ταξιδάκι

Το καλοκαίρι είναι εποχή για την καρδιά να πετάξει,πέρα, μακρυά...
Ίσως και μέχρι το σπίτι της...
Για τούτο το ταξίδι, δρόμος πολλές φορές στρώνεται με φωτογραφίες που σε έχουν δεμένο με προορισμούς.
Ενας φίλος καλός, από εκείνους που ανθίζουν σε παράξενους τόπους...πειρατικούς... λέει πως όπου να πας, όσο μακριά κι αν φύγεις, στο τέλος θα γυρίσεις εκεί που γεννήθηκες. Με κάποιο τρόπο ο τόπος αυτός σε έχει δεμένο, με μυστική ασημένια κλωστή. Ο Ερημίτης ( http://herimitis.blogspot.com) θα μιλήσει πιο καθαρά για τούτη την "κλωστή". Προς το παρόν λέγαμε πως ο τόπος σου σε κρατά κοντά του, έτσι η αλλιώς.
Ας είναι.
Για ταξίδια, για γέφυρες, για φωτογραφίες.
Σα να τον ακούω να μιλά με κείνη την αριστοκρατική φωνή, που μοιάζει με βιολιού καημό και ανάλαφρο χορό. Τον παππού λέω. Τον Νικόλα.

"Που την βρήκες αυτή;"
"Μερικοί νομίζουν υπάρχει αυτό που λένε θάνατος" του είπα εγώ έχοντας στο νου μου κάτι κουβέντες, "αλλά να που είναι ψέμα. Είναι τόσο παραπλανητικά τα σύνορα, όσο το να θέλεις να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλο σου. Μου θυμίζει τους ελέφαντες που κρίβονται πίσω από τις παπαρούνες"
"Ποιούς;"
"Τους ελέφαντες που κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες. Τους έχεις δει;"
"Ε...όχι.."
"Είδες τι καλά που κρύβονται;"
"Χα χα!! Από εδώ τα φέρνεις, από εκεί τα φέρνεις" είπε " μια στ' αστεία μια στα σοβαρά, το λες το δικό σου"
"Την βρήκα λοιπόν την φωρογραφία σου, επειδή δεν την είχα χάσει ποτέ. Την είχα από τότε που την τράβηξες. Δεκαοχτάχρονο παλλικάρι στην Πόλη. Αλλά δεν έχω μόνο αυτό. Θα σου θυμήσω πως εκτός από το βιολί, έγραφες και στιχάκια. Το θυμάσαι;"
"Στη γιαγιά μου..."
"Επιτρέπεις;"
"Μπορώ να παίζω σκοπούς μόνο για μένα;"
"Μπορείς!" του λέω "αλλά τότε δεν είναι σκοποί. Είναι ά-σκοποι! Κατάλαβες;"
"Κατάλαβα!"
"Μακάρι, από το συναίσθημα σου να λυγίσει ένας σημερινός, δήθεν, μοντέρνος άνθρωπος. Μακάρι..."

Ποιός μπορεί να εμποδίσει το νου από το να ανοίξει πανιά λοιπόν;
Καλοκαίρι στην Ίμβρο:

Read more...

"Α ρε πιλάφια!!!"

