Προτιμούμε να καθόμαστε στον υπολογιστή μας μπροστά και να σχετιζόμαστε, πολλές φορές, δίχως να έχουμε δει το πρόσωπο του άλλου, παρά να στραφούμε στο διπλανό διαμέρισμα, σπίτι, γείτονα.
Είναι ώρες που αποζητά η ψυχή ταξίδια.
Σαν να ακούς μέσα στην καρδιά σου την φωνή της Μάνας σου.
Μικρό παιδί που αναζητά την αγκαλιά της, ανασηκώνεις λίγο την καθημερινότητα να δεις την αλήθεια.
Αυτό που βλέπεις σε θλίβει, σε πονά.
Σε ξένο τόπο και αλαργινό βρίσκεσαι. Πατάς ξένα χώματα. Ακούς άλλα λόγια.
Πιάνεσαι από έναν σκοπό που σου φανερώνει ο νους και σε παίρνει μαζί του.
Εκεί, στην Μάνα που αφησες να φυλάει τις μνήμες.
Για όποιον θέλει να τραγουδήσει μαζί μου τούτον τον σκοπό τα λόγια είναι αυτά:
Aπό ξένο τόπο κι απ' αλαργινό
ήρθ' ένα κορίτσι, φως μου, δώδεκα χρονώ
Ούτε στην πόρτα βγαίνει ούτε στο στενό
ούτε στο παραθύρι φως μου, δυο λόγια να της πω
Έχει μαύρα μάτια και σγουρά μαλλιά
και στο μάγουλό του, φως μου, έχει μιαν ελιά
Δε μου τη δανείζεις δεν μου την πουλάς
την ελίτσα που 'χεις, φως μου, και με τυραννάς
Δε σου τη δανείζω, δεν σου την πουλώ
μόν' να τη χαρίσω θέλω σε κείνον π' αγαπώ
Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο. Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έίαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρό΅ιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να ίάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσίλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»
Read more...
"Μας είπατε πριν ότι τα παιδιά είναι γραμμένα στα Δημόσια Σχολεία της περιοχής...
Τα παιδιά πάνε κανονικά στο σχολείο και έρχονται μετά στην Κιβωτό όπου υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές όλων των ειδικοτήτων οι οποίοι εθελοντικά βοηθούν τα παιδιά στα μαθήματα τους . Τα παιδιά μετά το σχολείο έρχονται εδώ , τρώνε το μεσημέρι , διαβάζουν και μετά ξεκινούν τα φροντιστήρια...
Φροντιστήρια μέσα στην Κιβωτό ;
Φυσικά . Έχουμε 4 τμήματα με όλα τα μαθήματα . Μαθηματικά , Φυσική , Χημεία κτλ .
Όλα δωρεάν ;
Δωρεάν . Από εθελοντές . Πολλοί καθηγητές έρχονται στον Κιβωτό με το που σχολάνε από τα Δημόσια Σχολεία για να βοηθήσουν .
Η γραφειοκρατία σας έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα ; Γιατί λογικά χρειάζεστε αρκετά έγγραφα με τις άδειες παραμονής των παιδιών κτλ…
Αρκετά . Μας βοηθάνε βέβαια πάρα πολλοί γιατροί και δικηγόροι . Όσο γινόμαστε πιο γνωστοί , είναι και πιο εύκολα τα πράγματα .
Τα παιδιά που προέρχονται από άλλες χώρες έχουν κανονικά τα απαραίτητα χαρτιά ; Υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα με την υπηκοότητα . Υπάρχουν παιδιά μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς τα οποία το κράτος δεν αναγνωρίζει σαν Έλληνες πολίτες . Πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά ;
Είναι λίγο παράξενο και τα κάνει πολλές φορές να αποξενώνονται από την Ελλάδα . Εμείς άλλα τους λέμε στην Κιβωτό αλλά δυστυχώς άλλα βρίσκουν μπροστά τους στην ζωή . Εμείς πάντως προσπαθούμε και λειτουργούμε σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Είναι λίγο παράλογο πάντως αυτό που συμβαίνει καθώς βλέπουμε άλλα κράτη να έχουν ενσωματώσει τους ξένους πληθυσμούς ενώ εμείς τους «διώχνουμε».
