λόγω του βάρους που έχανε συνέχεια.
Ένα ασυνήθιστο αξεσουάρ στο πάρτι ήταν η φιάλη οξυγόνου την οποία χρησιμοποιούσε η Katie και κατά τη διάρκεια της τελετής και γάμου.
Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι
από τον άντρα της και τους φίλους του. Στη δεξίωση η Katie ξεκουραζόταν συνέχεια ο πόνος δεν την άφησε να σταθεί αρκετές φορές και αναγκαζόταν να κάθεται.
Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της.Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο
στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία
πόσο χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.
Σε έναν κόσμο, όπου από την μια υπάρχουν παιδιά που λιμοκτονούν, και από την άλλη ευημερούν ινστιτούτα αδυνατίσματος.
Δεν έχω κάποια στάση απέναντι στη ζωή.
Εγώ είμαι η στάση απέναντι στη ζωή.
Στην Santa Barbara, βλέπε Κολωνάκι, έχει δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο parking. Ανοίγει κάθε βράδυ στις 7 και κλείνει το άλλο πρωί στις 7. Στο πάρκιν αυτό, μπορεί κανείς να δει πολυτελείας αυτοκίνητα να αράζουν κάθε βράδυ και τους οδηγούς τους να τα μετατρέπουν σε υπνοδωμάτιο.
Η ιστορία της Barbara Harvey είναι σχεδόν συνοπτική των υπόλοιπων που κυριολεκτικά κατακλύζουν τον χώρο.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα έχασε την περιουσία της, λόγω της αδυναμίας της να πληρώσει το ενοίκιο στην περιοχή. Εξανεμίστηκαν οι αποταμιεύσεις. Της έμεινε το τζίπ της, η πρόνοια και τα 8 δολάρια που παίρνει την ώρα για κάποια εργασία. Εργαζόταν ως υπεύθυνη σε χρηματοοικονομική εταιρία.
"Ποτέ δεν περίμενα πως θα μου συμβεί, λέει. Είναι κάτι που κανείς δεν σκέφτεται ότι μπορεί να συμβεί σε αυτόν. Αλλά να που γίνεται. Και μάλιστα δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα".
Αυτή είναι η νέα τάξη των αστέγων.
Άστεγοι μέσα στα αυτοκίνητά τους. Δίχως την στέγη της σκέψης, πως σε τούτον τον κόσμο εκείνο που παραμένει σίγουρο είναι μονάχα η καλή καρδιά και όχι η περιουσία.
Άραγε γιατί κανείς τους δεν σκέφτεται ότι μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να χάσεις όλα σου τα χρήματα; Είναι το μόνο εύκολο.
Τι τους κρατά δεμένους με την ψευδαίσθηση πως θα έχω χρήματα για πάντα;
Εμας;