Ευτυχώς που τελευταία φυσάει ένα δροσερό βόρειο αεράκι, και κάνει τις επιθυμίες μου για περίπατο πραγματικότητα.
Ετσι άδραξα την ευκαιρία και κανόνησα μια συνάντηση με εκείνους που υπηρετήσαμε μαζί στο Ναυτικό.
Μου αρέσουν τέτοιες συναντήσεις.
Με παλιούς συμμαθητές, με εκείνους που συνυπηρετήσαμε, με πατριώτες από τα μέρη μας.
Εχουν χάρη. Σκεπασμένες με ένα πολύχρωμο καμβά αναμνήσεων, νιώθεις σχεδόν προστατευμένος μέσα εκεί, από το δρεπάνι του χρόνου.
Είναι και δυο "μόνιμοι" στην παρέα. Μόλις τους δούμε, φωνάζουμε όλοι:
"Καλώς τα πιλάφια!!"
Και δώστου τα γέλια και τα πειράγματα. Όπως τότε.
Πιλάφια τους ανεβάζαμε, πιλάφια τους κατεβάζαμε. Νομίζω πως ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει.
"Ρε σεις", λέει ένας τους "δεν σταματάμε σήμερα αυτό το βιολί, και να κάνουμε στην πράξη αυτό που λέτε;"
"Πάει, σαλέψανε από το πολύ πιλάφι!" είπα εγώ.
"Για σένα πήγαινε η πράταση" μου λένε. "Ολο λόγια είσα μου φαίνεται!! Σμύρνη και Μικρασία και ήθη και έθιμα και φαγητά! Είναι ή δεν είναι φαγητό το πιλάφι;"
Σώπασαν όλοι και πήραν να με κοιτάζουν με νόημα.
"Αντε ρε! είπε γελώντας "θα σας κάνω το τραπέζι σήμερα" "Πάμε σπίτι μου!"
Στριμωχτήκαμε στην κουζίνα όλοι.
"Ατέμ πιλάφ" θα φάμε.
"Τι;" είπαν οι μονιμάδες και ξερογλύφτηκαν
"Ατζεμ πιλάι!" έτσι, για να σας τιμήσω.
"Ευκολο είναι;"
"Εμεις εκεί, είμασταν μερακλήδες! Αυτό το ξέρετε! Δεν σημαίνει όμως οτι ξοδεύαμε ώρες στην κουζίνα. Είχαμε και άλλες δουλειές. Μουσική. Πολιτισμό. "
"Και χωράφια!" με πείραξαν οι άλλοι
"Ναι ρε και χωράφια, γιατι τι έχουν τα χωράφια. Δίχως αυτά δεν θα τρώγαμε σήμερα το πιλαφι αυτό. Λοιπόν, χρειάζομαι: 2 κούπες ρύζι γλασσε, 1 κούπα κριθαράκι, λίγο λάδι, 5 μιση κούπες νερό και αλατοπίπερο."
"Και πως γίνεται;"
"Θα βάλω το λάδι στην κατσαρόλα, ύστερα θα ρίξω το κριθαράκι μέχρι να γίνει καφετί, θα ρίξω το νερό και το αλάτι και θα σκεπάσω την κατσαρόλα. Μόλις βράσει το νερό, θα ρίξω το ρύζι και θα περιμένω να πιεί όλο το νερό. 2 3 ανακατέματα θέλει."
"Αυτό ήταν;"
"Αυτό" έτσι το κάνει ο παππούς μου.
"Δεν έχει κάποιο μυστικό; κάτι να κάνεις ρε παιδί μου το κομμάτι σου σε καμιά... ξέρεις τώρα...."
"Αντε ρε, αφού θέλετε να τα μάθετε όλα θα σας πω. Η κυρα Μαρίκα η γειτόνισσα έλεγε πως το ρύζι δεν το πλένει για να γίνει σπυρωτό. Εκείνη το φτιάχνει με ζωμό από κοτόπουλο χωριάτικο, το οποίο αφού το έβραζε, το έβαζε στο φούρνο και με το ζωμό έφτιαχνε το πιλάφι"
"Ξαμολυθείτε! φέρτε τα χρειαζούμενα. Το μεσημέρι έχουμε τραπέζι!!
"Σα να το βλέπω μπροστά μου το πιλάφι"

"Μπαχαρικά;"
"Μα θέλει και ρώτημα; το είδες άλλωστε... κανέλλα!!!!!!

"Επιδόρπιο;"
"Θα φάμε το καρπούζι που το έχουμε βάλει από το πρωί στην θάλασσα! Να κοιτάξτε:

"Μας καλομαθαίνεις" είπαν όλοι με ένα στόμα
"Αν σας αρέσει, θα κάνουμε κάτι μεγαλύτερο την άλλη φορά"
"Μπορείτε να το μοιραστείτε με όλους, με τους μπλογκερς, ίσως και αυτοί έχουν κάτι να μοιραστούν μαζί μας"
"Θα γίνει ένα τσιμπούσι!!! Αλλο πράγμα!!!
"Κρασάκι;"

Read more...

Ξέχασες Δημητρό;