Μα φυσικά και είναι παράλογο , αν και είναι πλέον αρκετά μεγάλος ο αριθμός των μεταναστών . Πάντως , να ξέρετε ότι υπάρχουν παιδιά από άλλες χώρες τα οποία έχουν μεγαλώσει εδώ , δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την πατρίδα τους και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις με τίποτα από τα Ελληνόπουλα ! Ίσως από το χρώμα ή την φωνή καμιά φορά ! Αν μιλήσετε μαζί τους , θα εντυπωσιαστείτε . Είναι παιδιά που έχουν λάβει την ελληνική Παιδεία , έχουν αναπτύξει την σκέψη τους , είναι ιδιαίτερα πνευματικά , εκκλησιάζονται συχνά και είναι παιδιά μοντέρνα και ιδιαίτερα καλλιεργημένα . Τα περισσότερα αγόρια μάλιστα θέλουν να πάνε στον Στρατό ! Αλλά υπάρχει πρόβλημα και η Πολιτεία δεν το καταλαβαίνει…
Η Κιβωτός του Κόσμου δραστηριοποιείται εδώ και περίπου 11 χρόνια . Κάποια από τα παιδιά της πρώτης γενιάς είναι σήμερα νέοι άνθρωποι που σπουδάζουν , εργάζονται κτλ . Επέστρεψαν στην Κιβωτό να σας βοηθήσουν με νέους ρόλους ; Υπάρχει ισχυρός δεσμός με την Κιβωτό ;
Φυσικά . Τα παιδιά δεν ξεχνούν . Ο χώρος αυτός τα μεγάλωσε . Και αυτός είναι και ο στόχος μας . Να βοηθήσουμε τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους . Να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα . Να μην έχουν την ανάγκη μας . Γι’ αυτό είναι και το πρόγραμμα μας ιδιαίτερα αυστηρό στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα . Γιατί αργά ή γρήγορα η μόρφωση θα σου επιτρέψει να βγάλεις τα δικά σου χρήματα , να κάνεις το δικό σου σπιτικό και να μην μένεις στο παρελθόν σαν θύμα . Γιατί τα παιδιά αυτά θα τα βόλευε να ζουν και να σκέφτονται σαν «θύματα» . Θα τα βόλευε να αφαιρέσουν από τον εαυτό τους τις ευθύνες που του αναλογούν και να τα φορτώνουν όλα στους άλλους . Θα ήταν καταστροφικό να λένε συνέχεια στον εαυτό τους ότι «φταίει η μάνα μου που έχει μπλέξει , ο πατέρας μου..κτλ» . Έτσι γίνονται θύματα . Εμείς προσπαθούμε να βγάλουμε τον πόνο και τον θυμό από μέσα τους . Τους ζητάμε να κοιτάξουν τον εαυτό τους . Λένε ότι «ο Θεός ορφανά κάνει , άμοιρα δεν κάνει». Να δουν ότι έχουν μια ευκαιρία μέσω της Κιβωτού . Να ξεφύγουν . Και μετά να μπορέσουν να δώσουν και ένα χέρι βοηθείας στην μάνα τους ή τον πατέρα τους οι οποίοι έχουν κι αυτοί ανάγκες . Να «ξεκολλήσουν» .
Είστε δηλαδή μια μορφή οικογένειας η οποία όμως δεν υποκαθιστά την πραγματική οικογένεια . Μια συμπληρωματική «συνδρομή».
Ακριβώς αυτό . Γι ‘αυτό και βλέπετε ότι οι εγκαταστάσεις μας είναι ιδιαίτερα φωτεινές . Δεν θέλουμε να δώσουμε την εντύπωση ενός μουντού ιδρύματος .
Εσείς μένετε εδώ ;
Όχι . Κι εγώ , όπως όλοι μένω με την γυναίκα μου στο σπίτι μας . Κανείς δεν μας αναγκάζει να μένουμε εδώ . Μόνοι μας επιλέγουμε να έρθουμε και για πόσο θα μείνουμε . Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να ασχοληθεί , αν δεν θέλει ο ίδιος ! Δεν μπορούμε εμείς να ζορίσουμε π.χ ένα παιδί να πάει στο σχολείο . Σας το ξαναλέω : Όποιος θέλει να βοηθηθεί , εδώ είμαστε ! Και θα τον βοηθήσουμε να σπουδάσει , να προοδεύσει . Αν θέλει όμως ! Τίμια πράγματα !
