Ξέχασες Δημητρό;

"Αναρωτιόμουν πότε θα φανείς!' είπε ο παππούς μόλις με είδε να κάθομαι στον υπολογιστή.
"Γιατί, τι έγινε;" ρώτησα κάπως ανόρεχτα. Μ' έχει καταβάλλει αυτή η τρομερή ζέστη!
"Τι έγινε ε; Τόσο γρήγορα ξεχνα λοιπόν η νέα γενιά σήμερα;"
"Λέγε ρε παππού και δεν έχω πολλή όρεξη!" έχω να κανονίσω στο facebook για το βράδυ
Τον είδα που έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Οταν το κάνει αυτό, μου ραγίζει την καρδιά. Ξέρω πως είναι πολύ ευαίσθητος. Ξέρω πως είναι πολύ άρχοντας για να φανερώσει εύκολα αυτό που δεν καταλαβαίνεις με την πρώτη. Τότε βαθιά στεναχωριέται.
Αφήνω το πληκτρολόγιο και τον πλησιάζει.
Εκείνη την ώρα ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος. Τα τζάμια τρίζουν και τραντάζεται το σπίτι.
"Σεισμός!" φωνάζω
"Οι καταραμένοι!" μουρμουρίζει εκείνος. "Αεροπλάνα!"
Τότε μόνο καταλαβαίνω!
Τις τελευταίες μέρες, ο ουρανός των μεθοριακών νησιών βιάζεται για άλλη μια φορά.
"Συμπάθα με!" του λέω.
Με την άκρη του ματιού μου ρίχνω κλεφτή ματιά στο ημερολόγιο.
20 Ιουλίου. 2009 η 1974;
"Να μην ξεχνάμε γιε μου! Να μην ξεχάσουμε!" Η λησμονιά είναι θάνατος! Εκατοντάδες άδικοι θάνατοι, εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι. Σαν κι εμάς. Θυμάσαι; Τέτοιες μέρες στο νησί γινόταν διωγμός! Πως μπορείς να..."
"Συμπάθα με, παππού!" Ο χρόνος...., πήγα να δικαιολογηθώ
"Δεν πειράζει, τώρα που θυμήθηκες, τι θα κάνεις;"
"...Μια διαμαρτυρία, στο μλόγκ, στο facebook.... και όποια άλλη ιδέα έχει η συντροφιά! Εσύ;
"Εγώ... εγώ... το έκανα το καθήκον μου σήμερα!" είπε και με φίλησε τρυφερά!