"Αναρωτιόμουν πότε θα φανείς!' είπε ο παππούς μόλις με είδε να κάθομαι στον υπολογιστή.
"Γιατί, τι έγινε;" ρώτησα κάπως ανόρεχτα. Μ' έχει καταβάλλει αυτή η τρομερή ζέστη!
"Τι έγινε ε; Τόσο γρήγορα ξεχνα λοιπόν η νέα γενιά σήμερα;"
"Λέγε ρε παππού και δεν έχω πολλή όρεξη!" έχω να κανονίσω στο facebook για το βράδυ
Τον είδα που έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Οταν το κάνει αυτό, μου ραγίζει την καρδιά. Ξέρω πως είναι πολύ ευαίσθητος. Ξέρω πως είναι πολύ άρχοντας για να φανερώσει εύκολα αυτό που δεν καταλαβαίνεις με την πρώτη. Τότε βαθιά στεναχωριέται.
Αφήνω το πληκτρολόγιο και τον πλησιάζει.
Εκείνη την ώρα ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος. Τα τζάμια τρίζουν και τραντάζεται το σπίτι.
"Σεισμός!" φωνάζω
"Οι καταραμένοι!" μουρμουρίζει εκείνος. "Αεροπλάνα!"
Τότε μόνο καταλαβαίνω!
Τις τελευταίες μέρες, ο ουρανός των μεθοριακών νησιών βιάζεται για άλλη μια φορά.
"Συμπάθα με!" του λέω.
Με την άκρη του ματιού μου ρίχνω κλεφτή ματιά στο ημερολόγιο.
20 Ιουλίου. 2009 η 1974;
"Να μην ξεχνάμε γιε μου! Να μην ξεχάσουμε!" Η λησμονιά είναι θάνατος! Εκατοντάδες άδικοι θάνατοι, εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι. Σαν κι εμάς. Θυμάσαι; Τέτοιες μέρες στο νησί γινόταν διωγμός! Πως μπορείς να..."
"Συμπάθα με, παππού!" Ο χρόνος...., πήγα να δικαιολογηθώ
"Δεν πειράζει, τώρα που θυμήθηκες, τι θα κάνεις;"
"...Μια διαμαρτυρία, στο μλόγκ, στο facebook.... και όποια άλλη ιδέα έχει η συντροφιά! Εσύ;
"Εγώ... εγώ... το έκανα το καθήκον μου σήμερα!" είπε και με φίλησε τρυφερά!

Read more...

Ο Νικόλας

Χαράματα χτύπησε το κουδούνι.
Αγριεύτηκα μέσα στη νύχτα. Συνήθισε ο νους να βάζει το κακό πρώτα.
"Καλημέρα γιαβρί μου" ένα χάδι στο μάγουλο
"Παππού! Εσύ εδώ; Μα πως;"
"Ε, να πέρασα να δω τι κάνει αυτός ο τζαναμπέτης μου. Με ξέχασε; Με τι νταραβερίζεται"
"Δεν μου είπες, πως....."
Τα μεγάλα του μάτια δεν έπαψαν να χαμογελούν φτάνοντας ως την ψυχή μου. Τότε κατάλαβα, πόσο διψασμένη είναι.
"Πως τα πας;" με ρώτησε πηγαίνοντας στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.
Ισα που άρχισε να χαράζει.
"Τα φέρνω βόλτα" είπα εγώ μισανοίγοντας τα χείλη.
"Χμμ... κατάλαβα" κούνησε το κεφάλι εκείνος. "Δύσκολα!" "Αυτό γιαραντίζεται!" Και με τον έξω κόσμο;"
"Τι δηλαδή;" ρώτησα ελπίζοντας να ξεφύγω
"Εμαθα πως έχεις ανοίξει παράθυρο για να μπαινοβγαίνεις από εκεί... με είπαν πως το λένε μπλογκ, σωστά το λέω;"
"Ε, ναι...αλλά...τι σημασία....θέλω να πω...γιατί...."
Δίχως να τον προλάβω, πλησιάζει το κομπιούτερ και με δυο τρεις κινήσεις βρίσκει αυτό που θέλει.
"Ωστε είχαν δίκιο!" ψιθυρίζει. "Χάθηκες κομματάκι, αλλά μη χολοσκάς τζιέρι μου, εδώ είμαι εγώ!"
Για πότε έκοψε και έραψε δεν πήρα χαμπάρι.
"Αυτό είναι! είπε ευχαριστημένος, και έτριψε τα χέρια! Μπουγιρούμ!"
"Αμάν! φώναξα εγώ! Που είναι...."
"Σους!! μου λέει πιάνοντας μου το χέρι! Απο δω και μπρος θαμαστε μαζι! Συνδιαχειριστές!!!"
"Που τα ξέρεις εσύ αυτά παππού;" ρωτώ με κάτι πελώρια μάτια!
"Οποιος αγαπά μαθαίνει" μου απαντά, χαρίζοντας μου ένα δάκρυ.
"Θα είμαι το μάτι σου, λέει, για να μην σαπίσει εκείνο το βιολί που θάψαμε στο χωραφάκι μας, θυμάσαι;"
Περιμέναμε την ανατολή να φωτίσει μη λέγοντας κουβέντα. Δεν χρειάστηκε.
Υστερα εκείνος έφυγε
Για να είναι εδώ για πάντα.