Υπάρχουν παιδιά που έχουν προοδεύσει ;
Φυσικά . Τα μεγαλύτερα παιδιά που έχουν βγει από την Κιβωτό είναι σήμερα 23-25 ετών . Πολλά από αυτά έχουν τις δουλειές τους , τις σπουδές τους , τις σχέσεις τους…
Λογικά πάντως θα υπάρχει στην Κιβωτό και ένα σύστημα «προτύπων» . Δηλαδή τα μεγαλύτερα παιδιά της Κιβωτού θα «αναλαμβάνουν» να βοηθήσουν τα μικρότερα και θα αποτελούν γι’ αυτά τα «πρότυπα» τους…
Μα ναι ! Και είναι πολύ ευχάριστο αυτό . Εξάλλου πολλά από τα μεγαλύτερα παιδιά είναι εδώ μαζί μας και εργάζονται στην Κιβωτό . Και πληρώνονται κανονικά για να μπορούν να συνεχίσουν την ζωή τους . Το επίδομα που δίνουμε εμείς , δεν το δίνουμε επειδή ο άλλος είναι κακομοίρης .
Μα δεν υπάρχει λύπηση…
Ακριβώς . Το δίνουμε γιατί κι ο άλλος προσφέρει και πρέπει να εισπράττει την ανταμοιβή που του αναλογεί . Στόχος μας είναι η αξιοπρέπεια . Πολλοί άνθρωποι απευθύνονται και σε εμάς αλλά και σε άλλα ιδρύματα για να τους βοηθήσουμε . Το θέμα δεν είναι απλά να τον βοηθήσεις ή να βγάλεις από την τσέπη μερικά χρήματα . Το θέμα είναι να μπορέσει ο άλλος να σταθεί στα πόδια του και να μην έχει εξάρτηση από σένα . Αυτός είναι ο δικός μας στόχος.
Πάμε τώρα στα πιο πρακτικά ζητήματα . Ξεκινήσατε από ένα παλιό καφενείο και φτάσατε εδώ που φτάσατε . Πώς βρέθηκαν τόσα χρήματα ; Ειδικά για ένα κτήριο όπως αυτό…
Πολύ δύσκολα . Το κτήριο αυτό κόστισε πάρα πολλά χρήματα . Έγινα 2 μαραθώνιοι από την ΕΡΤ και συσπειρώθηκε πολύς κόσμος γύρω από αυτή την προσπάθεια . Οι προσφορές ξεκινούσαν από 1 ευρώ μέσω των τηλεφωνημάτων . Μαζί με κάποιες δικές μας οικονομίες , αρχίσαμε να διαμορφώνουμε το κτήριο αυτό στις προδιαγραφές που όριζε ο νόμος για τα κέντρα και τους χώρους που φιλοξενούν παιδιά .
Και είναι πράγματι ιδιαίτερα φωτεινό και μοντέρνο…
Την διακόσμηση την επιμεληθήκαμε εμείς .
Δεν είναι ένα γκρίζο , καταθλιπτικό ίδρυμα-φυλακή…
Ακριβώς . Αυτό θέλαμε να πετύχουμε . Ο κόσμος που μας επισκέπτεται δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι χώροι είναι τόσο όμορφοι . Πολλοί καθηγητές μας λένε ότι τα σχολεία τους είναι πολύ πιο άσχημα και γκρίζα . Και αυτό μας χαροποιεί . Γιατί δεν θέλουμε να είναι εδώ ένα ίδρυμα . Δεν είναι ίδρυμα . Είναι ένας χώρος που μαθαίνουμε στα παιδιά να αγωνίζονται από το να κλαίνε την μοίρα τους .
Δηλαδή τα παιδιά της Κιβωτού μπορούμε να τα συναντήσουμε σε μια καφετέρια , σε έναν κινηματογράφο μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας τους…
Μα φυσικά ! Μπορείτε να τα συναντήσετε παντού ! Είναι σύγχρονα παιδιά , της διπλανής πόρτας .