ΥΓ
Για το βιολί θα σου πω αργότερα...

Read more...

πίσω στην ζωή χάρη σε ένα νεογέννητο

Ενώ, τα πιο πρόσφατα φάρμακα και οι χειρουργικές διαδικασίες, κρατούν τους ανθρώπους στη ζωή, η πιο δυνατή θέληση μπορεί να είναι το πιο ισχυρό φάρμακο.

Ο John Seville ένας σαραντάχρονος αστυνομικός εργαζόταν στον κήπο του πριν από τρις μήνες όταν αισθάνθηκε τα πόδια του παγωμένα και την όραση του να λιγοστεύει.

Οταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο η καρδιά του είχε σταματήσει να χτυπάει.

Μόλις κατάλαβα πως είχα πεθάνει τρόμαξα πολύ, είπε.

Οι γιατροί του έδωσαν τα κατάλληλα φάρμακα προσπαθώντας με διάφορους τρόπους να του κάνουν ανάνηψη.

Είπαν μεταξύ τους: Αυτός εδώ είναι νεκρός. Θα τον αφήσουμε να παραμείνει νεκρός ή θα προσπαθήσουμε να τον επαναφέρουμε στη ζωή. Μόλις έπεσε από τον γκρεμό. Ας του δώσουμε ένα χέρι βοήθειας. Μα, μόλις κατάφεραν το ένα πρόβλημα ανακάλυψα πως η αορτή ήταν κομμένη.

Υστέρα από πολλές ώρες εγχείρησης, συνήλθε με παράλυτη την αριστερή του πλευρά. Στο πλευρό του ήταν η έγκυος γυναίκα του. Ετοιμόγεννη στο δεύτερο παιδί τους.

Φοβήθηκα είπε εκείνη πως δεν θα έβγαινε ποτέ από τον αναπνευστήρα.

Τότε της ήρθε η ιδέα.

Δύο ορόφους πιο κάτω, ήταν το μαιευτικό τμήμα. Η γυναίκα γέννησε τον δεύτερο γιο τους. Η νοσοκόμα, σε λίγο πήρε το μωρό και το πήγε στον αστυνομικό που ακόμα ήταν στον αναπνευστήρα, σε κρίσιμη κατάσταση. ΤΤο έβαλε στην αγκαλιά του. Τότε έγινε το "θαύμα".

Στα χείλη του πατέρα ζωγραφίστηκε το ωραιότερο χαμόγελο του κόσμου. Το χαμόγελο της ζωής.

http://abcnews.go.com/WN/story?id=5340158&page=1

Σχόλιο: Ζωή γεμάτη θαύματα!!

Read more...

βιβλίο εναντίον ίντερνετ. σημειώσατε ;

Συζητούσα με ένα φίλο τις προάλλες.

Έχω λέει στο κομοδίνο μου μια στίβα με βιβλία. Αυτή η στίβα, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Γίνεται επιβλητική και κάθε μέρα ενοχικά την καμαρώνω. Με προκαλεί και με τρομάζει. Λέω, σήμερα θα ξεκινήσω ένα βιβλίο, δεν μπορεί να με πάρει από κάτω το σαχλοκομπιούτερ. Δεν μπορεί να σπαταλάω αμέτρητες ώρες εκεί και ύστερα να μην έχω κέφι να ανοίξω το αγαπημένο μου βιβλίο.

Μου λέει, για μένα είναι ένα πρόβλημα. Ένα βαθύ πρόβλημα της ψυχής, της ταυτότητάς μου.

Μου αρέσει βλέπει πολύ να διαβάζω. Μου αρέσει να θεωρώ τον εαυτό μου σαν ένα καταναλωτή βιβλίων, έναν βαθύ στοχαστή και ενημερωμένο όσον αφορά τα εκδοτικά συμβάντα.

Όμως πρέπει να παραδεχθώ και το άλλο. Σπάνια διαβάζω βιβλία πια. Έχω εθιστεί στον καινούργιο τρόπο ζωής. Ίσως έχεις το κουράγιο να τα παραδεχθείς κι εσύ, μου λέει.

Όλοι αναρωτιούνται: Μα τι έγινε το αναγνωστικό κοινό; Τι έγινε με τον πολιτισμό των βιβλίων; Και αν σταματήσαμε να διαβάζουμε και παρασυρθήκαμε όλοι στην παγίδα αυτή του δικτύου, τι θα απογίνει με το μέλλον μας ως σκεπτόμενα και πολιτισμένα όντα;

Μα θα μου πεις, τα βιβλία πουλάνε ακόμα. Τι πουλάνε όμως; Τι ποιότητας βιβλία! Νουβέλες, αυτοβοήθεια, κουτσομπολιά.

Υπάρχει και ένα μήνυμα πίσω από αυτά: Λιγότεροι συγγραφείς με αληθινό ταλέντο ανακαλύπτονται, λιγότεροι εκδότες ρισκάρουν να βγάλουν ένα σοβαρό λογοτεχνικό βιβλίο, που δεν θα είναι ευκολα καταναλώσιμο.

Σίγουρα όμως δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Υπάρχει δυνατότητα να δοκιμάσουμε για λίγο να βγάλουμε εκείνο το καλώδιο του ethernet. Για λίγο. Μέχρι να καταλάβουμε την παγίδα. Να προσανατολιστούμε σωστά.

Αλλιώς θα είμαστε χαμένοι στην κλικαρισμένη πραγματικότητα μας, απορροφημένοι και αποκομμένοι από την βαθύτερη ουσία μας.

Ίσως χρειάζεται και εδώ να διακόψουμε. Να δοκιμάσουμε δίχως αυτό. Να στραφούμε στην στοίβα αυτή που μας περιμένει.

Και όταν γυρίσουμε και ανοίξουμε ξανά το δίκτυο θα δούμε ότι ο κόσμος είναι ξανά εδώ έτοιμος να τον κλικάρουμε.

Εγώ λοιπόν δεν είπα τίποτα, παρά μόνο σκέφτηκα...σκέφτηκα πολύ!

Read more...

Προτάσεις βιβλίων για το καλοκαίρι από τον Αρμό

Read more...

Σήμερα Κυριακή, μέρα που η ψυχή ανυψώνεται σε άλλες σφαίρες, ίσως μακριά από όσα την φυλακίζουν, καλώ σας για ένα ταξιδάκι.

Καράβι προσφέρουν τα ιμβριωτόπουλα που κρατούν αναμένο το κερί της θύμησης πολύ μακριά από την πατρίδα τους και όμως, τόσο κοντά στην αγκαλιά της.

Έφτιαξαν από την Αυστραλία ένα βίντεο, σκέτη νοσταλγία.

Πως θα μπορούσα να μην το καρφιτσώσω στην καρδιά μου σήμερα.

Read more...

ιστορία μοναξιάς και αδιαφορίας...

Είναι η κυρία που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Στο διπλανό σπίτι.
Ομως τι κρίμα.
Πέρασε τόσος καιρός και κανένας δεν την αναζήτησε.
Μονάχα ένας χτυπούσε το κουδούνι τακτικά.
Ο ταχυδρόμος. Για να της παραδώσει γράμματα.


Μόνο όταν αυτά έγιναν σχεδόν ένα βουνό, τότε κατάλαβαν οτι και η αδιαφορία τους είχε γίνει οροσειρά και είπαν να ρωτήσουν... ύστερα από πέντε χρόνια!!!
Χριστέ μου!!! Ποιοί είμαστε τελικά;;;

Read more...

Θαύμα!!!

Χθες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας ενός παραλίγο σοβαρού τροχαίου.

Η γυναίκα βρήκε από το σπαραλιασμένο αυτοκίνητό της φωνάζοντας:

- " Θαύμα!!!" Θαύμα!!!" είμαι ζωντανή!!!

Πήρε να αγκαλιάζει όποιον έβρισκε μπροστά της και να ευχαριστεί συνεχώς.

- Θαύμα!! έλεγε και ξανάλεγε..

Και σκέφτηκα πως οι περισσότεροι από μας, θεωρούμε κάτι ως θαύμα, αν δούμε κάποιον να περπατά πάνω στο νερό, να πετάει στα σύννεφα (κυριολεκτικά όμως έτσι; ). Αλλά πάλι λέω, πως ίσως το μεγαλύτερο θαύμα από όλα είναι να περπατάς πάνω στη γη.

Κάθε μέρα ζούμε ένα θαύμα αλλά δεν του δίνουμε σημασία. Ο γαλάζιος ουρανός, η φύση, οι φίλοι.

Θαύμα είναι εκείνα τα καταπληκτικά παιδικά μάτια, τα δικά σου μάτια, τα μάτια της γυναίκας που σώθηκε από βέβαιο θάνατο.

Read more...