Μας είπατε πριν ότι χρωστάτε πολλά στη στήριξη του απλού κόσμου και σε εισφορές της τάξεως του 1 ευρώ . Παρατηρούμε όμως ότι στην Ελλάδα η φιλανθρωπία είναι λίγο «παραδοσιακή» , δηλαδή προσφέρουμε χρήματα μόνο κάθε Χριστούγεννα και κάθε Πάσχα. Γι’ αυτό και επιλέγουμε να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα τώρα . Γιατί ο κόσμος δεν «πεινάει» μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα…
Μα τι λέτε τώρα ! Χρειαζόμαστε καθημερινά 3 βαν για να μεταφέρουν τα τρόφιμα και τα φαγητά για το συσσίτιο των 1.200 κακοποιημένων μητέρων και των παιδιών τους ! Και δεν είναι μόνο το φαγητό αλλά και δεκάδες άλλα αγαθά ! Είναι και οι παιδικές κρέμες για τα μωρά , κάποια φάρμακα για τις μητέρες αλλά και ιατρική περίθαλψη. Ξέρετε ότι οι περισσότερες από αυτές τις μητέρες είναι νεαρής ηλικίας που τις εγκατέλειψε ο σύζυγος τους ; Και είναι κοπέλες που έγιναν «ξαφνικά» μητέρες και δεν γνωρίζουν πολλά . Φροντίζουμε λοιπόν να επισκεφθούν τους κατάλληλους γιατρούς , ψυχολόγους , κοινωνικούς λειτουργούς κτλ κι από εκεί και πέρα να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν και πάλι στα πόδια τους .
Ξέρουμε ότι στην Ελλάδα οι απλοί άνθρωποι και οι πιο φτωχοί πάντα θα δώσουν χρήματα για τέτοιους σκοπούς . Οι πιο εύποροι τι κάνουν ;
Η ανακαίνιση του κτηρίου αυτού οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κ. Αλεξάνδρα Βογιατζή της ναυτιλιακής εταιρίας Alexandria Shipping and Cο η οποία μας βοήθησε πάρα πολύ και χωρίς την συνδρομή της δεν θα είχε γίνει αυτό που βλέπετε . Υπάρχει και σχετική πλακέτα στην είσοδο . Σήμερα υπάρχει μια πολύ ισχυρή κοινωνική υπηρεσία της Κιβωτού η οποία θα πάει να δει το περιστατικό , θα εξετάσει την περίπτωση του παιδιού και της οικογένειας και θα μας ενημερώσει για το αν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτό το παιδί . Υπάρχουν φυσικά και υπηρεσίες εργοθεραπείας , λογοθεραπείας καθώς και πολλοί άλλοι εθελοντές γιατροί τους οποίους πρέπει να επισκεφθούμε στα ιατρεία τους . Το κάθε παιδί έχει τον δικό του φάκελο με το δικό του ιατρικό ιστορικό , κάτι που δεν είχαμε ούτε κι εμείς στην οικογένεια μας τόσο προσεγμένο .
Είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξη ότι «η Πολιτεία δεν θέλει να βγάλει το φίδι από την τρύπα» . Σας έχει βοηθήσει καθόλου η Πολιτεία ; Έστω και με κάποιες γραφειοκρατικές διευκολύνσεις…
Όχι . Ό,τι βλέπετε έχει φτιαχτεί με δικές μας προσπάθειες και με την βοήθεια του κόσμου .
Η επίσημη Εκκλησία ; Μας είπατε πριν για το ενδιαφέρον που έδειξε ο νέος Αρχιεπίσκοπος…
Ο νέος Αρχιεπίσκοπος είναι κοντά μας και μας στηρίζει . Θεωρεί την «Κιβωτό του Κόσμου» παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί…
Πριν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ;
Ε… ήταν γνωστό το έργο μας! Εδώ ήμασταν πάντα ! Οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όλους και πάντα ήταν ! Έχω αρχίσει να χάνω και το μέτρημα με τα βραβεία που έχουμε πάρει αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία πέρα από το να μας μάθει ο κόσμος και να «πιστοποιηθεί» το επίπεδο της δουλειάς μας.
Γιατί είναι και δύσκολο να πείσεις τον άλλο να σε βοηθήσει…Η επιβράβευση από γνωστούς φορείς είναι σίγουρα μια μορφή «εγγύησης»…
Κι όμως… Στη δύσκολη εποχή που περνάει η Εκκλησία , γιατί ο κόσμος στο πρόσωπο μου την Εκκλησία βλέπει , μεγαλύτερη «εγγύηση» ήταν οι προσωπικές μας επαφές.
Ο κόσμος πάντως αναρωτιέται . Υπάρχουν μοναστήρια με τεράστια περιοσία όπως αυτά του Αγίου Όρους… Δεν θα έπρεπε να στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες ;
Σας το είπα και πριν . Εμείς είμαστε γνωστοί . Και σε μοναστήρια και σε εκκλησίες και παντού . Μας επισκέπτονται διάφοροι . Αρκετοί ιερείς έρχονται και μας φέρνουν λάδι , φρούτα κτλ . Όπως κάνει και ο απλός κόσμος .
Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μοναστήρι που να σας έχει βοηθήσει οικονομικά ;
Όχι . Δεν υπάρχει .
Δεν είναι λίγο παράξενο ;
Τι να σας πω ! Αν καθόμουν να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε προσφέρει η Πολιτεία και τι η Εκκλησία με τόσα εκατομμύρια που λέτε δεν θα είχα κάνει τίποτα ! Και θα περιμέναμε από αυτούς να βοηθήσουν . Θα βρίσκαμε την εύκολη δικαιολογία «Αυτοί που έχουν τα λεφτά , ας πάνε να το κάνουν». Αυτό είναι λάθος !
Όλα αυτά που βλέπετε εδώ ξεκίνησαν από ένα απλό ενδιαφέρον . Είδα τα παιδιά στην πλατεία και τα ρώτησα τι κάνουν , πως ζουν κτλ . Μετά καταφέραμε να τα μαζέψουμε σε ένα χώρο . Μετά λέγαμε « να ‘χαμε και κάτι να τους προσφέρουμε» . Και έτσι φτάσαμε ως εδώ . Είναι θαύμα Θεού . Το ένα έφερε το άλλο . Ο καθένας με το δικό του χάρισμα βοήθησε . Ο καθένας άναψε το δικό του κεράκι μέσα στο σκοτάδι . Δεν σκεφθήκαμε όπως οι περισσότεροι Έλληνες να σηκωθούμε να φύγουμε από τον Κολωνό και να πάμε σε μια καλύτερη περιοχή ! Δεν λύνεις το πρόβλημα έτσι . Η δική μου γνώμη είναι ότι ο καθένας πρέπει να δώσει την μάχη του , εκεί που βρίσκεται . Να ζεστάνουμε τον κόσμο που είναι απέναντι μας . Δεν είναι σκουπίδια ! Δεν είναι άνθρωποι 5ης κατηγορίας . Οι άνθρωποι αυτοί δεν πρόκειται να φύγουν από την κοινωνία μας . Εδώ θα μείνουν και μετά θα τους βρούμε μπροστά μας .
Δυστυχώς στην Ελλάδα φυγομαχούμε . Αλλάζουμε περιοχή ή δίνουμε ένα ποσό κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και έχουμε τη συνείδηση μας καθαρή…
Ένα σώμα όμως είμαστε όλοι . Είναι όλα παιδιά . Δεν σημαίνει ότι επειδή ένα παιδί μένει στην Εκάλη είναι ανώτερο από ένα παιδί που μένει στο Κέντρο . Αν το εγκαταλείψεις αυτό το παιδί , μεθαύριο θα το βρεις έξω από την πόρτα σου . Όλη μας η κοινωνία είναι ένα σώμα . Όπως και η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού . Αν σε πονάει το πόδι σου , δεν λέει το χέρι «δεν με ενδιαφέρει εμένα , πόνα όσο θέλεις » ! Όλο το σώμα θα τρελαθεί , μέχρι να σου περάσει το χέρι . Αν το δούμε αλλιώς , θα χαθεί το παιχνίδι…"
Πηγή:http://www.parapolitiki.blogspot.com/
Σχόλιο:
Οι εκλογές, τα διλλήματα, φαίνεται να είναι άχρηστα, όταν ο καθένας δεν αποφασίζει να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον εαυτό του και τον άλλον. Το να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους και να ρίχνουμε ύστερα ευθύνες είναι πιο εύκολο...
Οι Πανελλήνιες εξετάσεις σήμερα ουσιαστικά για πολλούς τέλειωσαν.
Κουβεντιάζοντας με πολλούς τελειόφοιτους καταλήξαμε κάπου,
που μπορεί να ενδιαφέρει και άλλους.
Είπαμε δηλαδή πως
σκοπός της εκπαίδευσης είναι να αντικαταστήσει ένα άδειο μυαλό με ένα ανοιχτό μυαλό.
Δεν συμφωνείτε;
